Δεν αρκεί το επώνυμο

Του Πέτρου Μανταίου

Σαμαράδες και οι δύο, αλλά με κάποιες διαφορές: Ο Γιώργος εκτελεί επιτυχώς πέναλτι, ενώ ο Αντώνης τα κάνει. Ο Γιώργος πολιτικοποιεί το ποδόσφαιρο, όπως έκανε, με προσεκτική δήλωση, μετά το νικηφόρο ματς με την Ακτή του Ελεφαντοστού, που έφερε την Εθνική μας στους 16 του κόσμου.

 Ο Αντώνης βάζει γκολ από θέση οφσάιντ στις ελληνικές ακτές, με κατεπείγοντα νομοσχέδια, που κατατίθενται σήμερα και ψηφίζονται… χθες, με προαπαιτούμενα (λέξη μνημονιακή και αυτή)… εκ των υστέρων, του τύπου: όποιον πάρει ο χάρος, αλλά στο πιο… τσαπατσούλικο.

Το κυριότερο: Οταν βλέπεις τον Αντώνη, σε κυριεύει… ακατάσχετη μελαγχολία∙ ίσως γι’ αυτό είναι… ακριβοθώρητος, ιδίως στον… ναό της δημοκρατίας των αντιπροσώπων του έθνους. Ενώ ο Γιώργος, με την παρέα του, ως εκπρόσωπος της Εθνικής, έφερε κάπως το χαμόγελο στα χείλη μας, που με λίγες πρόβες το κουτσοκαταφέραμε. Θέλει και το χαμόγελο την τέχνη του∙ δεν είναι σαν το ποδήλατο που, έτσι και το μάθεις, δεν το ξεχνάς.

Το χαμόγελο, έτσι και το ξεχάσεις, σε ξεχνάει κι αυτό. Κι άντε βάλτο μετά στα… προαπαιτούμενα και τα επείγοντα, κι άλλαζε, όσο θέλεις, τις συνθέσεις στα θερινά τμήματα της Βουλής, να πετύχεις επιθυμητές πλειοψηφίες. Αμα γελάσει άνθρωπος, να μου τρυπήσεις τη μύτη.

Ετσι είναι. Τα παιδιά της Εθνικής μάς έκαναν λίγο να γελάσουμε. Μας έφεραν (εξαίρετος στίχος του Σολωμού από τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους»): «ολίγο φως και μακρινό σε μέγα σκότος κι έρμο».

 Οσο για τους δικαστές. Τι να πούμε; Τα λέγαμε και χθες, αλλά πριν στεγνώσει το μελάνι, ήρθαν οι ίδιοι και αποφάσισαν να δικαιώσουν… εαυτούς, όμως εξαιρώντας από ανάλογη δικαίωση όλους τους άλλους!

Δεν είχα σκοπό να γράψω και σήμερα –μες στη χαρά από την πρόκριση της Εθνικής– για τους δικαστές. Αλλά… και να θέλεις, δεν σ’ αφήνουν ν’ αγιάσεις…