«ένας πνιγμένος τρία χρόνια
έκλεισε το στόμα στο βυθό
και εγκλώβισε μέσα του
έναν ιππόκαμπο
που ΄χε το στόμα για φωλιά του»
Ψυττάλεια Β' (πρώτη γραφή), Σαμσών Ρακάς
Έτυχε να παρακολουθήσω χθες μια παρουσίαση του βιβλίου του Κωστή Παπαϊωάννου «Τα καθαρά χέρια της Χρυσής Αυγής» και τις εξαιρετικές εισηγήσεις του Κωνσταντίνου Πουλή, του Αποστόλη Φωτιάδη, του Μιχάλη Παναγιωτάκη και του Σπύρου Παπαδόπουλου.
Ύστερα, γυρνώντας σπίτι, έμαθα για τον βουλευτή της ΝΔ, για τον ενεργεία βουλευτή της ΝΔ, για έναν από τους 153 ή πόσοι έχουν απομείνει που στηρίζουν με την εμπιστοσύνη τους την κυβέρνηση της δημοκρατίας, της Ευρώπης και του διαφωτισμού, που είπε ότι η χούντα ήταν μια επανάσταση.
Και σήμερα όλοι αυτοί οι λαθραίοι και παράνομοι και περίεργοι τύποι που ήρθαν στον Περαία μας για να εξακοντίσουν ανήκουστες κατηγορίες εναντίον ποιών;
Εναντίον λιμενικών, εναντίον ενστόλων, εναντίον δηλαδή -βάσει της ολόφρεσκης απόφασης της ολομελείας του Συμβουλίου της Επικρατείας μας- του «σκληρoύ πυρήνα» του κράτους μας, ενός κράτους και μιας κοινωνίας που όπως πρόσφατα το ίδιο δικαστήριο νομολόγησε, δεν είναι οργανισμοί ασπόνδυλοι και δημιουργήματα εφήμερα αλλά παριστούν διαχρονική ενότητα με ορισμένο πολιτιστικό υπόβαθρο, κοινότητα με σχετικώς σταθερά ήθη και έθιμα, κοινή γλώσσα με μακρά παράδοση, στοιχεία τα οποία μεταβιβάζονται από γενεά σε γενεά με την βοήθεια μικρότερων κοινωνικών μονάδων (οικογένεια) και οργανωμένων κρατικών μονάδων (εκπαίδευση).
Όχι, δεν έπνιξε ο σκληρός πυρήνας του κράτους μας δώδεκα ανθρώπους, μεταξύ των οποίων και παιδιά, αφενός επειδή δεν είναι ακριβώς άνθρωποι και ακριβώς παιδιά,
αλλά αυτές οι λαθραίες υπάρξεις που οκ μπορεί να μην τις λες και κατσαρίδες αλλά πάντως δεν τις λες και ανθρώπους, ειδικά εκεί στη θάλασσα, ειδικά εκεί στα αόρατα,
ειδικά εκεί που δεν βλέπει κανείς τι γίνεται,
και εν πάση περιπτώσει αν δεν σπάσεις αυγά δεν τρως ομελέτα και δεν φράζεις αμπέλια και δεν ανακαταλαμβάνεις πόλεις, ας σκούζουν πάλι οι διεθνείς και οι ευρωπαϊκοί οργανισμοί, επιστρέψαμε στην προ εγκληματικής οργάνωσης εποχή, όπου ο Δένδιας υπερασπιζόταν ιερά και όσια από τις επιθέσεις των ξένων συκοφαντών, απλά τώρα τα υπερασπίζεται από το σαλέ του ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης.
Και είναι τελικά λάθος των καναλιών που δεν προβάλλουν την ειδήση. Δεν θα υπήρχε κανένας αποτροπιασμός και καμία ενοχή, απλά επειδή δεν χωράμε όλοι σε αυτόν τον τόπο, τους θέλουμε τους ένστολούς μας σε αυτόν τον υδάτινο τοίχο, τους χρειαζόμαστε σε αυτόν τον υδάτινο τοίχο, και για κάθε πνιγμένο σκούρο παιδάκι από σκληροπυρηνίτη, ένα ελληνάκι μπορεί να παίζει πιο ξέγνοιαστα στη δική του γειτονιά.
Υπάρχει τελικά η διαχρονική ενότητα και το συγκεκριμένο πολιτιστικό υπόβαθρο, υπάρχουν όλα αυτά που δεκαετίες πριν και δεκαετίες μετά την επανάσταση της χούντας πείθουν πως αν τα χέρια του σκληρού πυρήνα του κράτους είναι καθαρά,
αυτό συμβαίνει επειδή αντιστοιχούν στην ιδεολογική καθαρότητα πολύ μεγάλου τμήματος της ελληνικής κοινωνίας, τμήματος που υπερβαίνει κατά πολύ εκείνο στο οποίο έχει απήχηση η Χρυσή Αυγή, καθώς πρόκειται για μια καθαρότητα που ενσωματώνεται μέσα μας, μέσω στοιχείων τα οποία μεταβιβάζονται από γενεά σε γενεά με την βοήθεια μικρότερων κοινωνικών μονάδων (οικογένεια) και οργανωμένων κρατικών μονάδων (εκπαίδευση).
Αίμα - τιμή - σκληροί (αλλά ίσως κι αναγκαίοι) πνιγμοί, ζήτω ο Θάνος Πλεύρης και κάθε τι ελληνικό στον κόσμο αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου