Α,ρε Τατσόπουλε,γιατί έφυγες;Αφού όντως εσύ και οι όμοιοί σου είστε ο Σύριζα.Ο Σύριζα έγινε σαν τα μούτρα σας-Συριζαίοι,θα φάτε πολύ ξύλο στο τέλος,το βλέπω

(ακόμη κι ο Μπάμπης τη χώρισε τη Σούλα επειδή ήταν μνημονιολάγνα.;)
Ακολουθεί  politically correct άρθρο που προετοιμάζει το κοινό για μελλοντικές συμμαχίες με ΣαμαροΒενιζέλους.
Καλέ,μήπως δεν το γραψε το άρθρο ο Πάικος αλλά είναι ο Λοβέρδος με ψευδώνυμο;
Αυτά έλεγε κι αυτός τις τελευταίες μέρες.

http://www.avgi.gr/article/2068127/den-einai-daimonas-o-apenanti

Δεν είναι δαίμονας ο απέναντι...

Ε, λοιπόν, όχι, ο απέναντι δεν είναι δαίμονας επ' ουδενί.
 Δεν είναι δαίμονας ο πολιτικός αντίπαλος, ο όποιος αντίπαλος. 
Ούτε καν εχθρός.
 Είναι μόνο αντίπαλος. 

Αν δεν το συνειδητοποιήσουμε, δεν το δεχτούμε και δεν το ενσωματώσουμε στις πρακτικές μας, η ζωή μας μπορεί να γίνει κόλαση. 
Εμείς εδώ, σήμερα, στο τσακ είμαστε να αντιστρέψουμε τα δεδομένα. 
Και, χωρίς να το καταλάβουμε, να βρεθούμε στην κόλαση. 
Αλλά τι τα θες, πρόκειται για παλιά, για πολύ παλιά αμαρτία, που διατρέχει τη νεότερη πολιτική ιστορία της χώρας από τις απαρχές της.
 Και ακόμη καλά κρατεί...

Σώζεται σήμερα λιθογραφία της δεκαετίας του 1910, η οποία απεικονίζει τον Ελευθέριο Βενιζέλο με κέρατα.
Ήταν η εποχή του μεγάλου διχασμού, η εποχή των δύο ελληνικών κρατών,
η εποχή του «αναθέματος».

Όπως σώζονται αφίσες του «εθνικόφρονος» μετεμφυλιακού κράτους, με τους αριστερούς ζωσμένους στα φυσεκλίκια, με δόντια και με χέρια να στάζουν αίμα.
Αφίσες που «κοσμούσαν» τότε δημόσιες υπηρεσίες και σχολεία!

Αλλά δεν είναι μονάχα σε τόσο ακραίες πολιτικές συνθήκες, όπως στον Εθνικό Διχασμό ή αμέσως μετά τον Εμφύλιο, όπου η δαιμονοποίηση του πολιτικού αντιπάλου ήταν κοινός τόπος. Και σε ηρεμότερες πολιτικές περιόδους οι δαίμονες ήταν πάντα εδώ.

Δαίμονας ήταν ο Νικόλαος Πλαστήρας για τους «Λαϊκούς» και στη συνέχεια για τους «Συναγερμικούς», επειδή εισήγαγε την πολιτική της «λήθης» από τα πάθη του Εμφυλίου.

Δαίμονας ήταν ο Γεώργιος Παπανδρέου για τη ΕΡΕ το 1963 (που «θα έκλεβε τη δραχμή» από την τσέπη του Έλληνα πολίτη), αλλά και το 1965-1967 για το όλο «κατεστημένο» της εποχής επειδή, μετά την αποστασία, ζητούσε επιμόνως εκλογές.

Δαίμονας ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέουπροδικτατορικά ως συνωμότης του ΑΣΠΙΔΑ, αλλά κυρίως μετά τη Μεταπολίτευση, αφού θα πήγαινε τη χώρα κατά Καντάφι μεριά.

Δαίμονας ήταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης για το ΠΑΣΟΚ,
ο κατά Ανδρέα «εφιάλτης».

Δαίμονας είναι σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας για το πολύχρωμο δεξιο-κεντρο-αριστερό ορκισμένο αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο αφού, αν έρθει στην εξουσία, θα επιπέσουν επί της κεφαλής μας οι εφτά πληγές του Φαραώ.

Αλλά κι από την άλλη δαίμονες είναι, για κάποιες πτέρυγες της Αριστεράς, πάντες οι «μνημονιακοί», ανεξαρτήτως χρώματος, προθέσεων, στόχων και εξέλιξης, ακόμη και οι άπαξ «αμαρτήσαντες»...

Ο «πόλεμος» είναι αλλού

Δεν υπάρχουν, άραγε, αυθεντικοί «δαίμονες» σήμερα στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό; Ασφαλώς υπάρχουν και είναι ορατοί δια γυμνού οφθαλμού.

Πρόκειται για τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής, καθώς και για τους κουμπουροφόρους που στο όνομα του «αριστερού» αντάρτικου πόλεων κυκλοφορούν και οπλοφορούν αφήνοντας πτώματα στο πέρασμά τους.

Κατά μία έννοια θα μπορούσαν να ενταχθούν στην κατηγορία των «πολιτικών δαιμόνων» και όσοι αποδεδειγμένα και στη βάση δικαστικών αποφάσεων κατέκλεψαν δημόσιο χρήμα, ζημιώνοντας πολύ σοβαρά τον ελληνικό λαό. Αυτοί και ουδείς άλλος.

Δεν είναι, δεν μπορεί να είναι σήμερα πολιτικοί δαίμονες ούτε ο Τσίπρας ούτε ο Σαμαράς, ούτε οΒενιζέλος, ούτε ο Στουρνάρας, κανείς.

Πρόκειται για πολιτικούς αντιπάλους, με -για πολλούς- αντιπαθείς, λαθεμένες έως ζημιογόνες απόψεις, επιλογές και πρακτικές.
Στη βάση των δικών τους αναλύσεων, των δικών τους προτεραιοτήτων, των δικών τους αξιών. Στις οποίες απόψεις, επιλογές και πρακτικές μπορεί κάποιος να αντιπαρατίθεται με όση δριμύτητα κρίνει και επιθυμεί.
Αλλά ώς εκεί.

Μερικοί υποστηρίζουν, καλόπιστα ασφαλώς, πως στη σημερινή μνημονιακή πραγματικότητα και στο όνομα της όντως υφιστάμενης ανθρωπιστικής κρίσης, επικρατούν πολεμικές συνθήκες.

Πως εντέλει εδώ έχουμε πόλεμο, όπου δεν έχουν θέση οι παραδοσιακοί κανόνες «καλής πολιτικής συμπεριφοράς». Ε, λοιπόν, η συγκεκριμένη αντίληψη, σε συνθήκες Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, της όσο στρεβλής, είναι εξαιρετικά επικίνδυνη. 

Δεδομένου ότι συνεπάγεται τη νομιμοποίηση όλων των μέσων, και των πιο ακραίων, και των πιο διχαστικών, και των πιο «φονικών».

Και επιπλέον η συγκεκριμένη αντίληψη αποτρέπει τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου από το να επικοινωνούν καν, από το να συνομιλούν, από το να συνυπάρχουν επί κοινού εθνικού πεδίου. 

Και ούτε λόγος ασφαλώς για την προοπτική πολιτικής ή και κυβερνητικής συνεργασίας του οποιουδήποτε με τον οποιονδήποτε.

Οι συνεργασίες, μ' αυτή τη λογική, είναι ενοχοποιημένες, είναι δαιμονοποιημένες από χέρι. 

Έτσι ώστε η κάθε πολιτική δύναμη να ταμπουρώνεται στην ασφάλεια του μικρόκοσμου των δικών της καθαρών ιδεών και να πυροβολεί τον απέναντι.

Ε, αν δεν είναι αυτό η κόλαση, τότε τι είναι; 
Και σ' αυτή την κόλαση, ναι, οι δαίμονες έχουν πάντα το πάνω χέρι...