Με αφορμή τη διάταξη που θα ψηφιστεί στη Βουλή προκειμένου να σταματήσει η χρηματοδότηση της Χρυσής Αυγής από το κράτος, άρχισαν οι αντιπαραθέσεις ανάμεσα στη δικομματική κυβέρνηση και την αριστερή αντιπολίτευση για το περιεχόμενο της συγκεκριμένης ρύθμισης. Και οι δύο πλευρές συμφωνούν ότι έχουμε να κάνουμε με μια εγκληματική οργάνωση και ως εκ τούτου δεν μπορεί η Πολιτεία να ενισχύει οικονομικά ένα τέτοιο μόρφωμα. Οι κόντρες όμως αφορούν τα άλλα.
Το αρμόδιο υπουργείο θέλει μια ευρύχωρη διατύπωση με την προσθήκη του όρου τρομοκρατία (δίνοντάς του ένα περιεχόμενο που προσφέρεται για παρεξηγήσεις) και πλειοψηφία των 151 βουλευτών, ενώ η αντιπολίτευση υποψιάζεται ότι αυτή η μεθόδευση μπορεί να κρύβει κάποιες ανομολόγητες προθέσεις της δικομματικής κυβέρνησης και ζητάει ευρύτερη κοινοβουλευτική συναίνεση (180 ψήφοι) και φωτογραφική ρύθμιση που θα αφορά το νεοναζιστικό μόρφωμα. Ο κίνδυνος είναι, όπως σημειώνει στην «Αυγή» (13-10-2013) ο καθηγητής Αντ. Λιάκος, «η ετερογονία της εξάρθρωσης μιας εγκληματικής οργάνωσης να είναι η ποινικοποίηση συνολικά της πολιτικής αντίθεσης».
Η αντιπαράθεση για το τι είναι τρομοκρατία κρατάει χρόνια.
Εχει διχάσει τους νομικούς και τους πολιτικούς επιστήμονες.
Γενικώς αποδεκτός ορισμός δεν υπάρχει.
Και σ’ αυτό το ζήτημα, όπως και σε όλα τα άλλα που έχουν σχέση με την πολιτική, ο καθοριστικός παράγοντας είναι ο συσχετισμός δυνάμεων σε μια δεδομένη στιγμή.
Γι’ αυτό άλλωστε και ένα πρόσωπο, ένα κίνημα, μια ομάδα μπορεί σε μια φάση να κατηγορούνται για τρομοκρατία και σε μια άλλη να χαρακτηρίζονται απλώς πολιτικοί αντίπαλοι και ενίοτε να τους αποδίδονται οι τίτλοι του αγωνιστή και του απελευθερωτή. Μπορεί ένα σύστημα να βαφτίζει τους εχθρούς του τρομοκράτες και το ίδιο, ύστερα από λίγο, να τους δέχεται ως συνομιλητές.
Τα παραδείγματα πολλά απ’ την Ιστορία.
Για το καθεστώς του απαρτχάιντ ο Μαντέλα ήταν ένας στυγνός τρομοκράτης. Μ’ αυτόν όμως έκατσε στο τραπέζι των συζητήσεων, προκειμένου να γίνει η ομαλή μετάβαση στη δημοκρατία. Για το Ισραήλ, τις ΗΠΑ και τις περισσότερες δυτικές χώρες ο Αραφάτ και η οργάνωσή του ήταν επί πολλά χρόνια τρομοκράτες.
Με τον Αραφάτ όμως, ο οποίος έγινε δεκτός και από τον ΟΗΕ, διαπραγματεύθηκαν ώστε να εξευρεθεί λύση στο Παλαιστινιακό.
Οι Κόντρας ήταν για τους Σαντινίστας μια τρομοκρατική οργάνωση.
Για τον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ και τη CΙΑ, που τους χρηματοδοτούσε και τους εκπαίδευε, ήταν ένα κίνημα απελευθέρωσης της Νικαράγουας από τον «κομμουνιστικό ζυγό».
Οι ισλαμικές και οι άλλες ομάδες των τοπικών αρχηγών στο Αφγανιστάν, όσο πολεμούσαν τους Σοβιετικούς ήταν απελευθερωτική δύναμη, όταν έστρεψαν τα όπλα τους στους Αμερικανούς έγιναν φοβεροί και τρομεροί τρομοκράτες.
Οι «χειρουργικές» επεμβάσεις των ισχυρών κρατών, με διάφορα προσχήματα και με ατελή νομιμοποίηση, περιγράφονται από τους δράστες ως «ένοπλος ανθρωπισμός». Δεν έχουν, ωστόσο, την ίδια γνώμη οι κυβερνήσεις και οι πολίτες των χωρών που υφίστανται τις συνέπειες.
Ανάλογες διαφοροποιήσεις κατατίθενται και για τη δράση ένοπλων ομάδων στο εσωτερικό των κρατών. Είναι το μοναδικό κριτήριο για την κατάταξη η χρήση βίας;
Ακόμη όμως και σ’ αυτό αν συμφωνήσουμε, είναι της ίδιας κατηγορίας η τυφλή βία που έχει στόχο τους πάντες με τη λογική της συνενοχής (Αλ Κάιντα), η βία των φασιστών και των εθνικιστών που χτυπούν αδιακρίτως, βάζοντας βόμβες σε τρένα, παμπ και πολυσύχναστους χώρους (περίπτωση της άκρας Δεξιάς στην Ιταλία τη δεκαετία του ’70, του IRA και της ETA στο παρελθόν) και η βία του εξτρεμιστικού αριστερισμού που έχει στόχο αξιωματούχους του κράτους και πολιτικούς αντιπάλους;
Ολες είναι καταδικαστέες, ωστόσο η ανάλυση του φαινομένου δεν πρέπει να αγνοεί τις αποχρώσεις. Κι αυτό γιατί, όπως γράφει ο Π. Κονδύλης στη «Θεωρία του Πολέμου» (εκδόσεις Θεμέλιο), «κάθε ορισμός της τρομοκρατίας είναι επισφαλής, όχι μόνον εξαιτίας του πλήθους των μορφών και των πηγών της, αλλά γιατί δύσκολα αποφεύγει κανείς, ως φίλος, τον εξωραϊσμό, ή ως εχθρός, το ανάθεμα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου