Ρωτάω έναν διαβασμένο φίλο μου τις προάλλες, «έχεις ακούσει για την πρωτοβουλία των 58″; Μου απαντά “ένα ακόμη πολιτικό φόρουμ, ξεφυτρώνουν πολλά τα τελευταία δύο χρόνια”.
Πετάγεται ένας άλλος: “ναι, κάποιοι άστεγοι από το ΠΑΣΟΚ και συναφείς δομές υπό κατεδάφιση, που μαζεύτηκαν για να σωθούν από τους μετασεισμούς της πολιτικής σκηνής”.
Διαβάζω σήμερα στην Εφημερίδα των Συντακτών ένα άρθρο του κ. Θεόδωρου Γεωργίου, Καθηγητή πολιτικής φιλοσοφίας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο:
“Η γραφειοκρατική πρωτοβουλία των «58» στρέφεται εναντίον της κοινοβουλευτικής διαδικασίας”, γράφει, “σύμφωνα με την οποία οι πολιτικές αποφάσεις σε ένα δημοκρατικό κράτος δικαίου λαμβάνονται στο πλαίσιο των θεσμικών συλλογικών οργάνων.”
Ο Καθηγητής υπονοεί δηλαδή πως οι ζυμώσεις έπρεπε να συμβαίνουν μέσα στα κοινοβουλευτικά κόμματα της κεντροαριστεράς και όχι κάπου έξω από αυτά.
Ο Καθηγητής συνεχίζει: “H περιώνυμη ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς δεν μπορεί να αποτελεί υπόθεση γραφειοκρατίας ή διοικητικής μέριμνας, στην οποία προσφεύγει η ελληνική κοινωνία επειδή δεν μπορεί να λειτουργήσει σε κοινοβουλευτικό επίπεδο.”
Δεν ακούγεται πολύ δημοκρατική η άποψή του, καθώς στη βάση της πυραμίδας μιας δημοκρατίας υπάρχει ο ελεύθερος διάλογος που δεν χρειάζεται ούτε τα κόμματα.
Για το αν προσφεύγει η κοινωνία οπουδήποτε αυτή την εποχή, έχω, όμως, ζωηρές επιφυλάξεις.
Γενικά, οι απόψεις διίστανται για την πρωτοβουλία των 58, τη “Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη” κ.α. Μολονότι αρκετοί αμφισβητούν αν έχουν λόγο ύπαρξης, η αλήθεια είναι ότι με κομματικούς όρους ο χώρος της κεντροαριστεράς είναι πράγματι ορφανός σήμερα, μετά την αποδόμηση ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ.
Οι μνηστήρες πολλοί: από τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τα μικρότερα νεοσύστατα κόμματα, ή φόρουμ πολιτικού προβληματισμού. Όμως, με όρους “κοινωνίας”, ο ευρύτερος χώρος της κεντροαριστεράς πάσχει από το εξής πρόβλημα: είναι “μολυσμένος” από κομματική “ραδιενέργεια”. Είναι τόσο αρνητικά φορτισμένος, που η κοινωνία τον έχει θέσει σε καραντίνα τεράστιας διαμέτρου.
Ο Ανδρέας Παπαδόπουλος, πρώην εκπρόσωπος τύπου της ΔΗΜΑΡ και νυν άλογο κούρσας της νεοσύστατης Προοδευτικής Δημοκρατικής Παράταξης, δήλωσε χθες σε συγκέντρωση στον Πειραιά, ότι «αυτό που πρέπει να κάνει η κίνηση των 58 είναι να αγκαλιάσει την κοινωνία, …να παντρέψει την εμπειρία με τη φρεσκάδα ».
Όμως, η ίδια η κοινωνία τη θέλει αυτή την αγκαλιά;
Τον θέλει τον γάμο;
Παρότι προτάσεις, όπως η Προοδευτική Δημοκρατική Παράταξη, αστράφτουν ως πολύ υποσχόμενες σε εκείνους που βρίσκονται μέσα στη ζώνη, κατά τη γνώμη μου η ευρύτερη κοινωνία, που βρίσκεται έξω από αυτή τη ζώνη, προσθέτει αυτομάτως σε κατάσταση επιβεβλημένης απομόνωσης κάθε εγχείρημα που περιέχει ισότοπα από το παρελθόν.
Ο “μετρητής” χτυπάει κόκκινο και η κοινωνία θέτει εαυτόν σε απόσταση ασφαλείας.
O A. Παπαδόπουλος στον Πειραιά χθες (φώτο: http://www.metarithmisi.gr). Παρατηρώ την ηλικία του ακροατηρίου…
Ομολογώ ότι γνωρίζω αρκετούς ανθρώπους σε αυτές τις πρωτοβουλίες.
Όλοι τους αξιόλογοι και ανήσυχοι για το μέλλον. Ένας από αυτούς, που εκτιμώ ιδιαίτερα, μου έγραψε πρόσφατα ότι η θεραπεία θα χρειαστεί το παλιό, τοξικό αλλά δοκιμασμένο φάρμακο, σε συνδυασμό με το καινούριο. Από τη μία αντιλαμβάνομαι τη χρησιμότητα της εμπειρίας δοκιμασμένων στελεχών. Από την άλλη νιώθω...
(η συνέχεια εδώ http://maga.gr/2014/02/04/foukosima-tis-kentroaristeras/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου