Χθες το βράδυ, χωρίς κάποιο συγκεκριμένο ερέθισμα, έβαλα να δω για τέταρτη φορά το «America, America» του Ηλία Καζάν. Την ιστορία δηλαδή που βασίστηκε στην αυτοβιογραφία του σκηνοθέτη, για το πώς κατάφερε από τα βάθη της Τουρκίας να φτάσει στη «γη της επαγγελίας», τις ΗΠΑ. 
Ο «αντουανετισμός» του Γιάννη Πρετεντέρη και το «America, America» του Καζάν
Οι κακουχίες ενός παιδιού που ξεγελιέται από απατεώνες, του παίρνουν όλα του τα λεφτά κι έπειτα από διάφορες περιπέτειες καταφέρνει να μπει σε ένα πλοίο για τη Νέα Υόρκη. Ο μικρός «Σταύρος Τοπούζογλου» δεν άντεχε την καταπίεση και ήθελε να ζήσει μια καλύτερη ζωή. Και τα κατάφερε! Έγινε σπουδαίος και τρανός.
Ο όρος «ελληνικό δαιμόνιο» γεμίζει με υπερηφάνεια τα στήθη κάθε Έλληνα που ψάχνει απεγνωσμένα να καυχηθεί με κάτι. Ειδικά οι τελευταίες γενιές Ελλήνων θεωρούν πως είναι μαγκιά να ξεγελάς κάποιον για να γίνει το δικό σου, που τις περισσότερες φορές βλάπτει τους άλλους. Δεν μιλάμε για σκοπούς ευγενικούς ή για ιδεώδη όπως η ελευθερία, αλλά το να μην πλήρωνες κάποτε την εφορία, ήταν ένα επίτευγμα που κάποιοι θα το έβαζαν και στο βιογραφικό τους.
Έτσι λοιπόν, η συγκλονιστική πορεία ενός Έλληνα και η «νίκη» του, η επιβράβευσή του, αποτελούν παράσημο για την φυλή. Από την άλλη, δεν ισχύει το ίδιο για κανέναν άλλον.
Φυσικά υπάρχει και η αναντιστοιχία στο παράδειγμα της ζωής του Καζάν. Εκείνος πήγε στη «γη της επαγγελίας». Μάζεψε λεφτά για να πληρώσει το εισιτήριο. 
Βέβαια, την κρίσιμη στιγμή, χρειάστηκε να παρανομήσει για να περάσει τους ελέγχους! 
Το θέμα είναι οι άνθρωποι. Πάντα αυτό πρέπει να είναι! Πάνω από κάθε νόμο που έπεται και φυσικά θα πρέπει να εφαρμοστεί. Τι πρέπει να γίνει;
Η απάντηση κρύβεται στην ίδια καραμέλα που σερβίρεται πάντα και κάποιοι αρνούνται να καταλάβουν. Η γεωγραφική θέση της χώρας μας, τη μετατρέπει αυτόματα σε πέρασμα. «Η κατανόηση του προβλήματος είναι η μισή λύση» , λένε.  Από εκεί πρέπει κανείς να ξεκινήσει και εκεί να τελειώνει.
«Δεν έχουμε ευθύνη αν κάποιοι παίρνουν τα παιδιά τους, Γενάρη μήνα, ανεβαίνουν σε μια βάρκα στο Αιγαίο και προφανώς πνίγονται», σημείωσε ο Γιάννης Πρετεντέρης στο κεντρικό δελτίο του MEGA.
Και να πεις πως αναφερόταν σε τουρίστες, που θέλησαν να ζήσουν επικίνδυνα, που τους εξιτάρει το ρίσκο… Αλλά δεν πρόκειται, καν, για αυτό! Αν επρόκειτο, θα μιλούσαμε για το λιμενικό που μας έκανε υπερήφανους, που έσπευσε παρόλο τις αντίξοες συνθήκες.
Για ποιον λόγο ένας άνθρωπος να πάρει την οικογένειά του, να δώσει τις οικονομίες μιας ζωής σε έναν λαθρέμπορο και να ανέβει σε μια σκοτώστρα Γενάρη μήνα;  Σαν σχολιαστής θα πρέπει να κάνει την «κόντρα» στον Τσίμα. Θα πρέπει να αρθρώσει τα επιχειρήματα της «άλλης πλευράς». Πώς μπορεί ο θάνατος βρεφών να έχει άλλη πλευρά; 
Ποια ήταν η «άλλη πλευρά» για τη σφαγή των δελφινιών στην Ιαπωνία; Μπορεί ο Γιάννης Πρετεντέρης να θέλει να ταυτίζεται με ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, αλλά με την άποψη που εξέφρασε ταυτίστηκε με το πιο «άρρωστο», το «ωχαδερφιστικό» που μας έφερε στα σημερινά χάλια.
Μην βάζουμε τιμή πάνω στην ανθρώπινη ζωή, γιατί κάποια στιγμή, μπορεί άλλοι να βάλουν και στη δική μας.
Tags