http://www.aixmi.gr/index.php/tromokratiaanhkeiaristera/
«Η τρομοκρατία ανήκει στο ‘όλον της Αριστεράς», είπε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας και νομικός Μάκης Βορίδης σε συνέντευξη του στο «Βήμα fm».
Η πρόθεση του είναι εμφανής: να χρεώσει στην Αριστερά τις ένοπλες ομάδες που μιλούν στο όνομά της. Θα μπορούσε κάποιος να ξεμπερδέψει με τον κ. Βορίδη παραπέμποντας στον πρότερο ανέντιμο [πολιτικά] βίο του, τότε δηλαδή που επιχειρούσε με το τσεκούρι και τα άλλα εξαρτήματα της πολεμικής ιδεολογίας του να «συνετίσει» τους αντιπάλους του.
Η συζήτηση θα σταματούσε εκεί, αλλά ουδείς θα διαφωτιζόταν.
Οι αφορισμοί και τα τελεσίγραφα δεν βοηθούν.
Δικαιούμαστε όμως, παίρνοντας τη σκυτάλη από κει που την άφησε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Ν.Δ, να θέσουμε το εξής ερώτημα:
«με την ίδια λογική στο ‘όλον της Δεξιάς’ ανήκουν ο Χίτλερ, ο Μουσολίνι, ο Φράνκο, ο Σαλαζάρ, ο Βιντέλα, ο Πινοτσέτ, ο Παπαδόπουλος και οι λοιποί «σωτήρες» που βίασαν λαούς και προκάλεσαν τραγωδίες στις χώρες τους, μερικοί και στον κόσμο ολόκληρο;».
Προφανώς αυτή η προσέγγιση δεν θα αρέσει στον σημερινό Βορίδη, όπως δεν θα αρέσει και στους φιλελεύθερους της Νέας Δημοκρατίας που αισθάνονται «ξένο σώμα» μέσα σ’ ένα κόμμα όπου τον τόνο στις πολιτικές και ιδεολογικές αντιπαραθέσεις δίνουν παράγοντες που ερωτοτροπούν με το ακροατήριο της Χρυσής Αυγής και θαυμάζουν τον Μεταξά για το κοινωνικό έργο του.
Όσοι υιοθετούν την άποψη ότι «η τρομοκρατία εντάσσεται στο ‘όλον της Αριστεράς’»-ανάμεσα τους και δημοσιολόγοι υπεράνω υποψίας για σχέσεις με την Άκρα Δεξιά- επικαλούνται προς ενίσχυση της θέσης τους μια παλιά δήλωση της Ιταλίδας κομμουνίστριας Ροσάνας Ροσάντα,
η οποία είχε πει πώς «οι Ερυθρές Ταξιαρχίες ανήκουν στο οικογενειακό άλμπουμ της Αριστεράς».
Η Ροσάντα είχε δίκιο, με την έννοια ότι πολλά από τα πρόσωπα που στελέχωσαν στην πρώτη φάση τις «Ερυθρές Ταξιαρχίες» προέρχονταν από το Κομμουνιστικό Κόμμα και είχε δίκιο, επίσης, γιατί ο στόχος της οργάνωσης, (όπως προέκυπτε από τα κείμενα της),
ήταν η ανατροπή του Καπιταλισμού και η οργάνωση της ιταλικής κοινωνίας σύμφωνα με το κομμουνιστικό υπόδειγμα.
Αυτή, όμως, είναι η μισή αλήθεια.
Η άλλη μισή, την οποία δε λένε όσοι μνημονεύουν την Ροσάντα, είναι ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας ήταν ο πιο αδιάλλακτος εχθρός των «Ερυθρών Ταξιαρχιών».
Και μιλάμε για χώρα όπου η ένοπλη αμφισβήτηση του συστήματος [όχι μόνο από τις «Ερυθρές Ταξιαρχίες»] είχε πάρει χαρακτηριστικά μαζικού κινήματος [μέλη, περίγυρος, συμπαθούντες]. Είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι κατηγορήθηκαν για συμμετοχή ή επιμελητεία πάνω από 70.000 άτομα!
Σε καμία άλλη χώρα της Ευρώπης το φαινόμενο δεν είχε πάρει τόσο μεγάλη έκταση.
Στην εξουδετέρωσή του έλαβε ενεργά μέρος το Κομμουνιστικό Κόμμα υπό την ηγεσία του Μπερλιγκουέρ.
Παράδειγμα: Την περίοδο των διαπραγματεύσεων μεταξύ του ιταλικού κράτους και της ηγεσίας της οργάνωσης για την απελευθέρωση του απαχθέντος Άλντο Μόρο, οι ερυθροταξιαρχίτες ζητούσαν την αποφυλάκιση συντρόφων τους προκειμένου να αφήσουν τον Μόρο.
Υπέρ της «ανταλλαγής κρατουμένων» είχαν ταχθεί οι Σοσιαλιστές του Κράξι, οι Ριζοσπάστες του Πανέλακαι μία μερίδα των Χριστιανοδημοκρατών.
Την πιο σκληρή στάση [«καμία συζήτηση με τους τρομοκράτες»] είχε το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα.
Αυτά για την ιστορία.
Όπως επίσης για την ιστορία, πρέπει να επισημάνουμε ότι πολιτικό άσυλο σε πολλούς απ’ αυτούς που κατηγορούνταν για τρομοκρατική δράση και εμπλοκή σε δολοφονικές ενέργειες είχε δώσει η Γαλλία με πρόεδρο τον Φρανσουά Μιτεράν.
Συνοδοιπόρος και ο Μιτεράν;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου