Οι πολιτικές δυνάμεις της εξέγερσης
Δεν θα περιττολογήσουμε περισσότερο από ότι χρειάζεται για τα γεγονότα, που είναι ήδη γνωστά από άλλα δημοσιεύματα. Θα υπενθυμίσουμε μόνο ότι οι διαδηλώσεις ξεκίνησαν κατά τη διάρκεια της νύχτας της 21ης Νοεμβρίου 2013, όταν ξαφνικές ταραχές ξέσπασαν στην πρωτεύουσα της Ουκρανίας, Κίεβο, αφότου η Ουκρανική κυβέρνηση έβαλε τέλος στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αντιλαμβάνεται κανείς ότι αυτό δεν θα μπορούσε να είναι η αιτία για την εκδήλωση καμιάς λαϊκής δυσαρέσκειας. Είναι όμως αιτία πολέμου για το τμήμα εκείνο τη άρχουσας τάξης που θεωρεί ζήτημα ζωής ή θανάτου το σπάσιμο της συμμαχίας με τη Μόσχα, λαμβάνοντας υπόψη ότι είναι και ο μοναδικός τρόπος για να πάρει την ηγεμονία του αστικού στρατοπέδου στην Ουκρανία.
Την κινητοποίηση οργάνωσε ένα μπλοκ δυνάμεων που εκτείνεται από:
- τον Βιτάλι Κλίτσκο, πρώην παγκόσμιο πρωταθλητή της επαγγελματικής πυγμαχίας, αρχηγό του αντιπολιτευόμενου Udar (Γροθιά) με 14% στις βουλευτικές (Οκτ. 2012). Ο τύπος αυτός ζει περισσότερο στην Γερμανία παρά στην Ουκρανία, ενώ έχει και αμερικανική υπηκοότητα. Ενδιαφέρεται κυρίως για έναν προσανατολισμό της Ουκρανίας προς τη Γερμανία.
- τον Αρσένι Γιατσένιουκ, αρχηγό του έτερου μεγάλου κόμματος της αντιπολίτευσης (της πρώην πρωθυπουργού Τιμοσένκο), «Πατρίδα» (Batkivschina) με 25,4%. “Αυτός αποτελεί την προτίμηση των ΗΠΑ. Για αυτό άλλωστε και η Βικτώρια Νούλαντ, η υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, σε εκείνο τον περιβόητο διάλογο είπε στον πρεσβευτή της στο Κίεβο, «fuck the EU, εμείς θέλουμε τον Γιατσένιουκ»”. (Πηγή: http://info-war.gr/))επιρροή 10,5%. (Εδώ τα αποτελέσματα των βουλευτικών 2012)iiΑν το Udar και η Πατρίδα είναι δύο κόμματα που κινούνται μεταξύ ΛΑΟΣ και ΝΔ, η “Ελευθερία” είναι ένα ουκρανικής κόπιας φασιστικό κόμμα. Μέχρι πρότινος λεγόταν εθνικοσοσιαλιστικό. Το έμβλημά του ήταν μέχρι πρόσφατα μια παραλλαγή της σβάστιγκας, ακριβώς το ίδιο με αυτό της ΧΑ πριν υιοθετήσει τον μαίανδρο: Το έμβλημα των SS, μόνο που οι Ουκρανοί φασίστες ισχυρίζονταν ότι ήταν ένα κεφαλαίο Ν με ένα Ι στη μέση. Από φαντασία και πονηριά συναγωνίζονται επάξια τα αδέλφια τους της ΧΑ.
- και το κόμμα «Ελευθερία» (Σβόμποντα-Свобода)i, του Ολέγκ Τιαγκνιμπόκ με εκλογική Μάλιστα, την Πρωτοχρονιά την γιόρτασαν με μια λαμπαδηδρομία στα πρότυπα της Χρυσής Αυγής, της Κου Κλουξ Κλαν και των ναζί του Χίτλερ. Κατά την γνώμη τους πηγή όλων των προβλημάτων της Ουκρανίας είναι η ρωσοεβραϊκή μαφία.iii Το κόμμα του οποίου ο πλήρης τίτλος είναι «Πανουκρανική Ένωση Σβομπόντα» («Всеукраїнське об’єднання «Свобода») προέρχεται από το «Εθνικοκοινωνικό Κόμμα της Ουκρανίας»,που είχε ιδρυθεί το 1991.iv
- Αυτοχαρακτηρίζεται σαν συνέχεια της «Οργάνωσης Ουκρανών Εθνικιστών» (OUN), η οποία είχε συνεργασθεί με τους ναζί, τιμά, επίσημα, όσους πολέμησαν στις τάξεις των «Waffen SS της Γαλικίας», συνεργάζεται με το γερμανικό νεοναζιστικό Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα (NDP), την ιταλική Φόρζα Νουέβα (αδελφές οργανώσεις της ΧΑ) και βασική του προγραμματική θέση είναι η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ.
- Στις πρόεδρικες, 17/1 και 7/2/2010 ο αρχηγός τους Ολέχ Τιανιμπόκ έλαβε μόλις 1,43%, αλλά στις βουλευτικές του Οκτώβρη το 2012 εκτοξεύτηκε στο 10,5%, συγκεντρώνοντας τη μεγαλύτερη δύναμη στη δυτική Ουκρανία με ποσοστά που φτάνουν ακόμα και το 38% οργανώνοντας και τις γνωστές εκδηλώσεις μνήμης για τις “γενοκτονίες” του κόκκινου στρατού κατά των ουκρανών εθνικιστώνv.
- Σε αυτές τις περιοχές το κόμμα αυτό μαζί με άλλες φασιστικές οργανώσεις καταλαμβάνει δημόσια κυβερνητικά κτίρια συλλαμβάνει στελέχη της κυβέρνησης και ασκεί ένα είδος δυαδικής εξουσίας.
Iδου ο αρχηγός του Σβομποντα και μάλλον ο κοινός υποψήφιος της αντιπολίτευσης για πρόεδρος της Ουκρανίας. να τον χαίρονται οι οπαδοί της αυθόρμητης κίνησης των μαζών.
- Δίπλα στην “Ελευθερία” αναπτύσσεται ο «Δεξιός Τομέας» που θεωρείται και ο ένοπλος βραχίονας της.
- Η ακροδεξιά οργάνωση Δεξιός Τομέας (PravySektor)απορρίπτει τη συμφωνία Γιανουκόβιτς – αντιπολίτευσηςκαι ο αρχηγός του Ντμίτρο Γιάρος σημείωνει ότι «η Εθνική Επανάσταση συνεχίζεται».
- Η στρατιωτική αυτή οργάνωση εμφανίστηκε παράλληλα με τις κινητοποιήσεις του Νοέμβρη από το παραστρατιωτικό τμήμα της “Ελευθερίας” τον “Ουκρανό πατριώτη” σχηματίζοντας μαζί με άλλες φασιστικές οργανώσεις ένα μπλοκ που είτε έχει αυτονομηθεί από την υπόλοιπη αντιπολίτευση, είτε είναι ενταγμένη σε ένα σχεδιασμό προκειμένου να προκαλεί ακόμα μεγαλύτερη πίεση στις διαπραγματεύσεις με τον Γιανουκόβιτς.
- Εξυπακούεται ότι τόσο ο δεξιός τομέας όσο και η Ελευθερία, ποσώς ενδιαφέρονται για την ένταξη της Ουκρανίας στην ΕΕ. Ανοιχτά λένε ότι αυτό είναι ένα μέσο και όχι ο σκοπός που είναι μια μεγάλη καθαρά φυλετική Ουκρανίαvi.
Εδω μέλη της παραστρατιωτικής οργάνωσης του Σβομποντα “Ουκρανός πατριώτης” με περιβραχιώνια που φέρουν το παλιό σήμα του κόμματος με το σύμβολο των SS
Σε δημοσκόπηση που έγινε τον Δεκέμβρη ο κοινός υποψήφιος της αντιπολίτευσης που φέρεται να είναι ο ακροδεξίος αρχηγός της Ελευθερίας φαίνεται να κοντράρει στα ίσα τον Γιανουκόβιτς. Το ουσιαστικό όμως είναι ότι την ηγεμονία πλέον στην αντιπολίτευση δεν την έχει η δυτικόφιλη δεξιά αλλά οι εθνικιστές και οι φασίστεςvii.
Στον αντίποδα όλων αυτών υπάρχει το κόμμα του Γιανουκόβιτς ο οποίος είχε εκλεγεί πρόεδρος το 2010 αποσπώντας 35% στον 1ο και 49% στο 2ο γύρο με αντίπαλο την Γιούλια Τιμοσένκο που πήρε 25% και 45% αντίστοιχα. Το Κόμμα των περιφερειών όπως λέγεται του Γανουκόβιτς στις εκλογές του Οκτωβρίου έπεσε στο 30%, όμως με ένα πλειοψηφικό σύστημα κέρδισε το 40% των εδρών (185) σχηματίζοντας κυβέρνηση με την υποστήριξη ακόμα 55 ανεξάρτητων αλλά υπό την επιρροή του βουλευτών και των 32 που είχε εκλέξει το ΚΚΟ (13,1%). Συνολικά 252 σε σύνολο 445 βουλευτών.
Από την έναρξη όμως των κινητοποιήσεων η κυβέρνηση φαίνεται ότι χάνει την πλειοψηφία που διέθετε στο κοινοβούλιο καθώς “Ήδη 28 βουλευτές δήλωσαν ότι αποχωρούν από την κοινοβουλευτική ομάδα”viii και αρκετοί “ανεξάρτητοι” επίσης.
Προχθές (20/2) “το κοινοβούλιο, που για πρώτη φορά κατάφερε να σχηματίσει μια πλειοψηφία εναντίον του Γιανουκόβιτς, ψήφισε χθες το βράδυ μια απόφαση με την οποία αναθεωρεί τα αντιτρομοκρατικά μέτρα που είχαν ανακοινωθεί την προηγουμένη από τις ειδικές υπηρεσίες και διατάσσει την επιστροφή των στρατιωτών στους στρατώνες”ix γεγονός που υποβαθμίζει τον Γιανουκόβιτς σε υπηρεσιακός πρόεδρο, συγκρότηση κυβέρνησης εθνικής ενότητας σε 10 μέρες, επιστροφή στο σύνταγμα του 2004 και κήρυξη προεδρικών εκλογών μέχρι το τέλος του χρόνου και το κερασάκι στην τούρτα την απελευθέρωση της Γιούλια Τιμοσένκο (εδώ η συμφωνία)x.
Μέχρι τώρα ο Δεξιός τομέας δεν αναγνωρίζει την συμφωνία και καλεί σε συνεχιστεί της “εθνικής επανάστασης” μέχρι τέλους, ενώ διαδηλωτές παραμένουν στην πλατεία Ανεξαρτησίας μέχρι νεωτέρας. Οι οδομαχίες και η ένοπλη αντιπαράθεση που έχει στοιχίζει τη ζωή σε 80 ανθρώπους και εκατοντάδες τραυματίες και από τις δύο πλευρές, έχουν προς το παρόν σταματήσει, και μάλλον όλες οι πλευρές προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο, βλέποντας ότι μια περαιτέρω συνέχιση της αναμέτρηση θα οδηγήσει σε ανοιχτό εμφύλιο και το πιθανότερο στο διαμελισμό της χώρας, κάτι άλλωστε που δεν μπορεί να αποκλειστεί στην συνέχεια.
Μια προσχεδιασμένη αντιδραστική αντιεξέγερση
Αυτή τη φορά η αριστερά και ιδιαίτερα το κομμάτι της που εκστασιάζεται με την κίνηση των μαζών, στάθηκε επιφυλακτικά απέναντι στην εξέγερση εναντίον του Γιανουκόβιτς στην Ουκρανία.
Ύστερα από το φιάσκο της προ δεκαετίας “πορτοκαλί επανάστασης”, αλλά και τον σκεπτικισμό μετά την άκριτη υποστήριξη στην εξέγερση εναντίον του Καντάφι στη Λιβύη και την παλινόρθωση της στρατιωτικής εξουσίας -και του καθεστώτος Μουμπάρακ- το καλοκαίρι στην Αίγυπτο ύστερα πάλι από μια “επανάσταση εκατομμυρίων”, η αριστερά των κινημάτων και της “αυθόρμητης επανάστασης”, φαίνεται να προβληματίζεται για την αποτελεσματικότητα των αναλυτικών της εργαλείων. Όπως και να χει ο μύθος του λαού που βγαίνει στο δρόμο και αγωνιζόμενος θα αποκτήσει τη συνείδηση που του λείπει, έχει φαει προ πολλού τα ψωμιά του.
Ανεξάρτητα από τις συμπάθειες που μπορεί να έχει κανείς στον Γιανουκόβιτς ή στην ακροδεξιά φιλοιμπεριαλιστική αντιπολίτευση που θέλει να τον ανατρέψει, το συμπέρασμα είναι ένα: Δεν υπάρχει τίποτα το αυθόρμητο στα γεγονότα της Ουκρανίας (όπως άλλωστε δεν υπάρχει κανένα αυθόρμητο στο ανθρώπινο βασίλειο, άξιο να ασχολείται κανείς), από το οποίο μια οποιαδήποτε παρέμβαση της αριστεράς σ’ αυτά θα μπορούσε να τα μπολιάσει με μια διαφορετική ταξική ή πολύ περισσότερο κομμουνιστική συνείδηση.
Αυτό που συμβαίνει εδώ και 3 μήνες στην Ουκρανία είναι μια εθνικιστική εξέγερση με αδιαμφισβήτητους πρωταγωνιστές κόμματα και οργανώσεις που εντείνονται από την κλασσική μέχρι τον καθαρόαιμο φασιστική δεξιά. Δεν πρόκειται απλά για υφαρπαγή της ηγεσίας μιας γνήσιας λαϊκής εξέγερσης που έχει σαν βάση της τα υπαρκτά κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο ουκρανικός λαός, ούτε βεβαίως για εκτροπή της. Είναι εξαρχής μια οργανωμένη συνειδητή εθνικιστική εξέγερση, η οποία στην πορεία της κλιμακώνεται σε ένοπλη εξέγερση.
Δεν είναι απλά μια ενδοαστική σύγκρουση
Είναι αλήθεια ότι η σύγκρουση αφορά το στρατηγικό γεωπολιτικό προσανατολισμό της Ουκρανίας. Και σε αυτό το σημείο φαίνεται ότι η αστική τάξη για λόγους ακόμα εθνικής σύνθεσης και γεωγραφικής κατανομής είναι διχασμένη ανάμεσα στην Ρωσία και την ΕΕ. Η Ουκρανία με πληθυσμό 45 εκ έχει ένα συμπαγή ρωσόφωνο πληθυσμό στα νοτιοανατολικά της χώρας 25 εκ. ενώ οι συναλλαγές με τη Ρωσία αφορούν το 25-30% της οικονομίας, χωρίς σε αυτό να υπολογίζεται η σχέση με το ευρασιατικό μπλοκ που χτίζεται γύρω από τη Ρωσία και την Κίνα σε αντιδιαστολή με την “ευρωπαϊκή ολοκλήρωση”.
Όμως δεν μόνο αυτό. Πίσω ακόμα και από τους ενδοαστικούς ανταγωνισμούς, πολλές φορές και πάνω από αυτούς απλώνονται πολιτικά σχέδια και στρατηγικές που αποκτούν τη δική τους αυτονομία, δημιουργώντας και ένα αντίστοιχο ταξικό περιβάλλον. Και αυτό αφορά άμεσα ακόμα και τον πιο ξεροκέφαλο συμβουλιακό ή αναρχοσυνδικαλιστή που δεν θέλει να ακούει τίποτα για πολιτικές και ιδεολογίες, παρά μόνο για ότι παράγεται και αφορά άμεσα την “καθαρή” του ταξική πάλη.
Ο φασισμός θα μπορούσε να ιδωθεί τη δεκαετία του 30 σαν το ένα στρατόπεδο μιας ενδοιμπεριαλιστικής σύγκρουσης, στην οποία οι επαναστάτες δεν υποστηρίζουν καμία πτέρυγα. Όμως ο φασισμός ήταν κάτι πολύ περισσότερο. Ήταν μια διεθνής αστική αντεπανάσταση. Ένα σχέδιο που ξεπέρναγε τις επιδιώξεις μιας ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης.
Ο φασισμός σήμαινε την φυσική εξόντωση της οργανωμένης εργατικής τάξης, του κομμουνισμού, και όλων των εχθρών πραγματικών ή φανταστικών, της “καθαρόαιμης λευκής φυλής”. Αυτό είναι και σήμερα το κεντρικό ζήτημα στην Ουκρανία, πέρα από τον γεωπολιτικό της προσανατολισμό. Η δυτικόφιλη αστική τάξη της Ουκρανίας κάνει μια ξεκάθαρη επιλογή και σε αυτό κανείς δεν μπορεί να παριστάνει ότι δεν καταλαβαίνει.
Η επιλογή της μπορεί να είναι η ένταξη στην Ε.Ε., φαντασιονόμενη ότι μακριά από την Ρωσία, θα έχει μια καλύτερη τύχη από το να είναι στην 90η θέση στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας. Ωστόσο αυτή η επιλογή συνοδεύεται από μια άλλη, που είναι η συμμαχία με τα φασιστικά αποβράσματα, προκειμένου να πετύχει το στόχο της.
Το αν η άρχουσα τάξη ψάχνει σύμμαχους στην ανατολή ή στη δύση, αυτό ποσώς μας ενδιαφέρει. Όμως αν η εργατική τάξη, και οι μαχόμενες δυνάμεις του κομμουνισμού, θα έχουν πάνω από το κεφάλι τους, τους κασιδιάρηδες και το φασιστικό υπόκοσμο, αυτό ναι μας ενδιαφέρει και πάρα πολύ μάλιστα.
Και μας ενδιαφέρει και εδώ, γιατί μια νίκη των φασιστών σε οποιοδήποτε μέρος της Ευρώπης είναι ένα ακόμα βήμα για την στρατηγική ήττα του ευρωπαϊκού προλεταριάτου, των οργανώσεών του και για ολόκληρη την προοπτική της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Γι’ αυτό στη σύγκρουση ανάμεσα στο φιλοδυτικό και στο φιλορώσικο μπλοκ ευχόμαστε με όλη μας την ψυχή τη συντριβή του πρώτου όχι γιατί θεωρούμε καλύτερη τη Ρωσία από την ΕΕ, αλλά γιατί η νίκη του θα φέρει τους φασίστες ένα βήμα πριν την κατάληψη της εξουσίας. Και για να προλάβουμε κάθε πονηρό, εξηγούμαστε.
Δεν υποστηρίζουμε τον Γιανουκόβιτς ούτε την φιλορώσικη ουκρανική αστική τάξη. Λέμε προς τα πού πρέπει να δείχνουν τα βέλη του δικού μας στρατοπέδου, του στρατοπέδου του επαναστατικού προλεταριάτου και της σοσιαλιστικής επανάστασης. Πολλές φορές σε μια αναμέτρηση, όταν το στρατόπεδό μας δεν είναι στο κέντρο της, αναγκαζόμαστε να διαλέξουμε το μικρότερο κακό. Αυτό που θα μας επιτρέπει τουλάχιστον να υπάρχουμε την επόμενη μέρα, ιεραρχώντας κάθε φορά ποιος είναι ο θανάσιμος εχθρός.
Απέναντι στις ορδές των φασιστών του Σβόμποντα και των ναζιστών του Δεξιού Τομέα, οι επαναστάτες κομμουνιστές θα έπαιρναν τα όπλα συγκρουόμενοι μέχρι θανάτου με τις συμμορίες της αστικής αντεπανάστασης.
Σε αυτό το σημείο μπορεί κανείς να μιλήσει για ταύτιση με το σκοπό μιας κυβέρνησης σαν του Γιανουκόβιτς, με τον ίδιο τρόπο άλλωστε που θα μπορούσε κανείς “καθαρός” κομμουνιστής να κατηγορήσει τους μπολσεβίκους ότι συμμάχησαν τον Αύγουστο του 1917 με τον Κερένσκυ εναντίον του Κονρίλοφ. Θα μπορούσαν βεβαίως να αποστασιοποιηθούν κρατώντας μια καθαρή στάση “αρχών”, αλλά δεν το έκαναν γιατί ήξεραν ότι αν κέρδιζε ο Κορνίλοφ αυτό θα σήμαινε τη λήξη κάθε επαναστατικής διαδικασίας.
Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Για τους επαναστάτες κάθε γεγονός θα πρέπει να είναι μια ευκαιρία για να μπουν στο παιχνίδι, για να πάρουν τα όπλα, για να συγκροτήσουν τις δικές τους πολιτοφυλακές, για να είναι αυτοί την επόμενη μέρα το κέντρο της αντιπαράθεσης. Τσακίζοντας τώρα τους φασίστες της Ουκρανίας, θα έχτιζαν τις καλύτερες βάσεις για να τσακίσουν αύριο το άλλο τμήμα της αστικής τάξης που εκπροσωπεί σήμερα ο Γιανουκόβιτς.
Γι’ αυτό ακριβώς δεν σημαίνει ταύτιση σε οποιοδήποτε άλλο επίπεδο, με τον ίδιο τρόπο που η υποστήριξη του παλαιστινιακού αγώνα ενάντια στην καταπίεση από το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ δεν σημαίνει ταύτιση με τις αξίες και τα γενικότερα πολιτικά σχέδια της παλαιστινιακής αστικής τάξης, ούτε προσχώρηση σε κανένα διεθνές αντισιωνιστικό στρατόπεδο. Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται σε διαφόρους κύκλους της real αριστερής πολιτικής σαν φαντασιοπληξίες εκτός τόπου και χρόνου.
Τους απαντάμε το εξής: Δεν μας απασχολεί καθόλου η γνώμη όσων θέλουν να μετατρέψουν το ελληνικό χρέος σε αξιόχρεο και ταυτόχρονα χασκογελάνε μαζί με τον πρόεδρο του ΣΕΒ σαν να είναι τα καλύτερα φιλαράκια. Ούτε αυτών που η πολιτική τους διαύγεια σε μια αναμέτρηση με δεκάδες νεκρούς εξαντλείται σε δεκάρικους για την ειρήνη.
Υποκριτές και φαρισαίοι
Δεν θα αναφερθούμε εδώ στα απώτερα οικονομικά και γεωστρατηγικά σχέδια της δύσης, της ΕΕ. ή των ΗΠΑ. Είναι αλήθεια ότι η κρίση στην καρδία των καπιταλιστικών μητροπόλεων, θα παράγει τις πλέον αντεπαναστατικές πολιτικές προκειμένου το σύστημα να γίνει ξανά λειτουργικό και να μπει σε ένα νέο ανοδικό μακρύ κύμα.
Στην προοπτική αυτή οι ιμπεριαλιστές είναι ικανοί να προκαλέσουν και μερικούς πολέμους χαράσσοντας από τώρα τις νέες ισορροπίες και διεκδικώντας εκ νέου την ηγεμονία στη νέα συνθήκη που θα αντικαταστήσει το status quo που προέκυψε μετά το 2ο παγκόσμιο πόλεμο και την κατάρρευση της ανατολικής Ευρώπης το 1990.
Είναι επίσης ικανοί μες τον πανικό τους να συμμαχήσουν με το πολιτικό κατακάθι που αναδύεται μέσα από τα σπλάχνα ενός σάπιου συστήματος, προκειμένου να πάρουν ακόμα μια παράταση ζωής. Και ο φασισμός επανέρχεται ξανά στο προσκήνιο 80 χρόνια μετά το μεσοπόλεμο σε μια εποχή θανάσιμης κρίσης του συστήματος για να το βγάλει από τη δύσκολη θέση για ακόμα μια φορά.
Και εδώ βλέπουμε μια απίστευτη σύμπλευση σύσσωμης της δυτικής διανόησης και της απανταχού “ελεύθερης” δημοσιογραφίας και υποστήριξης χωρίς όρους σε μια ένοπλη -επαναλαμβάνουμε ένοπλη- εξέγερση με πρωταγωνιστές τις οργανωμένες φασιστικές συμμορίες. Μόνο γέλια μπορεί να προκαλεί η παρουσίαση των γεγονότων από κανάλια τύπου Mega, Αντ1, Σκαι κοκ.
Αυτή τη φορά οι διαδηλωτές μπορούν να εκτοξεύουν μολότοφ και μάλιστα με σωλήνες για να πολλαπλασιάζεται το βεληνεκές τους, να καταλαμβάνουν αστυνομικά τμήματα και να απαλλοτριώνουν τον οπλισμό τους, να συλλαμβάνουν όργανα της τάξης, να στήνουν τεράστια πύρινα οδόφραγμα και εννοείται να διακόπτουν την κίνηση σε όλη την πόλη, να καταλαμβάνουν δημόσια κτίρια και να τα μετατρέπουν σε κέντρα της εξέγερσης και όλα αυτά να θεωρούνται -ω ναι!!!- κανονική και αποδέκτη κατάσταση, ακόμα και αν κατευθύνεται εναντίον μιας “νόμιμης εκλεγμένης κυβέρνησης”.
Οι διαδηλωτές δικαίως μπορούν να πυροβολούν απαντώντας στη βία του κράτους (που πήγε ρε φαρισαίοι το μονοπώλιο της βίας από το κράτος;;; Μόνο στις δυτικοδημοκρατίες σας ισχύει αυτός ο υπέρτατος νόμος;;;). Η παρουσίαση των γεγονότων από όλον αυτό το συρφετό είναι αποκαλυπτική και θα έπρεπε τα πλάνα αυτά να γίνουν ένα μάθημα για τον κόσμο της αριστεράς (δεν μιλάμε για τις οργανώσεις της, γιατί αυτές υπάρχουν μόνο για να επαγγέλλονται το μύθο της αυθόρμητης επανάστασης και μόνο από τα κάτω).
Μια αριστερά μόνο για κλάψες
Είναι εντελώς εξοργιστικό να βλέπεις μια βίαιη στάση να έχει δημόσια εκπροσώπηση, κόμματα και οργανώσεις να υπερασπίζονται το δικαίωμα της ένοπλης εξέγερσης, και η απανταχού αριστερά της κλάψας που μόνο αηδία προκαλεί για τον καθεστωτισμό της και την λιγοψυχία της, να μην μπορεί να υπερασπιστεί την ελάχιστη αντιβία κατά των δυνάμεων καταστολής, όταν συμβαίνει στην χώρα της και ειδικά αν αυτή η χώρα ανήκει στην πολιτισμένη δύση.
Σύσσωμη τώρα αυτή δύση, χωρίς καν να ασχολείται με τα πασιφιστικά κηρύγματα της αριστεράς, και μαζί της το ελληνικό παράρτημα, παραδίδει μαθήματα στυγνού πολιτικού κυνισμού. Εδώ το δόγμα “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα” και “δεν καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται”, ισχύει απόλυτα. Δεν τους ενδιαφέρει ούτε καν να κρατήσουν τα προσχήματα. Τέτοια είναι η έπαρσή τους. Είναι φυσικό, όταν δίνουν μια μάχη θέλουν να την κερδίσουν, δεν τους ενδιαφέρουν οι εντυπώσεις.
Με τις εντυπώσεις ξέρουν ότι θα ασχοληθεί η αριστερά τύπου Συριζα που μες στα αιματηρά γεγονότα της Ουκρανίας, αντί να πάρει μια ξεκάθαρη θέση, προτιμάει να παριστάνει τον ΟΗΕ και τους απόστολους της ειρήνης: “Σήμερα στην Ουκρανία διακυβεύεται η δημοκρατία και η ειρήνη, καθώς μια εμφύλια σύρραξη μπορεί να ενέχει τεράστιους κινδύνους… ο κυρίαρχος λαός είναι ο μόνος που θα επιλέξει την πορεία της χώρας προς το μέλλον, μακριά από εμπλεκόμενες δυνάμεις, που σε έναν νέο γεωπολιτικό ανταγωνισμό επαναφέρουν τις πιο επικίνδυνες μέρες του Ψυχρού Πολέμου…
Η έκρηξη και η αύξηση της βίας των τελευταίων ημερών με δεκάδες νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες και από τις δυο πλευρές πρέπει να σταματήσει. Είναι η ώρα της σύνεσης, της νηφαλιότητας και του διαλόγου”.xi Μια ανάλογη ανακοίνωση έβγαλε και το υπουργείο εξωτερικών του Αβραμόπουλου. Την ίδια ώρα το ΚΚΕ περιορίζεται σε διαπιστώσεις περί του ενδοαστικού και ενδοιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, καταλήγοντας επίσης σε μια παθητική στάση πάνω στο ζήτημα. Έχει καμία σημασία ποιος θα βγει νικητής από αυτή την αναμέτρηση ή όχι; Ή απλώς ο λαός του Ουκρανίας σφάζεται αναμεταξύ του γιατί έχει πέσει θύμα της πλάνης των αφεντικών του; Είτε παριστάνοντας τους ειρηνοποιούς, είτε τους ορθόδοξους μαρξιστές τα παιδιά της ΕΔΑ καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα.
Όλα αυτά που γίνονται δεν μας αφορούν. Είναι κακό που σφάζονται. Μόνη λύση η ειρήνη. Γιατί; Μήπως για να ξεδιπλωθούν οι πραγματικές ταξικές αντιθέσεις, που τώρα καλύπτονται κάτω από τα εθνικιστικά πάθη; Μήπως για να επανέλθουμε στην ομαλότητα και σε μια αντίστοιχη ταξική πάλη (σαν αυτή των δεκαετιών της καπιταλιστικής μεταπολεμικής άνθισης, θεσμικά ενταγμένης στο διαπραγματευτικό παιχνίδι ταξικής συνεννόησης του κράτους της κευνσιανής διαχείρισης) σαν αυτή που αντέχει η αριστερά των θεσμών και της ατελείωτης προετοιμασίας, του διαρκούς αγώνα (χαμηλής πάντα έντασης) που καταλήγει πάντα στην αναβολή της αναμέτρησης;
Το πρόβλημα εδώ δεν είναι ότι ο Συριζα και μαζί του η κάθε αριστερά δεν παίρνει μια θέση υπέρ του ενός ή του άλλου αντιμαχόμενου στρατοπέδου, είναι ότι δεν αντέχει την αναμέτρηση. Διάλογος, σύνεση, νηφαλιότητα. Αυτή δεν είναι απλά η πολιτική της πασιφιστικής αριστεράς, είναι ολόκληρη η φιλοσοφία της.
Γι’ αυτό και το δια ταύτα είναι να μείνουν τα πράγματα όπως ήταν, ή ακόμα καλύτερα να γυρίσει ο χρόνος πίσω. Η ατολμία μπροστά στο αχαρτογράφητο μέλλον σε όλο της το μεγαλείο. Η διστακτικότητα τελειωμένων γραφειοκρατών που χέζονται επάνω τους όταν η πολιτική μετασχηματίζεται από λόγια σε πράξεις. Είναι πραγματικά απογοητευτικό μέχρι αποκρουστικό, ακόμα και οι χλεχλέδες του ΒΒC και της DW να μιλάνε τη γλώσσα του πολέμου -ακόμα και τα λαμόγια του Mega και του ΣΚΑΙ- και η αριστερά να επιδίδεται σε λιτανείες για τα αθώα θύματα από όλες τις πλευρές.
Και δίπλα σε αυτή την αριστερά υπάρχει μια άλλη που επίσης τα έχει χαμένα:
“…στο αριστερό blog CriticAttack.ro, ο Ράιαν Κάλπεπερ διαπιστώνει την δυνατότητα ανάπτυξης συλλογικοτήτων από τα κάτω σε εργασιακούς χώρους και γειτονιές εν μέσω, και λόγω, της εξέγερσης. Αυτοί είναι και οι προνομιακοί χώροι όπου μπορεί να αναγεννηθεί η αριστερά… Οι Ουκρανοί σύντροφοι… αποφεύγουν το φαντασμαγορικό θέατρο των συγκρούσεων της Πλατείας Ανεξαρτησίας, που ως απόλυτο θέαμα αποτελεί προνομιακό χώρο των φασιστών, για να παρέμβουν εκεί όπου χτυπά η καρδιά της εργατικής τάξης: στους χώρους δουλειάς και τις γειτονιές όλης της χώρας…
Το ίδιο κάνει και το ουκρανικό αναρχοσυνδικαλιστικό μέτωπο «Αυτόνομη Ένωση Εργατών» που διακηρύσσουν «είναι λογικό να αναλάβουν δράση στο χώρο εργασίας ή στη γειτονιά τους και να βοηθήσουν να σαμποτάρουν τις αποφάσεις της δικτατορίας. Δεν υπάρχει νόημα να συμμετέχουν στις δραστηριότητες στην οδό Grushevskogo, καθώς στερούνταν νοήματος εξ’ αρχής.» Και καταλήγουν συνοψίζοντας:
«Σε περίπτωση νίκης της αντιπολίτευσης, καθώς και σε περίπτωση νίκης της κυβέρνησης θα πρέπει να διεξάγουμε μακρύ και σκληρό πόλεμο εναντίον οποιουδήποτε από τα καθεστώτα αυτά. Αυτό θα πρέπει να γίνει κατανοητό. Πρέπει να συγκεντρώσουμε τις δυνάμεις μας ώστε να διαδώσουμε την ελευθεριακή και προλεταριακή ατζέντα στην ουκρανική πολιτική.»xii
Υποθέτουμε λοιπόν ότι οι εκεί “αντικαπιταλιστές” έχουν αφήσει το κέντρο των συγκρούσεων στους φασίστες όχι γιατί αν εμφανιστούν εκεί με τις σημαίες τους θα βρεθούν σε χρόνο dt στο πλησιέστερο νοσοκομείο, αλλά τάχα από επιλογή τους. Γιατί δήθεν όλα παίζονται στους χώρους δουλειάς και τις γειτονιές. Πόσες φορές το έχουμε ακούσει αυτό το παραμύθι. Αλλά μια εκδοχή του “αλλάζουμε τον κόσμο από τα κάτω, στους χώρους παραγωγής, αδιαφορώντας για την κεντρική εξουσία”. Ότι δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια.
Δεν έχει σημασία ποιος θα κερδίσει (“όλοι ίδιοι είναι”) αλλά… συμμετέχουμε στην εξέγερση που προκάλεσε η μια πλευρά… γιατί δήθεν “αυτοί είναι και οι προνομιακοί χώροι όπου μπορεί να αναγεννηθεί η αριστερά”. Τι να πει κανείς, μπροστά σε αυτό το τσαλαπάτημα κάθε λογικού ειρμού; Είναι να απορεί κανείς για το διανοητικό επίπεδο ορισμένων.
Έχουν διαβάσει όλοι αυτοί τα προγράμματα των φασιστών της Ουκρανίας; Έχουν αντιληφθεί ότι αν αυτοί οι λεχρίτες βρεθούν ποτέ στην εξουσία θα εφαρμόσουν ένα πρόγραμμα απαρτχάιντ και ότι όλες οι οργανώσεις που θα έχουν κάποια σχέση με την αριστερά, την αναρχία ή το εργατικό κίνημα θα βρεθούν στην παρανομία και τα στελέχη τους στη φυλακή;
Έχουν αντιληφθεί ότι θα γίνουν άλλη μια Ουγγαρία, που την αριστερά την έχει φαει η μαρμάγκα, ενώ οι τσιγγάνοι ζουν σε καθεστώς που θυμίζει Γερμανία δεκαετίας 30; Είναι σίγουροι ότι όλα αυτά δεν τους αφορούν; Αλλά τι άλλο θα περίμενε κανείς από τελειωμένους οικονομιστές που τα πάντα κινούνται γύρω από τους χώρους δουλειάς και τις γειτονίτσες τους; Εργατισμός, τοπικισμός και ηλιθιότητα μαζί;
Σοσιαλισμός σε ένα εργοστάσιο (σαν τη ΒΙΟΜΕ;), απελευθερωμένες ζώνες (σαν το πάρκο της Ναβαρίνου) ή απελευθερωμένα κτίρια και άλλοι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι σαν αυτούς που ο Δένδιας καταλαμβάνει τον ένα πίσω από τον άλλο, ενώ από την ορμή του μπαινοβγαίνει και στα σπίτια σαν να είναι κι αυτά πλέον χώροι ανομίας).
Αλλά τι να λέμε τώρα.
“Τι σημασία έχει ποια πτέρυγα της αστικής τάξης θα νικήσει; Τι σημασία έχει ο Δένδιας και ο κάθε Δένδιας; Ο Δεξιός Τομέας ή το Σβόμποντα. Εμείς δηλώνουμε ότι όλα αυτά τα παιχνίδια δεν μας αφορούν. Παρατήστε μας ήσυχους να οικοδομήσουμε την άλλη κοινωνία με μορφές συνεργατικές και αλληλέγγυας οικονομίας σε μια γωνίτσα της κοινωνίας. Εσείς μπορείτε στην υπόλοιπη να ασχοληθείτε με το δικό σας μοντέλο. Εμείς όμως χτίζουμε τον κομμουνισμό από τώρα”.Ας πάρουν την εξουσία όλα αυτά τα φασιστοειδή και θα δούμε όχι αν θα οικοδομήσει κανείς το κομμουνισμό σε ένα τετράγωνο, αλλά κι αν μπορεί να κυκλοφορήσει έξω από το σπίτι του, αν δεν είναι ήδη σε καμιά εξορία.
Αυτά παθαίνει κανείς όταν δεν μπορεί να ξεχωρίσει τους φασίστες από τους σταλινικούς, τον Δεξιό Τομέα από το (φοβικό και συντηρητικό) ΚΚ Ουκρανίας και τον Τιαγκνιμπόκ από τον Γιανουκόβιτς.
Διαδηλωτές συγκρούονται με τα ΜΑΤ, φέροντας ασπίδα βαμμένο με το σύμβολο της λευκής εξουσίας τον στόχο και τους αριθμούς 14 και 88.
Όλα από την αρχή
Τα γεγονότα στην Ουκρανία δεν μπορούν να αποκοπούν από τα όσα συμβαίνουν σε όλη την Ευρώπη. Η κρίση φαίνεται ότι αναπαράγει πολιτικές συμπεριφορές δεκαετίας 30. Το ίδιο και η αριστερά που δεν μπόρεσε ποτέ να κεφαλαιοποιήσει τα μαθήματα από αυτή τη δεκαετία, και προτίμησε μεταπολεμικά να τα θάψει κάτω από το χαλί, γιατί έτσι βόλευε και εκείνη αλλά και την κυρίαρχη αφήγηση που συνόδευε τη μεταπολεμική νέα τάξη.
Σήμερα χωρίς αντισώματα και με την κατάρρευση του 90 ακόμα ζωντανή, εσωτερικευμένη ως μια ιστορική ιδεολογική ήττα. Η αριστερά αδυνατεί να ανταποκριθεί στα σύνθετα γεγονότα της εποχής που άνοιξε η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση του 2008 και ο ανταγωνισμός για την παγκόσμια ηγεμονία. Μια αριστερά, χωρίς ξεκάθαρο όραμα και χωρίς επαναστατική στρατηγική, χάσκει μπροστά σε γεγονότα που ξεπερνούν το μόνο που ξέρει να κάνει: να διαπραγματεύεται την αξία της εργατικής δύναμης, αυτό που έκανε με επιτυχία και από κοινού με τη σοσιαλδημοκρατία την εποχή της μεταπολεμικής άνθισης, έχοντας αφήσει τη στρατηγική στα χέρια της Μόσχας και στον ανταγωνισμό επιτευγμάτων του “νέου κόσμου” με τον παλιό. Η αμηχανία της μπροστά στα γεγονότα της Ουκρανίας αποκαλύπτει το οραματικό και στρατηγικό κενό που διασχίζει όλες τις πτέρυγές της.
Δυστυχώς όλα πρέπει να ξεκινήσουν από την αρχή.
Η Ουκρανία και η κάθε Ουκρανία ας γίνουν οι αφορμές, με τον ίδιο τρόπο που και σε άλλες εποχές οι μεγάλοι επαναστάτες ακόμα και ως αισχρή μειοψηφία, μελέτησαν και συμμετείχαν στα γεγονότα, τόλμησαν να πάρουν θέση, ακόμα κι αν έκαναν λάθη, οικοδομώντας μια σχολή επαναστατικής στρατηγικής και τακτικής.
Που χωρίς αυτή δεν θα είχε γίνει ποτέ το άλμα της οκτωβριανής επανάστασης. Ας δούμε στην Ουκρανία (τώρα που ασχολούμαστε και με κάτι πέρα από το μνημόνιο και τον Στουρνάρα) τις τεράστιες ελλείψεις μας, ας σκεφτούμε πάνω στην τακτική, και όσο κι αν ακούγεται περίεργο, οι εικόνες από το Κίεβο ας μας γίνουν ένα μάθημα, για το πώς γίνεται μια εξέγερση το 2014 μέσα στην Ευρώπη. Ακόμα κι αν το μάθημα αυτό το δίνει η πιο μαύρη αντίδραση.
Ναι-ναι μιλάμε για το τεχνικό μέρος μιας εξέγερσης (αυτό που απεχθάνεται η πλατωνική αριστερά), που κάποιοι μεγάλοι επαναστάτες (που η αριστερά έχει φροντίσει να τους απαξιώσει εντελώς αφού πρώτα τους έκανε αγάλματα), θεωρούσαν σημαντικότατο και οργανικό κομμάτι κάθε επαναστατικής διαδικασίας. Αλλά τι να κάνεις, με μια αριστερά που δεκαετίες τώρα έχει πειστεί ότι οι εποχές της μεγάλης νύχτας έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Με τον ίδιο τρόπο που ακόμα και ο Ένγκελς κόντεψε να πιστέψει στα γεράματα ότι η εποχή των οδοφραγμάτων έχει επίσης περάσει ανεπιστρεπτί. Το είδαμε και στο Κίεβο αυτό.
Δεν πειράζει όμως. Ας ακούσουμε ξανά και ξανά τις περιγραφές των διεθνών αστικών media, και ίσως ξανασκεφτούμε κάτι πέρα από την αυθόρμητη κίνηση των μαζών από τα κάτω, που μόλις πέσουν 2 κρότου λάμψης σπάει όλα τα ρεκόρ στο ένα χιλιόμετρο.
ΥΣ 1. Μόλις τώρα τα διεθνή πρακτορεία ειδήσεων αναφέρουν ότι ο Γιανουκόβιτς βρίσκεται στα ανατολικά της χώρας, ενώ η προεδρική του κατοικία είναι αφύλακτη αν δεν έχει ήδη καταλυθεί από τους ακροδεξιούς εξεγερμένους. Στη Βουλή μια πλειοψηφία 288 βουλευτών ψήφισε για νέος πρόεδρο της Βουλής τον Ολεξάντρε Τουρτσίνοφ στενό συνεργάτη της πρώην πρωθυπουργού Γιούλια Τιμοσένκο.
«Η εξουσία στην Ουκρανία ξεκινά και πάλι το έργο της σταθεροποίησης της κατάστασης» δήλωσε ο ίδιος λίγο μετά.“Ένας από τους ηγέτες της αντιπολίτευσης ο Βιτάλι Κλίτσκο ανακοίνωσε ότι το κόμμα του θα φέρει στη Βουλή πρόταση για την άμεση παραίτηση του Γιανουκόβιτς και την πραγματοποίηση εκλογών μέχρι τις 25 Μάη, ζήτημα που ήταν πιθανό να ψηφιστεί αργότερα. Ταυτόχρονα, από αναλυτές αναζωπυρώνονταν τα σενάρια για πιθανή αυτονόμηση της ανατολικής Ουκρανίας, όπου κυριαρχεί το Κόμμα των Περιφερειών με φιλορωσικό προσανατολισμό ή ακόμα και διχοτόμηση της χώρας ενώ είναι ενδεικτικό ότι τοπικοί παράγοντες που θα συναντιόνταν με το πρόεδρο Γιανουκόβιτς, δήλωναν ότι δεν αναγνωρίζουν τις αποφάσεις που πήρε σήμερα η Βουλή.”xiii.
Είναι προφανές ότι η ακροδεξιά αντιπολίτευση πετυχαίνει μια ιστορική νίκη. Ας τη χαίρεται η αριστερά των κινημάτων, των φίλων του λαού και του διαλόγου. Ας τη χαίρονται και οι συμβουλιακοί και όλοι οι συνδικαλιστές από τα κάτω που το μόνο που τους απασχολεί είναι οι χώροι δουλειάς. Ας τη χαίρονται και όσοι πιστεύουν ότι το κράτος βρίσκεται πρώτα από όλα μέσα στο κεφάλι μας. Ας κάνουν όλοι αυτοί ότι δεν συμβαίνει τίποτα, όπως δεν συνέβη άλλωστε τίποτα με την πτώση της Βαγδάτης όπως και με την πτώση της Τρίπολης.
Όπως επίσης και με το πραξικόπημα του αιγυπτιακού στρατού ύστερα από τις διαδηλώσεις των “εκατομμυρίων του λαού” με τις επευφημίες σύσσωμης της μιντιακής δυτικής διανόησης. Το μόνο που μένει είναι να δούμε τον Μαδούρο κρεμασμένο στο Καράκας ως αποτέλεσμα μιας άλλης “λαϊκής” επανάστασης που λαμβάνει χώρα την ώρα αυτή στη Βενεζουέλα. Είναι σίγουρο ότι η νίκη είναι κοντά. “Ο αγώνας συνεχίζεται και θα είναι μακρύς. Τίποτα δεν παίζεται με μια ζαριά”. Ναι-ναι το ξέρουμε, οι εποχές της μεγάλης νύχτας έχουν τελειώσει οριστικά και αμετάκλητα. Ζούμε την εποχή του βαθμιαίου αιώνιου μετασχηματισμού. Καληνύχτα σας!
ΥΣ 2: Από το απόγευμα η Τιμοσένκο είναι ελεύθερη και η αντεπανάσταση έχει νικήσει σχεδόν σε όλη την Ουκρανία εκτός ίσως από 3-4 επαρχίες που παραμένουν πιστές στον Γιανουκόβιτς, του οποίου η κοινοβουλευτική ομάδα γίνεται κομμάτια. Μέχρι τώρα έχουν αποστατήσει 70 βουλευτές του, με αποτέλεσμα η αντιπολίτευση να έχει μια πλειοψηφία κοντά στις 330 έδρες στις 450. Προφανώς η χθεσινή συμφωνία δεν έχει πλέον καμία ισχύ.
Η εξουσία βρίσκεται ολοκληρωτικά στην άκρα δεξιά του κυρίου και στους επίγονους των SS, με σπόνσορες την ΕΕ και τις ΗΠΑ. Η αστική τάξη της Ουκρανίας έκανε τις επιλογές της και όσοι ανησυχούν για την διάσπαση της χώρας μπορούν τώρα να κοιμούνται ήσυχοι.
Τα αγάλματα του Λένιν πέφτουν το ένα πίσω από το άλλο σε μια κίνηση που αντανακλά το ιδεολογικό φορτίο της “λαϊκής επανάστασης”. Ο αγγλοσαξωνικός τροτσκισμός εννοείται ότι δεν χαμπαριάζει το χριστό του για ακόμα μια φορά, γι’ αυτό και δεν έχει κανένα νόημα να ασχολείται πλέον κανείς με καραγκιόζηδες.
Η αριστερά των κινημάτων μπορεί να πανηγυρίσει μαζί με τα φασιστικά αποβράσματα και ταυτόχρονα να ετοιμάζει το λάκκο της για το τελευταίο της ταξίδι στο σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας. Η κατάσταση πλέον είναι πολύ σοβαρή για να αφήνουμε τις τύχες του κομμουνισμού στην αριστερή πτέρυγα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ.
Κ.Μαραγκός
Σημειώσεις
ii http://en.wikipedia.org/wiki/Ukrainian_parliamentary_election,_2012 με ένα πίνακα στο τέλος που δείχνει πως έχει διαμορφωθεί η πλειοψηφία στο κοινοβούλιο μέχρι 21/2/2013)
iii Ιστορική ήττα της ΕΕ ένα «Tείχος του Κιέβου», ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ tvxs.gr Του ΠΕΤΡΟY ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ http://tvxs.gr/news/kosmos/istoriki-itta-tis-ee-ena-%C2%ABteixos-toy-kieboy%C2%BB
iv ΤΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ ΝΑΖΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ,http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=15008:nazistiko-komma-oykrania-diadhlwseis&catid=37:di-evropi&Itemid=172
vii Σε «ανεξάρτητη» δημοσκόπηση που διεξήχθη στις 7 – 17 Δεκ 2013, στις επικείμενες προεδρικές εκλογές και σε πιθανή αναμέτρηση μεταξύ του Βίκτορ Γιανουκόβιτς και του Tyahnybok, ο Tyahnybok προηγείται με 28,8% , έναντι 27,1% του Γιανουκόβιτς . Η δημοσκόπηση αυτή θεωρείται από πολλούς προοίμιο της επιλογής υποψηφίου της αντιπολίτευσης και της πιθανότητας εκλογής ναζί προέδρου στην Ουκρανία! Πηγή: το ίδιο με σημ. iv
viii http://www.902.gr/eidisi/diethni/37943/oykrania-symfonia-endoastiki-kai-endoimperialistiki-vammeni-sto-aima και “28 βουλευτές σταματήσουν Κόμμα των Περιφερειών” Rada Interfax Ουκρανία. 21/2/2014
xii Η Αντικαπιταλιστική Αριστερά στην Ουκρανία (Εργατική Αλληλεγγύη 12/2)http://www.ergatiki.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=9389:i1109&Itemid=264
xiii Ουκρανία: Ραγδαίες εξελίξεις – Έφυγε από το προεδρικό μέγαρο ο Γιανουκόβιτς , επίσης: ΣΠΡΩΧΝΟΥΝ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΣΤΗ ΔΙΧΟΤΟΜΗΣΗ !, Στα ΝΑ της χώρας οργανώνονται οι αντίπαλοι του πραξικοπήματος, φτιάχνονται οι πρώτες πολιτοφυλακές. Πηγή: http://rt.com/news/thousands-gather-eastern-ukraine-252/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου