Είστε Ένας Φτηνός Λιβελογράφος, Κύριε Λένιν (Λέει Η Σώτη)

http://mao.gr/sotitriantafyllou/

Προτομή της Σώτης Τριανταφύλλου πρέπει να στήσει η Νέα Δημοκρατία έξω από τα γραφεία της, ενώ τα κείμενά της πρέπει να διδάσκονται στις τοπικές γαλάζιες οργανώσεις όλης της χώρας.

Aν ο Φαήλος Κρανιδιώτης και ο Χρύσανθος Λαζαρίδης εκπροσωπούν την πιο χοντροκομμένη εκδοχή του δόγματος των δύο άκρων, η Σώτη Τριανταφύλλου φιλοδοξεί να εκφράσει την πιο διανοουμενίστικη ή στοχαστική εκδοχή του. 

Το άρθρο της «Περί εξτρεμισμού», που αναρτήθηκε στο σάιτ Protagon, ξεχειλίζει από χολή ενάντια στον εγγενή εξτρεμισμό της αριστεράς, έναν εξτρεμισμό που δεν διαφέρει από τον εξτρεμισμό των ακροδεξιών και των φασιστών. 

Έτσι, η Σ.Τ. υποστηρίζει ότι «το ανθρώπινο πρότυπο [του μπολσεβικισμού] ήταν ηρωικό και φιλοπόλεμο με τάση για θανατολατρία, αιμοδιψία, κατεδάφιση του κοινωνικού οικοδομήματος». Αυτό το αιμοδιψές πρότυπο το κληρονόμησε όλη η αριστερά, πάντα σύμφωνα με τη Σ.Τ. 

Αναρωτιέται κανείς πόσο αιμοδιψής είναι η ποίηση του Μαγιακόφσκι και του Ρίτσου, του Νερούδα και του Λειβαδίτη (χωρίς διάθεση σύγκρισης του καλλιτεχνικού τους μεγέθους). 

Πόση «θανατολατρία και αιμοδιψία» αναβλύζει από την απολογία του Μπελογιάννη;

«Απαράδεκτα ειρωνικό και φτηνό λιβελογράφημα» χαρακτηρίζει η Σ.Τ. το «βιβλιαράκι» του Λένιν «Η προλεταριακή επανάσταση και ο αποστάτης Κάουτσκυ», το οποίο, κατά τη γνώμη της, «αποτελεί ένα από τα μανιφέστα του πολιτικού εξτρεμισμού στα τέλη του 19ου αιώνα». (Μήπως η μπροσούρα αυτή, περιέχει οδηγίες για κατασκευή μολότοφ;).

Το κείμενο αυτό, πάντα σύμφωνα με τη Σώτη, εικονογραφεί τη «ρήξη ανάμεσα στον εξτρεμισμό και τη σοσιαδημοκρατία».

Μες στο αντικομμουνιστικό μένος της, η Σ.Τ. κάνει μια χοντρή ιστορική γκάφα, καθώς αποσιωπά το γεγονός ότι αυτό το έργο πολεμικής γράφτηκε τον Οκτώβριο 1918 και ότι αυτή η ρήξη δεν εκδηλώθηκε τον 19ο αιώνα, αλλά με Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο τον οποίο στήριξαν οι σοσιαλδημοκράτες και απέρριψαν οι λεγόμενοι «εξτρεμιστές».

Πρόκειται για μια θεμελιακή και όχι δευτερεύουσα διαφορά.

Από την ανάλυση της Σώτης απουσιάζουν εντελώς οι τάξεις, 
απουσιάζει ο λαός. 

Οι άνθρωποι απλώς χωρίζονται σε μετριοπαθείς και φανατισμένους.

«Η επιστήμη της ιστορίας και η λογική καταλήγουν στο απλό και αδιαφιλονίκητο συμπέρασμα: ο ναζισμός, ο φασισμός και ο σοσιαλφασισμός είναι τρεις εκδοχές ολοκληρωτικών συστημάτων με χαρακτηριστικά έξαλλου μιλιταρισμού, αυταρχισμού, εθνολαϊκισμού και ιδεολογικής τρομοκρατίας.

Εξυπακούεται ότι τα τρομοκρατικά αυτά καθεστώτα δεν ισοφαρίζονται μεταξύ τους αλλά αποτελούν ξεχωριστά εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας», γράφει η Σ.Τ. και, επομένως, «ο φασισμός όλων των αποχρώσεων είναι ιδεολογία και καθεστώς του μικρού ανθρώπου, του κομφορμιστή, του λούμπεν προλετάριου, του εξοργισμένου μικροαστού που μεταμορφώνεται σε εκδικητή».

Με τη διαφορά ότι η ιστορία δείχνει ότι και η μεγαλοαστική τάξη μπορεί να υιοθετήσει κάποιες αποχρώσεις του φασισμού, για παράδειγμα, πόσο λούμπεν προλετάριοι είναι οι εφοπλιστές πού στήριξαν την (αντι)συνδικαλιστική δραστηριότητα των χρυσαυγιτών στο Πέραμα;

Ο γυάλινος κόσμος μες στον οποίο κατοικεί η κυρία Τριανταφύλλου έχει πολλά ράφια με βιβλία, όμως του λείπει η ανάσα της πραγματικής ζωής.

Σε ένα πρόσφατο άρθρο της, η ίδια υποστηρίζει ότι “αυτή τη στιγμή το «αντιφασιστικό» κίνημα στους δρόμους είναι, για μια ακόμα φορά, λανθασμένη αντιμετώπιση.

Τα αντανακλαστικά του δρόμου αποτελούν μέρος της πολιτικής μας κουλτούρας η οποία βασίζεται στο λεγόμενο «λαϊκό αίσθημα» – αλλά το «λαϊκό αίσθημα» δεν μπορεί να ρυθμίζει τις εξελίξεις. Το «λαϊκό αίσθημα» ενίσχυσε τη ΧΑ”.

 Ας απαγορευτούν λοιπόν, ας πνιχτούν στα χημικά και στα δακρυγόνα οι διαδηλώσεις, ώστε να μη φουντώσει το επικίνδυνο και περιφρονητέο αντιφασιστικό λαϊκό αίσθημα. Τη ΧΑ δεν την ενίσχυσε το «λαϊκό», αλλά το αντιλαϊκό αίσθημα ή μάλλον η αντιλαϊκή πολιτική πρακτική των κυβερνήσεων της τελευταίας τετραετίας.
Και σ’ αυτήν αντιλαϊκή πρακτική η συγγραφέας κλείνει τα μάτια.

Πάντως, η ΝΔ και η ΔΑΠ πρέπει να λατρεύουν τη Σώτη.
Ποιος άλλος άνθρωπος των γραμμάτων υπερασπίζεται αυτή την εποχή τη θεωρία των δύο άκρων (έστω και αν δεν την κατονομάζει);

Ποιος ταυτίζει τους θύτες με τα θύματα,
 ποιος φτύνει την αριστερά,
ποιος αποσιωπά τα μικρά καθημερινά εγκλήματα που διαπράττει η κυβερνητική εξουσία σε βάρος της εργασίας, της παιδείας, της υγείας, της ίδιας της ζωής;