Ένα 13χρονο κορίτσι πέθανε από το μαγκάλι. Δεν είχε αλλιώς να ζεστάνει το μικρό κορμάκι του. Δεν πρόλαβε να ονειρευτεί, δεν πρόλαβε να σχεδιάσει. Ούτε καλά καλά να παίξει…
Η Χώρα των Θαυμάτων, για εκείνη, τη μικρή Σάρα από τη Σερβία, έγινε ένας προσχεδιασμένος δολοφόνος…
Σ” αυτή χώρα, Σάρα, τα παιδιά πλέον δεν έχουν δικαίωμα να παίξουν…
Δεν έχουν δικαίωμα να γελάσουν…
Δεν έχουν δικαίωμα στο όνειρο και στο μέλλον…
Δεν το κατάλαβες μικρό μου ότι εδώ οι κυβερνήτες δεν υπολογίζουν μια παιδική ζωή που παγώνει…
Δεν το κατάλαβες μικρό μου ότι εδώ οι κυβερνήτες δεν υπολογίζουν μια παιδική ζωή που καίγεται…
Ήσουν μικρό, παιδούλα, πώς να καταλάβεις τις υποθέσεις των μεγάλων;
Εκείνων των μεγάλων που κάνουν ό,τι θέλουν, χωρίς να λογαριάζουν την ανθρώπινη ζωή, παρά μόνο την κυριαρχία του χρήματος…
Των άλλων μεγάλων που αφήνουν τους πρώτους, ισχυρούς μεγάλους, να κάνουν ό,τι θέλουν, χωρίς να τους μπαίνουν εμπόδιο…
Ήσουν μια παιδούλα, πώς να καταλάβεις τις υποθέσεις εκείνων των μεγάλων που αποφασίζουν και εμάς των μεγάλων που αδιαφορούμε, αδιαφορούμε ακόμη κι αν ένα παιδί πεινάει δίπλα μας, αν καίγεται στη φωτιά ή πνίγεται από το μαγκάλι;
Σάρα, σ” αυτή τη Χώρα των Θαυμάτων, τα παιδιά πλέον δεν είναι ευτυχισμένα, δεν είναι ανέμελα, δεν ασχολούνται με τα μαθήματα ή τα παιγνίδια τους.
Μεγάλωσαν απότομα. Πεινούν και κρυώνουν. Δεν ονειρεύονται. Δε γελούν. Είναι στενοχωρημένα, έχουν μια θλίψη. Εσύ καταλαβαίνεις…
Συγγνώμη Σάρα, επειδή δεν πρόλαβες να ονειρευτείς και να παίξεις στη Χώρα των Θαυμάτων… Επειδή κρύωνες… Επειδή μεγάλωσες τόσο γρήγορα κι έφτασες στην άλλη πλευρά.
Συγγνώμη επειδή εμείς απλά παρατηρούμε και σχολιάζουμε, ανίκανοι ενήλικες σε ένα κόσμο που ανήκει στα παιδιά…
Συγγνώμη επειδή τους αφήσαμε να σε σκοτώσουν, στην Ελλάδα της παγωνιάς.
Συγγνώμη επειδή θα αφήσουμε και άλλα παιδιά να τα σκοτώνουν αυτοί οι μεγάλοι που αποφασίζουν για εσάς και για εμάς, επειδή εμείς τους το επιτρέπουμε…
Candiot
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου