Πολλοί στην κυβέρνηση, αλλά και αρκετοί περιφερειακοί παίκτες του συστήματος, τα έχουν βάλει με τον υπουργό Ανάπτυξης Κ. Χατζηδάκη. Επί της ουσίας τον φωτογραφίζουν ως υπεύθυνο για τη νέα αναταραχή που έχει ξεσπάσει στις κοινοβουλευτικές ομάδες της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ με αφορμή το γάλα, τα φαρμακεία και τα ταξί.
Λένε, δηλαδή, ότι οι ρυθμίσεις γι’ αυτά τα ζητήματα που έχουν προκαλέσει την αντίδραση των συγκεκριμένων επαγγελματικών ομάδων δεν ήταν στα προαπαιτούμενα, αλλά ο κ. Χατζηδάκης βρήκε την ευκαιρία μέσα στην αναμπουμπούλα να τα εντάξει στη συζήτηση και βεβαίως η τρόικα -άλλο που δεν ήθελε- τα επέβαλε.
Ακραιφνής νεοφιλελεύθερος, ο κ. Χατζηδάκης έχει την άποψη -και προς τιμήν του δεν την κρύβει, δεν υποδύεται δηλαδή τον ευαίσθητο κεϊνσιανό και τον συμπονετικό φιλελεύθερο- ότι για να λειτουργήσει αποτελεσματικά η αγορά πρέπει να εξαφανιστούν όλα τα εμπόδια.
Τα προστατευτικά μέτρα που υπάρχουν για τη μία ή την άλλη κοινωνική ομάδα, για την εγχώρια παραγωγή, τα θεωρεί τροχοπέδη. Μπλοκάρουν την ανάπτυξη.
Δεν έχει σημασία που, όπου εφαρμόστηκαν τόσο σκληρές νεοφιλελεύθερες συνταγές, το αποτέλεσμα ήταν να καταστραφούν οι μικρές και μεσαίες παραγωγικές μονάδες.
Ούτε είναι άξιο προσοχής το γεγονός ότι χώρες που υιοθέτησαν αυτό το μοντέλο σε διάφορους τομείς της οικονομίας, σήμερα επανεξετάζουν τις πολιτικές τους και ετοιμάζονται να θέσουν όρια στην ασύδοτη λειτουργία των αγορών.
Για τους οπαδούς του πούρου νεοφιλελευθερισμού οτιδήποτε δεν επιτρέπει στις δυνάμεις της αγοράς να δρουν χωρίς περιορισμούς είναι παρωχημένο, συντεχνιακό και όσοι υπερασπίζονται τα κεκτημένα χαρακτηρίζονται λαϊκιστές που δίνουν μάχες χαρακωμάτων. Κάπως έτσι ξεθεμελιώθηκε το αναιμικό κοινωνικό κράτος, κάπως έτσι ξεχαρβαλώθηκαν τα πάντα στις εργασιακές σχέσεις.
Το ερώτημα είναι αν ο κ. Χατζηδάκης έχει προσωπική ατζέντα, αν, με άλλα λόγια, κάνει του κεφαλιού του. Μας είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι ο αρμόδιος υπουργός δεν συμβουλεύτηκε τον υπουργό Οικονομικών και τον πρωθυπουργό πριν αποφασίσει να προωθήσει τις επίμαχες ρυθμίσεις. Υποψιαζόμαστε βασίμως ότι έχουμε να κάνουμε με το γνωστό παιχνίδι επιθετικής άμυνας που κάνει το επιτελείο του Μαξίμου. Πιστώνουν τα καλά στον πρωθυπουργό (πρωτογενές πλεόνασμα, επιδόματα βοήθειας) και χρεώνουν τα δύσκολα στους υφισταμένους του. Το «με εντολή Σαμαρά» είναι μονής κατεύθυνσης.
Αφορά τα δημοφιλή (λέμε τώρα). Τα υπόλοιπα, τα βίαια, τα απεχθή και τα επαχθή αφορούν τους υπουργούς και δρομολογούνται «ερήμην του Σαμαρά». Πολύ βολικό. Αν όμως δεν συμβαίνει αυτό, τότε ο πρωθυπουργός είναι υποχρεωμένος να αδειάσει τον υπουργό του. Για να δούμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου