Αν διαβάσει κανείς μια σειρά αναλύσεων σχετικά με το ΣΥΡΙΖΑ, τις εσωτερικές του συγκρούσεις και κυρίως σε σχέση με τις μέτριες δημοσκοπικές του επιδόσεις θα διαπιστώσει ότι όλες έχουν στο στόχαστρό τους την αριστερή πλατφόρμα, την αριστερή πτέρυγα του κόμματος.
Άλλοτε την εγκαλούν ως τη σκληρή γραφειοκρατία του 4% που δεν αντιλαμβάνεται τις εξελίξεις στην κοινωνία και στο εκλογικό σώμα που υποστηρίζει το ΣΥΡΙΖΑ,
άλλοτε ως εκτός τόπου και χρόνου αριστεριστές που δυναμιτίζουν τη δήθεν αναγκαία «κεντρώα» στροφή της ηγεσίας του κόμματος.
Σε αρκετές περιπτώσεις, η ένταση και η προέλευση των επιθέσεων θυμίζει όχι τυχαία τις αντίστοιχες επιθέσεις που είχαν δεχτεί οι υπερασπιστές του Γιώργου Παπανδρέου στην εσωτερική σύγκρουση με την πλευρά Βενιζέλου- καναλαρχών το 2007 και ακόμα περισσότερο τις επιθέσεις όσων διαφωνούσαν με τη μνημονική πολιτική της ηγεσίας Παπανδρέου μετά το 2009.
Το τελευταίο κύμα επιθέσεων έχει ως αφορμές τις διαφωνίες μέρους του ΣΥΡΙΖΑ στις αυτοδιοικητικές επιλογές του κόμματος, επιλογές που σε αρκετές περιπτώσεις έδειξαν ότι η πολιτική συμμαχιών είναι λανθασμένη και ευκαιριακή. Στην πραγματικότητα οι επιθέσεις αυτές επιδιώκουν να εξουδετερώσουν τις διαφωνίες πάνω σε θέματα στρατηγικής του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι επιθέσεις αυτού του είδους δεν αφορούν μόνο τα μέλη του όποιου συγκεκριμένου κόμματος ή της όποιας εσωκομματικής τάσης αλλά τους πάντες- όπως ακριβώς όταν συνέβαιναν και σε άλλα κόμματα- επειδή ακριβώς δείχνουν τον τρόπο που το επιχειρηματικό κατεστημένο διά των ΜΜΕ αποπειράται να ελέγξει και να ποδηγετήσει τις εξελίξεις, μέσα σε όποιο κόμμα πρόκειται να κυβερνήσει.
Η ηγεσία του όποιου τέτοιου κόμματος έλκεται μέσα από ένα σύνθετο σύστημα καρότου και μαστιγίου στο βασικό άξονα των θέσεων του κατεστημένου. Καλείται και πιέζεται να υλοποιήσει μια δεξιά στροφή που βαφτίζεται ως στροφή στη λογική.
Στην περίπτωση Παπανδρέου ήταν η εγκατάλειψη του κεϋνσιανού προγράμματος προς το όφελος του νεοφιλελεύθερου και μονεταριστικού μνημονικού πακέτου.
Στην περίπτωση Τσίπρα σηματοδοτείται με τη θεμελιακή στροφή από τη θέση ότι το ευρώ δεν είναι φετίχ στη θέση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει αναδιαπραγμάτευση των δανειακών συμβάσεων με κατάργηση των μνημονίων.
Θέση άτοπη, καθαρά προπαγανδιστικού χαρακτήρα- καθώς τα μνημόνια αποτελούν αναγκαίο συμπλήρωμα, όρο για την εκτέλεση της δανειακής σύμβασης- που αποτελεί καλυμμένη στροφή από την κατάργηση στην επαναδιαπραγμάτευση των μνημονίων.
Το καρότο είναι ότι ο ξένος παράγοντας θα φερθεί πιο «ευγενικά» και ότι θα ανταμείψει μια τέτοια στροφή. Το μαστίγιο ότι σε άλλη περίπτωση θα δυναμιτίσουν την πορεία προς την κυβέρνηση χρησιμοποιώντας όλο το μιντιακό σύμπλεγμα.
Η έλλειψη καθαρής στρατηγικής και οργανωμένου κόμματος βεβαίως καθιστά όλες αυτές τις ηγεσίες ευεπίφορες και στο καρότο και στο μαστίγιο.
Μόλις η στροφή της ηγεσίας υλοποιηθεί αρχίζει η ενοχοποίηση όποιου απαιτεί μεγαλύτερη συνέπεια στα όσα παλαιότερα η ίδια ηγεσία υποστήριζε. Μπορεί κανείς να συμφωνεί ή να διαφωνεί με τα όσα υποστηρίζει η αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ.
Ωστόσο δεν μπορεί να παραγνωρίσει ότι λέει σταθερά κάτι λίγο- πολύ συγκεκριμένο, τόσο σε ό,τι αφορά τους βασικούς πολιτικούς άξονες όσο και τις συμμαχίες του κόμματος.
Αντίθετα, είναι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ που έχει πραγματοποιήσει μια μεγάλη στροφή και όχι πάντα νομιμοποιημένη από την κομματική βάση.
Μπορεί αυτή η βάση να μην αρέσει σε κάποιους. Γι’ αυτό και δικαιούνται, όπως και ο γράφων να μην εντάσσονται στο ΣΥΡΙΖΑ. Τούτο όμως δε σημαίνει ότι δικαιούνται να απαιτούν η ηγεσία του όποιου κόμματος να λογοδοτεί είτε στα ΜΜΕ είτε σε ένα αόριστο και ανύπαρκτο μόρφωμα που ξεπηδά από τον τρόπο που τα τελευταία ερμηνεύουν τις δημοσκοπήσεις τους.
Εν προκειμένω μάλιστα, κάποιοι δείχνουν να ξεχνούν ότι η άνοδος από το 4% στο 27% έγινε με τη θέση ότι το ευρώ δεν είναι φετίχ, όχι με τη θέση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιδιώξει επαναδιαπραγμάτευση – ουσιαστικά- των μνημονίων.
Ξεχνούν επίσης, ότι οι ψηφοφόροι δεν είναι χωράφι κανενός ώστε αν καταλάβει κάποιος την αριστερή τους πλευρά να την έχει στο τσεπάκι του και μετά να πρέπει να επεκταθεί στη δεξιά πλευρά. Και- με αυτά τα ιδεολογήματα οδήγησαν το ΠΑΣΟΚ στην πλήρη αλλοτρίωση και τελικά στην εξαφάνιση.
Οι ψηφοφόροι ανήκουν σε κοινωνικές τάξεις, όχι σε γεωγραφικά- πολιτικά διαμερίσματα κάποιου δημοσκόπου και βιώνουν τα επίχειρα της κρίσης. Γι’ αυτό και θέλουν στέρεο πρόγραμμα εξόδου από την κρίση που να περιλαμβάνει όσο αυτό είναι εφικτό κάθε σενάριο και αναλυτικό σχεδιασμό.
Αν κάτι πλήττει κατεξοχήν το ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η αντίθεση στην υποψηφιότητα Βουδούρη, που παρεμπιπτόντως αποδεικνύει ότι κάποιοι στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν ιδέα για το ποιοι βρίσκονται κοντά στην κοινωνική βάση του ΠΑΣΟΚ και ποιοι όχι. Είναι οι τρανταχτές ελλείψεις και αδυναμίες στο κεντρικό του πρόγραμμα.
Αν έχει δε, μια ελπίδα να καλύψει ο ΣΥΡΙΖΑ αυτές τις αδυναμίες είναι μέσα από τη δημιουργική εσωτερική διαδικασία σύνθεσης που θα συμπεριλάβει θέσεις και από άλλες δυνάμεις βεβαίως. Όχι μέσα από την έμμεση ή άμεση προσχώρηση στη συστημική αφήγηση της κρίσης.
Δεν έχει σημασία αν είναι κανείς ΣΥΡΙΖΑ ή όχι, αν ανήκει στην αριστερή πλατφόρμα ή όχι. Η εσωκομματική δημοκρατία σε κάθε κόμμα και η απόκρουση της προσπάθειας ποδηγέτησης από τα ΜΜΕ των κομμάτων και μάλιστα αυτών της αριστεράς είναι υπόθεση όλων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου