Μεταξύ της λεγόμενης "έγκριτης δημοσιογραφίας", μεταξύ των μεγάλων ΜΜΕ και της εξουσίας, υπάρχουν σχέσεις αμοιβαίας υποστήριξης.
Σε σημείο μάλιστα που τα σύνορα μεταξύ ενημέρωσης και προπαγάνδας είναι δυσδιάκριτα.
Αλλά... υπάρχει ένα αλλά.
Ή, αν θέλετε, ένα όριο, μια επαγγελματική αξιοπρέπεια.
Αυτό όμως συμβαίνει στις κανονικές χώρες της Ευρώπης.
Στην Ελλάδα, αυτή η συνοριακή γραμμή έχει καταργηθεί.
Και έχει αντικατασταθεί από τη δημοσιογραφία α λα καρτ.
Πρόθυμη να υποστηρίξει σήμερα ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που υποστήριζε χθες.
Πάντα στο όνομα της Δημοκρατίας, της ομαλότητας και του εθνικού συμφέροντος.
Ακολουθούν δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα της α λα καρτ δημοσιογραφίας. Το ένα δημοσιεύτηκε χθες στα "Νέα", το άλλο πριν από την προεδρική εκλογή του 2009 στο "Βήμα".
Ο Πρετεντέρης του 2009 απαντά στον Πρετεντέρη του 2014.
Ή αντίθετα!
Διαλέγετε και παίρνετε!..
Η κοροϊδίαΤου Γιάννη Πρετεντέρη (ΒΗΜΑ, 17/01/2009)
Εξ όσων γνωρίζω, πουθενά στο Σύνταγμα δεν γράφει ότι το ΠΑΣΟΚ υποχρεούται να ξαναψηφίσει τον Παπούλια για Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Εξ όσων γνωρίζω, το Σύνταγμα ούτε καν υποχρεώνει το ΠΑΣΟΚ να ψηφίσει όποιον υποψήφιο του προτείνει η Ν.Δ. προκειμένου να μη γίνουν εκλογές.
Ακόμη χειρότερα:
το Σύνταγμα ουδόλως απαγορεύει σε ένα κόμμα να χρησιμοποιήσει την προεδρική εκλογή για να οδηγήσει τη χώρα σε βουλευτικές εκλογές.
Το αντίθετο.
Το Σύνταγμα συνδέει ευθέως την προεδρική εκλογή με τις βουλευτικές, πράγμα που σημαίνει ότι δεν βλέπει κανένα ατόπημα αν τις συνδέσει και το ΠΑΣΟΚ.
Γιατί τα λέω αυτά;
Διότι αδυνατώ να αντιληφθώ το «θεσμικό ατόπημα» που (σύμφωνα με τη Ν.Δ.) θα διαπράξει το ΠΑΣΟΚ, αν προκαλέσει βουλευτικές εκλογές οδηγώντας σε αδιέξοδο την προεκλογική εκλογή. Πώς μπορεί να αποτελεί «θεσμικό ατόπημα» κάτι που προβλέπεται από το Σύνταγμα;
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.
Εκτός από το Σύνταγμα, υπάρχει και η πολιτική.
Αρέσει, δεν αρέσει στη Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ είναι πολιτικά υποχρεωμένο να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές μόλις έχει τη νόμιμη ευκαιρία.
Οταν η αντιπολίτευση κρίνει ότι η κυβέρνηση βλάπτει τον τόπο, τότε οι κάλπες είναι μονόδρομος. Για λόγους στοιχειώδους πολιτικής εντιμότητας: πώς είναι δυνατόν να θεωρεί το ΠΑΣΟΚ ότι η Ν.Δ. βλάπτει τον τόπο και να ψηφίζουν μαζί Πρόεδρο;
Γι' αυτό θεωρώ ότι οι αντιδράσεις στα όσα είπαν ο Ρέππας, ο Πάγκαλος και οι άλλοι είναι εντελώς προσχηματικές. Και τις προσχηματικές αντιδράσεις από την πλευρά της κυβέρνησης μπορώ να τις κατανοήσω. Αλλά οι προσχηματικές αντιδράσεις από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ ποιον εξυπηρετούν; Τη θεσμική ευρυθμία του τόπου;
Ή τις προσωπικές φιλοδοξίες εκείνων που δεν πρόλαβαν να το πουν πρώτοι;
Ούτε έχει κανέναν λόγο το ΠΑΣΟΚ να αντιδρά ενοχικά στο αυτονόητο.
Προφανώς θα προκαλέσει εκλογές- αν δεν έχουν γίνει νωρίτερα...
Και, αν τις κερδίσει, προφανώς θα εκλέξει Πρόεδρο της αρεσκείας του, έστω και με 151 ψήφους. Δεν καταλαβαίνω γιατί απαγορεύεται να κάνει το ΠΑΣΟΚ αυτό που η Ν.Δ. και ο Μητσοτάκης έκαναν το 1990.
Χωρίς τύψεις και χωρίς δισταγμούς.
Τα σημειώνω αυτά διότι στην προκειμένη περίπτωση έχουμε την επανάληψη ενός γνωστού φαινομένου: η Ν.Δ. ψέγει το ΠΑΣΟΚ για «θεσμική αταξία», τη στιγμή που η Ν.Δ. είναι εκείνη που διαπρέπει στις «θεσμικές αταξίες». Και με τις αταξίες δεν έχω πρόβλημα.
Αλλά η κοροϊδία δεν μου αρέσει.
ΔιχασμόςΤου Γιάννη Πρετεντέρη (ΤΑ ΝΕΑ, 1.9.2014)
Η επιστροφή από τις διακοπές συνοδεύεται από ένα εξαιρετικά απλό ερώτημα:
ποιον συμφέρει να μην εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας και να γίνουν εκλογές;
Η απάντηση είναι εξίσου απλή: κανέναν. Εκτός ίσως από κάποιους ανεγκέφαλους ή τυχοδιώκτες. Για τρεις λόγους.
Πρώτον, επειδή μια εκβιαστική προσφυγή στις κάλπες θα οδηγήσει τη χώρα σε βαθύτατο διχασμό, ο οποίος δεν θα γεφυρωθεί το βράδυ των εκλογών.
Όποιο και να είναι το αποτέλεσμα.
Υπενθυμίζω ότι το 2009 η ανερμάτιστη εκλογή του Γιώργου Παπανδρέου να μπλοκάρει την προεδρική εκλογή οδήγησε μεν σε εκλογές, αλλά τον άφησε χωρίς συμμάχους και χωρίς στοιχειώδη συναίνεση τη στιγμή του Μνημονίου - τη συνέχεια την ξέρουμε...
"Όταν κατουράς στη θάλασσα, θα το βρεις στο αλάτι" έλεγε ο Χαρίλαος Φλωράκης.
Δεύτερον, επειδή δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι εκείνοι που επιδιώκουν σήμερα το μπλοκάρισμα της προεδρικής εκλογής θα κερδίσουν τις βουλευτικές εκλογές που μπορεί να προκύψουν.
Είναι ακόμη λιγότερο βέβαιο ότι θα καταφέρουν να κυβερνήσουν ή έστω να συμμετάσχουν στην κυβέρνηση, ιδίως αν καταργηθεί ή τροποποιηθεί εν τω μεταξύ το μπόνους των 50 εδρών.
Μεταξύ μας, δεν είναι καν βέβαιο ότι θα μπορέσουν να εκλέξουν Πρόεδρο ακόμη και μετά τις εκλογές, αφού μέσα στο διχαστικό κλίμα που θα έχει δημιουργηθεί η σημερινή συμπολίτευση θα τους επιφυλάξει προφανώς αντίστοιχη μεταχείριση και μάλλον θα δυσκολευτούν να βγάλουν Πρόεδρο παρέα με το ΚΚΕ και τη Χρυσή Αυγή - άλλο κόμμα δεν προβλέπεται να κυκλοφορεί στη Βουλή...
Ενδεχομένως βεβαίως να καταλήξουν σε κάποιον "Πρόεδρο μειοψηφίας", αλλά όλοι αντιλαμβανόμαστε το πλήγμα που θα έχει υποστεί τότε η δημοκρατία μας.
Τρίτον, η λογική "σε εμποδίζω με κάθε τρόπο να κυβερνήσεις" είναι πάντα διπλής κατεύθυνσης.
Όσοι επιλέξουν να ανατρέψουν τη σημερινή κυβέρνηση με τέτοιες διαδικασίες είναι βέβαιο πως ανάλογες μεθοδεύσεις θα αντιμετωπίσουν όταν (και αν...) γίνουν κάποια στιγμή κυβέρνηση με τη σειρά τους. Και μάλιστα στο πολλαπλάσιο.
Τότε το "μία σου και μία μου" δεν θα έχει όρια, ούτε τελειωμό.
Αυτό φυσικά μπορεί να μην ενδιαφέρει τον Καμμένο ή την Τζάκρη, που μάλλον θα μας κουνήσουν μαντίλι στις εκλογές, αλλά είναι βέβαιο ότι δεν ενδιαφέρει την αξιωματική αντιπολίτευση; Και είναι φυσιολογικό να μην ενδιαφέρει την κοινωνία και τη χώρα;
Όλα τελικά υπακούουν σε έναν πολύ απλό κανόνα: η επιλογή του διχασμού στην πολιτική δεν έχει ημερομηνία λήξης. Ούτε μόνο ένα ημίχρονο. Ούτε παίζεται μια κι έξω.
Γι' αυτό και τον διχασμό επιδιώκουν συνήθως μόνο οι ανεγκέφαλοι και οι τυχοδιώκτες.
Α! Και ο Παπανδρέου το 2009...
- από την Αυγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου