«Τι τραγωδία, 20χρονα παιδιά».
«Δηλαδή, τώρα θα πρέπει να λυπηθώ που σκότωσαν δύο φασίστες;».
«Ανατριχίλα. Να στέκεσαι σε καιρό ειρήνης και να έρχονται να σε γαζώνουν».
«Ποιος ξέρει γιατί είχαν συνάντηση στα γραφεία της Χρυσής Αυγής,
ποιους ετοιμάζονταν να πάνε να δείρουν πάλι».
Δεν μαντεύω φράσεις που μπορεί να σκέφτηκαν διαφορετικοί πολίτες στο άκουσμα της δολοφονίας των δύο νέων στο Νέο Ηράκλειο.
Είναι δικές μου σκέψεις - όλες μαζί ανάκατα εκείνη τη στιγμή.
Για κάποιες δεν είμαι καθόλου περήφανος, αλλά πρέπει να τις παραδεχτώ.
Πόσο κοστίζει η ανθρώπινη ζωή;
Έχουν όλες οι ζωές την ίδια αξία;
Μπορώ να λυπηθώ το ίδιο για τον αντιφασίστα Παύλο Φύσσα και για τα δύο μέλη της Χρυσής Αυγής;
Όταν είδα ένα tweet να γράφει «άλλα δύο νέα παιδιά πλάι στον Παύλο Φύσσα», αυθόρμητα είπα:
«Ε, όχι όλα ένα».
Ναι, αυτό ήταν το πρώτο που σκέφτηκα, αλλά τι συμβαίνει εδώ;
Διαγωνισμός θανάτων;
Συμψηφισμός ζωών;
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν θα λυπηθώ αν πεθάνουν.
Φυσικά δεν θα χαρώ για ένα θάνατο, όμως θα ήταν πολύ υποκριτικό να πω ότι θα στεναχωρηθώ αν ακούσω π.χ. ότι μας «άφησαν» κάποιοι συγκεκριμένοι πολιτικοί ή τηλεδημοσιογράφοι.
Αλλά εδώ δεν έχεις να κάνεις με ανθρώπους της εξουσίας ή της χειραγώγησης.
Εδώ έχεις να κάνεις με τα πιόνια των εξουσιών, τα θύματα της προπαγάνδας,
εικοσάχρονα παιδιά που σύρθηκαν στο νεοναζισμό από άγνοια, αφέλεια, ανάγκη, φτώχεια, εκδίκηση, θυμό, κόμπλεξ ανωτερότητας, κατωτερότητας
ή οτιδήποτε άλλο μεγάλο, μικρό - πάντως ανθρώπινο.
Ξαναγυρίζω στην αρχική μου σκέψη
«ε δεν μπορώ να λυπηθώ για τους δύο χρυσαυγίτες το ίδιο
όπως για τον αντιφασίστα Παύλο Φύσσα»
και έρχομαι να πω, πιο ψύχραιμα και συνειδητά,
ότι λυπάμαι ακριβώς το ίδιο.
Και μάλιστα δύο φορές.
Μία φορά που ήταν άνθρωποι
και μία που ήταν χρυσαυγίτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου