Tο επίπεδο της δημοκρατίας σ’ αυτή τη χώρα, συγκλίνει όλο και περισσότερο με εφιάλτη του Όργουελ και με εγχειρίδιο προπαγάνδας του Γκυστάβ Λε Μπον

Nikos Skoplakis

Συνεχίζεται η χολερική σκιτσογραφική γραμμή του ΨΟΛ (πρώην ΔΟΛ), ξεπερνώντας όλα τα μεταπολεμικά ρεκόρ γκαιμπελικής αποδόμησης της πραγματικότητας: 

διότι «νυν υπέρ πάντων ο Αγών του» 

και διότι τα υπαλληλικά ντούκια των μνημονιακών κομμάτων πρέπει να έχουν κάτι να ξεράσουν πρόσφορα κι ευτελιστικά για το επίπεδο της δημοκρατίας σ’ αυτή τη χώρα,

 η οποία συγκλίνει όλο και περισσότερο με εφιάλτη του Όργουελ και με εγχειρίδιο προπαγάνδας του Γκυστάβ Λε Μπον.

Ποιός ξέρει λοιπόν τι θα δούμε αύριο; 

Ενδεχομένως τον Αντρίκο να μοιράζει στους μνημονιακούς βουλευτές την τοποθέτηση ψήφου που θα έχει γράψει ο μπαμπάς Σταύρος: «ήρθε ένα παιδί απ’ το Τέξας κι έφερε το χάσι-χάσι/Παναγίτσα μου να χάσει». 

Μπορεί, μάλιστα, να μελοποιηθεί και να διατεθεί από τον Αρβανιτόπουλο προς φρονηματισμό των ελληνοπαίδων. 

Η φαιά σύγχυση ξεπλένει, στολίζει, νοικοκυρεύει και δημιουργεί ψυχοπολιτικές προϋποθέσεις για την ακροδεξιά αισχροκέρδεια επί της δημόσιας συζήτησης. 

Όπως τα «χριστιανόπουλα» απηχούσαν την ιδεολογική προετοιμασία για Μεταξά, έτσι τα γκαιμπελικά σκιτσάκια και οι συριζοβόρες ατάκες μεταπολιτικού βουντού απηχούν την ιδεολογική προετοιμασία για περισσότερο Σαμαρά και υποβρύχιο Βενιζέλο, 

περισσότερο καπίστρι ληστρικών επενδύσεων και «Miesens» (τώρα που «έπαυσε να διώκεται» ο ενεχυροδανειστής του Νουδουπασόκ, Volker Jung),

 περισσότερη «σοβαρή» Χρυσή Αβγή, αν δεν επαρκέσει το ξήλωμα της δημαρίτικης κουρελούς.

Κι επειδή η Παναγίτσα μπορεί και να μην τους ακούσει, 

ελπίζω να μην προσφερθούν (εκούσες άκουσες) κάτι άλλες, εν κενώ πολιτικής ορθοφρονούσες παναγίτσες με χρόνια αντισυριζικά ακροαστικά. 

Θα έπρεπε να είναι δεδομένο σε κάποιους ότι δεν είναι ο σκοπός που αγιάζει τα μέσα, 

αλλά είναι τα μέσα που δικαιώνουν ή ευτελίζουν τον σκοπό. 

Κι επειδή το τι θα είναι ή δεν θα είναι δεδομένο σε κάποιους έχει πάψει εδώ και πολλά χρόνια να με απασχολεί, επισημαίνω μόνο τούτο: 

Αν νομίζουν ότι χαϊδεύοντας τα αυτιά των δενδιοφρόνων,

 με ολίγη από αντιιμπεριαλιστική ρητορική για «αριστερότερη» εκπομπή του μηνύματος,

 θα κοντύνουν τον ΣΥΡΙΖΑ και θα μακρύνουν αυτοί, είναι πολύ γελασμένοι. 

Στην πραγματικότητα, θα διευρύνουν τις δυνατότητες του ακροδεξιού μνημονιακού μπλοκ 

να προγραμματίζει πολιτικές εκτροπές, 

να εκτελεί αντιπολιτικές προβοκάτσιες,

 να διηθεί αποτελεσματικότερα τη σύγχυση, τη διγλωσσία και τη ματαίωση σε μια τραυματισμένη κοινωνία. Αλλού θα εισπραχθούν τα κέρδη αυτής της τακτικής-οι καταπιεζόμενες τάξεις και τα θύματα της μνημονιακής πολιτικής θα καταβάλουν το τίμημά της με ακόμα επαχθέστερους όρους.

Αλλά για να ξαναγυρίσουμε στον Ψυχαρικό Οργανισμό Λαμπράκη (ΨΟΛ, πρώην ΔΟΛ). 

Είναι κρίμα να βγάζουν γραμμή για το μνημονιακό μπλοκ μόνο με σκίτσα. 

Μπορούν αύριο, φερ’ ειπείν, να την διατυπώσουν και με μουσικοχορευτικά ένθετα. 

Λ.χ. το «τάκα-τάκα-τάκα-τα, καρδιά μου πώς χτυπάς». 

Μια άλλη λύση είναι το «τάκα-τάκα τα πεταλάκια»

 και ακόμα μία το «τίκι-τίκι-τίκι-τακ χτυπάει η καρδιά μου». 

Άλλωστε, αυτοί που γνωρίζουν τόσο την τέχνη της κακοποίησης όσο και την κακοποίηση της τέχνης διαθέτουν πολλές δυνατότητες για εξωτερικές αλλά και για εσωτερικές παραγωγές του μνημονιακού μπλοκ (όπως λέμε «ΨΟΛεξ» και «ΨΟΛες»).