Είναι γεγονός ότι τον έχουμε ξεσκίσει από τούτην εδώ την γωνιά. Για τον υπουργό των οικονομικών λέω, τον Γιάννη "ροκ" Στουρνάρα, τον οποίο έχω άχτι από την εποχή που, ως πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Εμπορικής Τράπεζας, μεθόδευσε το ξεπούλημά της στην γαλλική Credit Agricole. Όντως, του έχω σούρει το κατεβατό και όχι άδικα. Όμως...
Όμως, για να μη γίνομαι απάνθρωπα σκληρός, είναι φορές που τον ψιλολυπάμαι.
Ξέρετε τι παναπεί να εκτελείς κατά γράμμα τις εντολές των από πάνω, δίχως να ιδρώνει το αφτί σου για τα μπινελίκια των από κάτω, αλλά στο τέλος να κάνεις μια τρύπα στο νερό και να καταντάς να σου τα χώνουν και οι από πάνω; Εκεί σε πιάνει το παράπονο: "ρε παιδιά, αφού έκανα ό,τι ακριβώς μου ζητήσατε, τί φταίω που βγήκε μάπα το καρπούζι;"
Να, για παράδειγμα, διάβαζα τις προάλλες ένα άρθρο στους Financial Times και τον λυπήθηκε η ψυχή μου. Το άρθρο είχε τίτλο "Ο Γιάννης Στουρνάρας πιέζει την τρόικα να μαλακώσει τις απαιτήσεις της από την Ελλάδα" και....τί να τα λέμε τώρα;...παρά λίγο να βάλω τα κλάμματα μαζί του. Και τι δεν είπε ο φουκαράς!
Τι ότι η κυβέρνηση έχει μείνει με 153 βουλευτές και υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να πέσει αν πάει να περάσει άλλα μέτρα... τι ότι το επί πλέον ένα δισεκατομμύριο που ζητάει η τρόικα δεν μαζεύεται με τίποτε... τι ότι η αγορά δεν λειτουργεί όσο μένουν εδώ οι τροϊκανοί επειδή ο κόσμος τούς φοβάται... τι ότι με την ανεργία στο 27% δεν μπορείς να πάρεις μέτρα για περαιτέρω περικοπές... τι ότι είναι και η μανούλα του άρρωστη... τι ότι πεινάνε και τα παιδάκια του...
Δε βαριέστε! Κανένας δεν συγκινήθηκε.
Εκεί, όμως, που τα δάκρυά μου τρέξανε ποτάμι καθώς διάβαζα, ήταν στις τελευταίες παραγράφους τού άρθρου. Επιτρέψτε μου να τις παραθέσω αυτολεξεί και είμαι σίγουρος ότι θα συγκινηθείτε και σεις:
Πράγματι, ο κ. Στουρνάρας είπε ότι δέχθηκε πίεση από την διευθύντρια του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ και τον επί κεφαλής τού κλιμακίου τού ΔΝΤ στην Ελλάδα Πάουλ Τόμσεν, για να ζητήσει από άλλους ηγέτες χωρών τής ευρωζώνης – συμπεριλαμβανομένου του γερμανού υπουργού οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε – να δεχτούν "κούρεμα" των μνημονιακών δανείων.
«Ο Πάουλ και η Λαγκάρντ είπαν ότι έπρεπε [να σταθώ] από την πλευρά τους», θυμήθηκε. «Είπα: ''εντάξει, αλλά το να έρθω από την πλευρά σας είναι αυτό που θα βοηθούσε πραγματικά την Ελλάδα, όμως αυτό είναι κάτι ολότελα αδύνατο''.
Ο Σόιμπλε μού είπε: ''Γιάννη, ξέχνα το''.
Έτσι, αυτό δεν μπορεί να γίνει, οπότε τί μπορώ να κάνω;»
Ανατρίχιασα.
Τέτοια αδιέξοδα ούτε στον χειρότερο εχθρό μου δεν εύχομαι.
Πας να εξυπηρετήσεις την Λαγκάρντ, σε φτύνει ο Σόιμπλε... πας να κάνεις το χατήρι τής Μέρκελ, σου τραβάει σφαλιάρα ο Τόμσεν... πας να τα βρεις με τους έξω, σε βρίζουν οι μέσα...
Ποιανού την καρδιά να φτιάξεις και ποιανού να χαλάσεις...
Όμως, ξέρεις κάτι, ρε συ Γιάννη;
Αυτό το "Γιάννη, ξέχνα το" δεν στο λέει μόνο ο Σόιμπλε.
Στο λένε και στο ξαναλένε μερικά εκατομμύρια κάτοικοι ετούτου του δύσμοιρου τόπου, κάθε φορά που πας να βάλεις το χέρι σου στην τσέπη τους.
Όπως, επίσης, στο λένε μερικοί που νογάνε, κάθε φορά που κάνεις λόγο για "τελευταία μέτρα", για "έξοδο στις αγορές", για "πρωτογενή πλεονάσματα" ή για "ιστορικά αναγκαίες μεταρρυθμίσεις". Και όσο για τον Σόιμπλε, χεσ' τον.
Αλλά για όλους τους άλλους, διάολε, πώς γίνεται και δεν ιδρώνει το αφτί σου;
Πώς γίνεται να έχουν όλοι αυτοί άδικο κι εσύ μόνο να έχεις δίκιο;
Γίνεται;
Χμμ... μάλλον όχι.
Γι' αυτό σου λέω:
Γιάννη, ξέχνα το!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου