2022 μ.Χ. Το όνειρο του Ταμήλου και της παρέας του έγινε επιτέλους πραγματικότητα.

ΤΗΣ Niki Vikou

 Έβγαλε κατάκοπος τις λασπωμένες μπότες στο κατώφλι, δίπλα στα παπούτσια της γυναίκας του και του γιου του. Χαμογέλασε πικρά, βλέποντας έξω κι από τις πέντε πόρτες του ορόφου αραδιασμένα τα υποδήματα των ενοίκων. 

Όχι, δεν ήταν μουσουλμάνοι, απλά η Αγίου Δημητρίου έμοιαζε με λασπωμένο χωράφι με την πρώτη σταγόνα βροχής.

 Βλέπεις οι ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι, σύμφωνα με την κυβέρνηση ήταν αναγκαίοι μόνον στις τουριστικές περιοχές κι η γειτονιά του δεν ήταν. 

Εδώ και καιρό άλλωστε, η Θεσσαλονίκη είχε  χωριστεί  με ηλεκτροφόρο συρματόπλεγμα στα δυο. Από τη μια οι κατοικίες των φτωχών ιθαγενών κι από την άλλη  η πόλη των πλουσίων και των τουριστών.

 Στους δρόμους υπήρχαν μπάρες και μόνον εάν δούλευες στην προνομιούχα κάτω πόλη, σου επέτρεπαν,για συγκεκριμένο χρόνο, την είσοδο και παραμονή.

 Αυτοκίνητα βεβαίως δεν κυκλοφορούσαν πια, παρά μόνον κάτω από την Εγνατία.

 Οι μετακινήσεις γινόντουσαν με τα πόδια,άντε και με κανένα σαραβαλιασμένο ποδήλατο.

Εδώ κι οκτώ χρόνια, δούλευε σαν ρεσεψιονίστ στο πλωτό ξενοδοχείο που είχε κτιστεί στον Θερμαϊκό. Έξι μήνες αυτός κι έξι η γυναίκα του εναλλάξ. 

Ήταν τυχεροί που γνώριζαν από τρεις ξένες γλώσσες κι έτσι τρούπωσαν  σ΄αυτή τη δουλειά κι έμπαινε εισόδημα, έστω τα τριακόσια ευρώ το μήνα, στο σπίτι.

Με το που μπήκε, η Μαρία τον ρώτησε, αν θυμήθηκε ν΄αγοράσει πετρέλαιο για τις γκαζόλαμπες. Χτύπησε με την παλάμη το κούτελο. 

Το είχε ξεχάσει.

 Έκανε μεταβολή κι έτρεξε να προλάβει ανοιχτό τον κυρ. Βασίλη.

 Βλέπεις, μόλις σκοτείνιαζε τα πάντα έκλειναν, τα λαδοφάναρα στις κολώνες, ήταν μόνον διακοσμητικά και η εγκληματικότητα, λόγω και της φτώχειας, στα ύψη. 

Είδε κι έπαθε να ανέβει για δεύτερη φορά τους πέντε ορόφους, ο σκοτεινός θάλαμος του ασανσέρ έστεκε σαν ειρωνεία, απέναντι από την είσοδο.

Βρήκε τον μικρό να διαβάζει με δυσκολία στο ημίφως του σούρουπου που έπεσε απότομα. 

Η γυναίκα του παιδευόταν ν΄ανάψει την γκαζιέρα. 

Ποτέ δεν την συνήθισε, πάντα ήλπιζε πως θα διορθωθούν τα πράγματα και θα χρησιμοποιήσει επιτέλους την ηλεκτρική κουζίνα, δώρο στο γάμο τους και για αυτό τους ψήφιζε, παρά τους ομηρικούς καυγάδες τους κάθε φορά.

Άνοιξε το ραδιόφωνο ν΄ακούσει ειδήσεις.

 Πενήντα εκατομμύρια τουρίστες περίμεναν φέτος.

 Η κυβέρνηση συνιστούσε στους πολίτες να είναι περιποιημένοι, καθαροί και να μην δίνουν δικαιώματα στους επισκέπτες μας. 

Τον άλλον μήνα θα γινόταν και η μεγάλη κλήρωση για τα κορίτσια και αγόρια που θα παρείχαν τις σεξουαλικές υπηρεσίες τους στους ξένους.

 Ένα καλοκαίρι υπομονή και μετά η οικογένεια τους θα είχε δωρεάν ιατρική περίθαλψη και φάρμακα για έναν ολόκληρο χρόνο. Γύρισε το κουμπί με θυμό. 

Ευτυχώς, ο γιος τους γεννήθηκε στο σπίτι, δεν τον δήλωσε στο ληξιαρχείο ποτέ κι έτσι ήταν ασφαλής. Του μάθαιναν οιγονείς του γράμματα κι από τώρα κατάστρωναν σχέδια μόλις μεγαλώσει να τονφυγαδεύσουν σε κάποια γειτονική χώρα.

Άνοιξε τη βρύση να ρίξει λίγο νερό στο πρόσωπο του. Στεγνή.

Πήρε τη στάμνα κι ένα μικρό τεπόζιτο, ξανά έβαλε τις λασπωμένες μπότες και κατέβηκε μέχρι την πλατεία Αντιγονιδών, να φέρει νερό από τη δημόσια κρήνη, δωρεάν στους κατοίκους ενός πλουσίου ευεργέτη. Βρήκε τον Μάκη, τον παλιό συμμαθητή του, ξαπλωμένο ανάσκελα στο μαρμάρινο πλάτωμα πάνω από τη βρύση, να χαζεύει τ΄αστέρια.

Έκανε να τον ρωτήσει τι κάνει τέτοια ώρα στην ερημιά, μα ύστερα θυμήθηκε πως ήταν χρόνια άστεγος κι έτσι δεν είχε τίποτα να φοβάται.

-Τι κοιτάζεις Μάκη;

-Μετράω τις ψυχές όσων αυτοκτόνησαν, πληθύνανε με τα χρόνια και δεν τις χωράει πια ο ουρανός. Ελπίζω  πως κάποια στιγμή θα πέσουν στο κεφάλι τους και θα τους θάψουν, να αναστηθούμε τουλάχιστον εμείς.