Απόψε, πήγα να πιω ένα ουζάκι με τον πατέρα μου… η πρώτη μας κουβέντα ήταν ο πνιγμός τόσων ψυχών στο Φαρμακονήσι. Στην αρχή το φέρναμε δύσκολα το θέμα. Ζορισμένοι κι οι δυο. Ναυαγός τρεις φορές ο μαστρο Γιάννης, τα ήξερε… δεν πολυήθελε να τα κουβεντιάζει. Μετά λύθηκαν οι γλώσσες μας.
Πρώτα θυμήθηκε: “όταν φεύγαμε εμείς, με τα κουπιά, το ’41 από τον κάβο της Αγίας Ελένης, να πάμε στον Τσεσμέ, και μετά ποιος ξέρει που, τι έπρεπε να κάνουν οι Τούρκοι, να μας πνίξουνε;”
Μετά μελέτησε την ιστορία του ατμόπλοιου “Διαμαντής” το 1939. (διαβάστε την είναι σπουδαία ιστορία) . “Κι οι Γερμανοί μωρέ, που το είχαν τορπιλίσει, τους βοήθησαν να βγουν με τις βάρκες στην Ιρλανδία… ήταν θαλασσινοί, είχαν φιλότιμο.”
Εκεί στάθηκα εγώ, στο φιλότιμο. Αυτό δεν είχαν όσοι άφησαν αυτές τις ψυχές να χαθούνε σκληρά και άδικα. Δεν ξέρω κιόλας αν ισχύουν όσα είπαν οι άνθρωποι, ότι οι φύλακες των συνόρων, το αντίθετο, τους εμπόδισαν να σώσουν όσους πνίγονταν. Εγώ τον πονεμένο άνθρωπο τον πιστεύω, πάντως. 
Τον ψεύτη πολιτικάντη με τίποτα.
Τον ψεύτη πολιτικάντη με τίποτα.
Πάντως ο μάστορας μου είπε “όταν πνίγεται άνθρωπος, δεν κάθεσαι να τον κοιτάς, και στο νερό πέφτεις, γερά πατρονιαρισμένος με σκοινί και με όλους αλέρτα, δεν τον αφήνεις, τι διάολο;” Εκεί απάνω είδαμε στην οθόνη τον Υπουργό να κάνει δηλώσεις… “Να μην τον βλέπω καλύτερα τον φιόγκο, δεν τρώω ένα μαγκάλι κάρβουνα;”… σηκώθηκε και πήγε στην κουζίνα, να φέρει κάτι ελιές ξυδάτες. Ήπιαμε, ακόμα ένα κι είπαμε “Ο θεός να τα αναπαύσει τα έρμα τα πνιγμένα”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου