Έχοντας ζήσει μαζί τους για ένα χρόνο σχεδόν, θυμάμαι όλες τις καλές αλλά και κακές στιγμές πριν οδηγηθούν στο χωρισμό τους.
Το περασμένο καλοκαίρι στην Πάτμο, ανταλλάσσαμε like στο Ιnstagram με την Τζένη. Μέχρι που βρεθήκαμε για να πάμε στο μοναστήρι. Μάλλον ήταν love at first sight αυτό που αναπτύχθηκε μεταξύ μας. Δεν γνωριζόμασταν.
Λίγες μέρες αργότερα εμφανίστηκε και ο Πέτρος. Τον θυμάμαι να την αγκαλιάζει συνέχεια. Και να τη φιλάει. Το Πρωινό mou δεν υπήρχε στη ζωή τους. Υπήρχε όμως στη δική μου, καθώς είχα δεχτεί μια επαγγελματική πρόταση και έπρεπε να απαντήσω.
Κάναμε καλή παρέα. Στην Αθήνα άκουσα με έκπληξη το όνομα του Πέτρου για την παρουσίαση του Πρωινού mou. Ρωτούσα συνέχεια την Τζένη αν θα είναι μαζί μας. Η αλήθεια είναι ότι η πρόταση άργησε –ίσως από διπλωματία των ανθρώπων του Mega– και η δεύτερη αλήθεια είναι ότι, παρόλο που ο Πέτρος έλεγε ότι η Τζένη ήταν η ιδανικότερη για να σταθεί δίπλα του τηλεοπτικά, μάλλον ένιωθε έντονα ότι η σχέση τους «φθειρόταν» συμβιώνοντας στο ίδιο σπίτι, στο ίδιο γραφείο και στο ίδιο πλατό.
Θεωρώ ότι «συγκατοίκησα» τηλεοπτικά με δυο ανθρώπους ισχυρά δεμένους και πολύ υποστηρικτικούς μεταξύ τους, που ήθελαν ωστόσο, ως τηλεοπτικές τουλάχιστον οντότητες, να αποστασιοποιηθούν ο ένας από τον άλλο.
Ο Πέτρος, πρωταγωνιστής έτσι κι αλλιώς στη ζωή, το γυαλί και τις εκδόσεις, ασυναίσθητα επιδίωκε να μονοπωλεί το ενδιαφέρον τόσο του τηλεοπτικού κοινού όσο και των καλεσμένων του. Η Τζένη, από την άλλη, έχτιζε μέρα με τη μέρα, διεκδικώντας το δικό της μερίδιο, το δικό της ρόλο στην εκπομπή. Αυτό που μου έκανε εξαρχής εντύπωση με τον Πέτρο και την Τζένη είναι το πόσο ενθαρρυντική ήταν εκείνη απέναντί του στο νέο του ξεκίνημα. Α
κόμη και στις πρόβες, λίγο πριν από το ξεκίνημα της εκπομπής, όταν εκείνος έπρεπε να προβάρει την πρώτη του «καλημέρα», στεκόταν απέναντί του και του χαμογελούσε, τον χειροκροτούσε, του έκανε το σήμα της νίκης… Προφανώς, τον αγαπούσε. Και, ναι, έκανε ένα βήμα πίσω η Τζένη, τουλάχιστον εκείνες τις στιγμές.
Τώρα που ο χωρισμός του ζευγαριού είναι γεγονός, μπορώ πλέον να μιλήσω για όλα εκείνα που φυλάχτηκαν ως καλά κρυμμένα μυστικά για περίπου οκτώ μήνες. Στην πορεία, άρχισαν να αναπτύσσονται μεταξύ μας ανθρώπινες σχέσεις –ειλικρινείς, θέλω να πιστεύω– καθώς τα ταξίδια επιστροφής μας από το στούντιο της Παιανίας ήταν ενός είδους ψυχανάλυση ανάμεσα στην Τζένη και σε μένα. Ποτέ δεν την «πρόδωσα» και νομίζω πως την έχω πείσει γι’ αυτό.
Θυμάμαι τα δάκρυά της, όταν μου ανακοίνωσε τη θλίψη της για το πρώτο όνειρο του Πέτρου, που έφυγε πλέον μακριά του. Αναφερόταν στο σπίτι της Μυκόνου. Το σπίτι είχε πουληθεί και εκείνη σκεφτόταν μόνο τον Πέτρο. Πώς θα αντιδρούσε; Πώς θα το έπαιρνε; Θα ήταν καλά, έχοντας ήδη βιώσει την πτώση της Imako;
Θυμάμαι πως ταξίδεψε μόνη της στο νησί για να διευθετήσει όλα τα διαδικαστικά. Μόνη, ο Πέτρος δεν έπρεπε να είναι εκεί. Άρχισα να νιώθω πως η Τζένη ήταν η «κολόνα» του σπιτιού. Πως κρατούσε τις ισορροπίες. Πως ήταν η δυνατή. Όχι πάντα. Δάκρυζε συχνά στο τιμόνι. Ένιωθα, όμως, ότι κάτι δεν πήγαινε καλά ανάμεσά τους.
Η πρώτη μεγάλη εξομολόγηση έγινε μπροστά στο αναμμένο τζάκι στη χιονισμένη Μακρινίτσα, τα περασμένα Χριστούγεννα. Ήμασταν οι δυο μας. Η Τζένη, κανονικός άνθρωπος, μου έλεγε πως λατρεύει τον Πέτρο, αλλά ουσιαστικά δεν ήταν πλέον μαζί, ως ζευγάρι. Έλεγε πως ο Πέτρος θα ήταν πιο ευτυχισμένος χωρίς δεσμεύσεις. Να νιώθει ελεύθερος, να ταξιδεύει μόνος, να εμπνέεται, να δημιουργεί. Και επαναλάμβανε συνεχώς πόσο λατρεύει τα παιδιά τους. «Η Αμαλία μου, η Αλεξάνδρα μου, ο Μαξ μου…». Σαν λούπα ακούγονταν τα λόγια της. Καταλάβαινα πως ήθελε να κάνει το βήμα, το μεγάλο βήμα. Δεν ξέρω αν θα ονομαζόταν διαζύγιο, χωρισμός, αποστασιοποίηση. Δεν ξέρω.
Στα τέλη Ιανουαρίου, ο Πέτρος είχε βρει ένα διαμέρισμα στη Φιλοθέη, κοντά στο οικογενειακό τους σπίτι. Έπρεπε σιγά σιγά να συνηθίζουν –τόσο οι ίδιοι όσο και τα παιδιά– στις νέες συνθήκες. Όσες, όμως, φορές βρέθηκα στο σπίτι τους, ο Πέτρος ήταν εκεί. Οδοστρωτήρας, όπως πάντα. Ζωηρός, φωνακλάς, μαγείρευε, έπαιζε με τον Μάξιμο, μιλούσε με τους φίλους του και φυσικά έκανε γυμναστική.
Το ότι αγαπιόντουσαν –και συνεχίζουν να αγαπιούνται– το ξέρω καλά. Παρόλο που γνώριζα τι συνέβαινε στη ζωή τους, ποτέ δεν πείστηκα ότι αυτοί οι δύο άνθρωποι θα είναι χωριστά. Ο Πέτρος, ακόμη και στα breaks της εκπομπής, τη φιλούσε, την άγγιζε, τη φλέρταρε κανονικά. Η Τζένη ήταν πάντα πιο συγκρατημένη. Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να περάσω το μήνυμα ότι όλα ήταν ρόδινα. Καθόλου. Ήταν λίγο πριν από το Πάσχα, αν θυμάμαι καλά, που η Τζένη ήθελε να αποχωρήσει από την εκπομπή, νιώθοντας ότι δεν κάνει καλό στον Πέτρο, αλλά ούτε στον εαυτό της μένοντας στο Πρωινό mou. Πείστηκε να κάνει υπομονή. Να μην τινάξει τα πάντα στον αέρα.
Ο Πέτρος, από την άλλη, όσες φορές βρεθήκαμε οι δυο μας, ήθελε να με πείσει πως ήταν πολύ ενοχλητική η καραμέλα «ο Πέτρος είναι βάρβαρος, πόση υπομονή κάνει η Τζένη μαζί του». Και φυσικά, τον ενοχλούσε το ίδιο και η άλλη τσίχλα: «Πόσο τυχερός ο Πέτρος που έχει την Τζένη». Και σαν μικρό παιδί παραπονιάρικο, με ρωτούσε με βλέμμα έκπληκτο: «Δηλαδή, τι, η Τζένη δεν είναι τυχερή που έχει εμένα;». Παρόλο που ως χαρακτήρες ήμασταν ασύμβατοι με τον Πέτρο, δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το ζωντανό όνειρο που μου περιέγραψε ένα μεσημέρι στο αυτοκίνητό του.
«Το τέλος μου το έχω φανταστεί, ξέρεις. Να κάθομαι, παππούς, με γένια λευκά, σε μια καρέκλα αγναντεύοντας το Αιγαίο, στο σπίτι στη Μύκονο, και πίσω μου να ακούω τις φωνές της Τζένης και των παιδιών μας. Και έτσι, με το γέλιο τους στα αυτιά μου, να φύγω…».
Αχ, ρε Πέτρο! Από εκεί που μπορείς να γίνεις ο μεγαλύτερος δυνάστης, ξαφνικά μετατρέπεσαι σε ένα γλυκό έφηβο. Και πράγματι, τον ενοχλούσε όταν –ιδιωτικά ή δημόσια– του έλεγαν ότι η γυναίκα του είναι ηρωίδα που τον αντέχει και μένει μαζί του. Κανείς δεν υπολόγιζε, ωστόσο, τι είδους επιρροή είχε η Τζένη στις αποφάσεις του. Μπορεί και εκείνη να ένιωθε ότι πολλές φορές τον πίεζε να κάνει αυτό που θα ήταν το σωστό, το ηθικό, το κοινώς αποδεκτό, το politically correct. Κι εκείνος, γεννημένος αγρίμι, να μην το δεχόταν. «Δεν είμαι αγία» μου είχε πει η Τζένη. «Έχω μερίδια ευθύνης».
Οργανωτική, επιμελής, control freak, είχε αρχίσει να προετοιμάζει το έδαφος εδώ και καιρό. Τα κορίτσια τους, η Αμαλία και η Αλεξάνδρα, καταλάβαιναν τα πάντα. Εν μέσω εξετάσεων και τρέφοντας λατρεία για τους γονείς τους, θα μπορούσε κανείς να πει πως σχεδόν τους παρότρυναν να «λήξουν το θέμα, για το καλό όλων». Η πιο δύσκολη «εκκρεμότητα», αλλά ταυτόχρονα και η πιο τρυφερή, ήταν ο Βενιαμίν της οικογένειας, ο Μάξιμος. Ο 7χρονος μπόμπιρας απαιτούσε και απαιτεί προσοχή στο χειρισμό ακόμη και της παραμικρής λεπτομέρειας. Τόσο ο Πέτρος όσο και η Τζένη δεν θα άφηναν τίποτε στην τύχη του, γι’ αυτό και οι συμβουλές από παιδοψυχολόγο ήταν σίγουρα η πρώτη τους σκέψη.
Γνώριζα πως όλα θα τέλειωναν –ή καλύτερα θα άρχιζαν– την Παρασκευή 4 Ιουλίου, όταν και οι δύο θα βρίσκονταν μακριά από την Αθήνα, τους δημοσιογράφους, τις κάμερες και τους φωτογράφους. Άργησαν μια μέρα, καθώς η κοινή ανακοίνωση δημοσιεύτηκε το βράδυ της 5ης Ιουλίου. Εκείνη στην Πάτμο, με φίλες της. Μαγειρεύουν, μιλάνε και πίνουν παγωμένη ρακή, σε ένα σπίτι χωρίς τηλεόραση και wi-fi. Εκείνος με τους φίλους του και τον Μάξιμο στη Μύκονο.
Παρά τις χωριστές διακοπές, ο Πέτρος και η Τζένη παραμένουν ομάδα, στη ζωή και στη δουλειά. Λίγο πριν από την ανακοίνωση του τέλους, έκαναν μαζί δύο εξόδους στην Αθήνα. Συγκινήθηκαν, έκλαψαν, αγκαλιάστηκαν…
Κλείνοντας το τηλέφωνο μαζί της, προχτές το βράδυ, της είπα ότι τίποτε δεν τελειώνει όταν πρόκειται για σχέσεις ζωής. Και κάτι μέσα μου μου λέει πως οι δύο αυτοί άνθρωποι δεν τέλειωσαν, ίσως μόλις να άρχισαν. Μια χημεία εκρηκτική, δυνατή, δεν γίνεται να αναλωθεί σε μία ανακοίνωση χωρισμού. Με πολλά πάνω και πολλά κάτω… Με ματωμένα, γδαρμένα γόνατα.
Ο Πέτρος και η Τζένη θα είναι μαζί… απλά δεν ξέρω τι σχήμα και τι μορφή θα έχει το νέο «μαζί».
«Μα, να σου πω, βαρέθηκα να σας βλέπω στα sites και τις παπαράτσι φωτογραφίες» της είπα. Γέλασε και σαν μικρό κορίτσι, ανασφαλές, με ρώτησε: «Τουλάχιστον, είμαι όμορφη στις φωτογραφίες;». Ναι, Τζένη, είσαι!
Kαλά, τώρα θα κλάψω.
ΑπάντησηΔιαγραφή