http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.society&id=34553
Να μην ξεγράφουμε ανθρώπους.
Να μην θεωρούμε οριστική μια κατάστασή τους και πάντα να ελπίζουμε πως ο καθένας μπορεί να χαθεί όμως αυτό δεν είναι αμετάκλητο. Ιδίως όταν πρόκειται για νεαρές ηλικίες.
Το πιστεύω, αλλά δεν υπάρχει πάντα το κουράγιο, να συμμετάσχεις στην μεταστροφή.
Μόνο προσεύχεσαι.
Πόση διαθεσιμότητα για κουβέντα να επιστρατεύσεις για έναν εικοσιπεντάχρονο που φοράει σβάστικα και είναι χρυσαυγίτης;
Από πού να αρχίσεις και πού να βρεις τόση επιμονή και χρόνο στον σύντομο βίο μας;
Η ξανθούλα μπροστά από τη Βουλή, με την μαύρη μπλούζα,
τον ελαφρώς παραλλαγμένο αετό των SS και τη φράση «ερχόμαστε», έχει μπροστά της όλον τον χρόνο, αλλά -μεταξύ μας- δεν έχει τις πιθανότητες με το μέρος της.
Ο αγαπημένος μου Edward Νorton στα «Μαθήματα αμερικανικής Ιστορίας» δεν είναι ο κανόνας, αλλά περισσότερο μία εξαίρεση που προσφέρεται για την συγγραφή ενός σεναρίου, αλλά όχι και για την αντιστοίχισή του στην πραγματικότητα.
Να μην θεωρούμε οριστική μια κατάστασή τους και πάντα να ελπίζουμε πως ο καθένας μπορεί να χαθεί όμως αυτό δεν είναι αμετάκλητο. Ιδίως όταν πρόκειται για νεαρές ηλικίες.
Το πιστεύω, αλλά δεν υπάρχει πάντα το κουράγιο, να συμμετάσχεις στην μεταστροφή.
Μόνο προσεύχεσαι.
Πόση διαθεσιμότητα για κουβέντα να επιστρατεύσεις για έναν εικοσιπεντάχρονο που φοράει σβάστικα και είναι χρυσαυγίτης;
Από πού να αρχίσεις και πού να βρεις τόση επιμονή και χρόνο στον σύντομο βίο μας;
Η ξανθούλα μπροστά από τη Βουλή, με την μαύρη μπλούζα,
τον ελαφρώς παραλλαγμένο αετό των SS και τη φράση «ερχόμαστε», έχει μπροστά της όλον τον χρόνο, αλλά -μεταξύ μας- δεν έχει τις πιθανότητες με το μέρος της.
Ο αγαπημένος μου Edward Νorton στα «Μαθήματα αμερικανικής Ιστορίας» δεν είναι ο κανόνας, αλλά περισσότερο μία εξαίρεση που προσφέρεται για την συγγραφή ενός σεναρίου, αλλά όχι και για την αντιστοίχισή του στην πραγματικότητα.
Κάποιες πληγές έχουν κακοφορμίσει τόσο που δεν ξέρω αν γιατρεύονται.
Ναι, οι άνθρωποι χαλάνε και δεν φτιάχνονται.
Λυπάμαι για την διαπίστωση αλλά πάει καιρός που πίστευα πως όλη η σωτηρία του κόσμου περνάει από τα δικά μου χέρια.
Σε κάθε γενιά ανθρώπων, ανεξάρτητα από κοινωνικές, οικονομικές συνθήκες και άλλες μετρήσιμες παραμέτρους, βγαίνει και μία παρτίδα για την οποία δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.
Προσπαθείς για το καλύτερο -γιατί αν τους ξεγράψεις φλερτάρεις με έναν ιδιότυπο ρατσισμό- αλλά σαν να κρατάει η φύση την τελευταία λέξη για πάρτη της, σε μία αδιανόητη για εμάς ποσόστωση σωμάτων, ιών και αντισωμάτων.
Κι αν δίνεις μία ελάχιστη δικαιολογία (ή μάλλον αιτιολογία) σε απελπισμένους που λόγω πλήρους αδυναμίας σκέψης και έλλειψης οποιουδήποτε αντίβαρου κρατήθηκαν από το πρώτο σάπιο μυαλό που πέρασε από μπροστά τους, δεν μπορείς να πεις το ίδιο και για τους Γάλλους, τους Αυστριακούς, ή τους Ολλανδούς ομοϊδεάτες τους που ούτε φτωχοδιάβολοι είναι,
ούτε αμόρφωτοι (πανεπιστημιακώς τουλάχιστον) ούτε απελπισμένοι, αλλά φασίστες εν ψυχρώ. Τελειωμένοι.
Πραγματικά ζητάω συγγνώμη για μία τόσο βαριά φράση όταν μιλάμε για ανθρώπους, όπως «τελειωμένοι», όμως δεν το κάνω θεωρώντας τον εαυτό μου εργολάβο της ανθρωπιάς και της εξυπνάδας, ούτε ιεροφάντη του σωστού δρόμου, αλλά έναν ανήμπορο ιδεαλιστή που δεν τον βοηθάνε πια τα παραμύθια και ο ακραίος ρομαντισμός περί αγαθής και μονίμως παραπλανημένης ανθρώπινης φύσης.
Όπως τελειωμένοι είναι κι εκείνοι που ανάμεσα στα μπυρόνια και τις πίτσες, ξεφτίλισαν κάθε δυνατότητα και πλεονέκτημα του χαρίσματος της νεότητας, που τους έχει δοθεί.
Για παράδειγμα, πολύ θα ήθελα (από καθαρή περιέργεια) να μάθω τα ονοματάκια και τι σπουδάζουν οι φοιτητές που έδωσαν το βίντεο στον Μάκη. Έτσι, για να αποκτήσει ο πάτος ονοματεπώνυμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου