Αλλο Ουκρανία κι άλλο Βενεζουέλα-TOY TAΣΟΥ ΠΑΠΠΑ-ΑΡΘΡΑΡΑ

https://www.efsyn.gr/?p=177157

Προ ημερών στον «Αθήνα 9.84», ο καλός συνάδελφος από τα «Νέα» Μιχάλης Μητσός επέκρινε όσους υπερτονίζουν τη δράση ακροδεξιών συμμοριών και χουλιγκάνων στην Ουκρανία και υποβαθμίζουν το γεγονός ότι απλοί πολίτες μάχονται εναντίον ενός διεφθαρμένου και αυταρχικού καθεστώτος που έχει αιμομικτικές σχέσεις με την κολοβή δημοκρατία του Πούτιν. 

Πράγματι, οι ετοιματζίδικες και έμφορτες ιδεολογικών σκοπιμοτήτων θέσεις δεν βοηθούν στην κατανόηση μιας περίπλοκης κατάστασης.

Οι γνωστές ευκολίες για τον κακό αμερικανικό ιμπεριαλισμό και την ηγεμονική τακτική της Γερμανίας μπορεί να ικανοποιούν ένα ευεπίφορο σε τέτοιου τύπου «φωτογραφικές απεικονίσεις» ακροατήριο, 

ωστόσο συσκοτίζουν την πραγματικότητα που αποδεικνύεται πιο πλούσια απ’ ό,τι την περιγράφει η ανάπηρη σκέψη. 

Το ίδιο όμως πρέπει να ισχύει προς κάθε κατεύθυνση. 

Για παράδειγμα, πόσο νηφάλιες και ακριβοδίκαιες είναι οι αναλύσεις που γίνονται για μια άλλη εύφλεκτη περιοχή του κόσμου (Βενεζουέλα); 

Στην περίπτωση αυτή το κυρίαρχο σχήμα που διακινείται από πολλές δυτικές χώρες και μεγάλα διεθνή μέσα ενημέρωσης, ακόμη και με λαθροχειρίες, προβοκάτσιες και βολικές κατασκευές, είναι το εξής: 

από τη μια, βρίσκεται ο λαϊκιστής Μαδούρο που φασκιώνει τη δημοκρατία, χρησιμοποιεί βία, πλήττει τα δικαιώματα και από την άλλη, οι πεινασμένοι κάτοικοι της χώρας που κατεβαίνουν μαζικά στους δρόμους διεκδικώντας ψωμί και ελευθερίες.

 Το γεγονός ότι επικεφαλής της αντικυβερνητικής εκστρατείας είναι δισεκατομμυριούχοι πολιτικοί, σε ευθεία γραμμή με τους Αμερικανούς και την ολιγαρχία της χώρας (όλοι αυτοί είχαν εμπλακεί πριν από μερικά χρόνια στην απόπειρα πραξικοπήματος κατά του εκλεγμένου -για να μην ξεχνιόμαστε- Τσάβες), είναι κάτι που δεν πρέπει να επισημανθεί, να μας απασχολήσει και να μας προβληματίσει; 

Κάνοντας ένα άλμα προς τα πίσω στον χρόνο και με μπόλικη δόση αυθαιρεσίας, δικαιούμαι να φανταστώ ότι οι ποικίλων αποχρώσεων αντιλαϊκιστές θα προσλάμβαναν με τα ίδια ερμηνευτικά εργαλεία τα γεγονότα στη Χιλή το 1973. Οι ρακένδυτες κυρίες με τις άδειες κατσαρόλες, τα πανάκριβα κοσμήματα στα χέρια και τους λαιμούς και οι απεργοί φορτηγατζήδες θα αποθεώνονταν ως γνήσιοι εκφραστές ενός λαϊκού κινήματος που αγωνιζόταν για να συντρίψει τον λαϊκιστή Αλιέντε.

 Αλλά και στα δικά μας: 

Την περίοδο που ήταν στην ακμή του το κίνημα των πλατειών στην Ελλάδα, θυμάμαι πολλούς σχολιαστές να επικεντρώνουν το ενδιαφέρον τους και να εστιάζουν την πολεμική τους στα αντικοινοβουλευτικά συνθήματα που ακούγονταν σε τμήμα της πάνω πλατείας, στους προπηλακισμούς πολιτικών, στις χυδαιότητες των ακροδεξιών ομάδων, αδιαφορώντας για όσα, τελείως διαφορετικά και ελπιδοφόρα, συνέβαιναν στην κάτω πλατεία με τη συμμετοχή χιλιάδων πολιτών που συζητούσαν για την ποιότητα της δημοκρατίας μας και διαδήλωναν κατά των μνημονίων και της λιτότητας. 

Με απύθμενο κυνισμό στιγματίστηκε το κίνημα συνολικά ως οχλοκρατικό. 

Η λογική «τα καλά και συμφέροντα» υπονομεύει την κριτική σκέψη.