Μπορεί η σημασία της λέξης να είναι σχετικά καινούργια, για την ανεξοικείωτη ακοή, και αλεξικογράφητη ακόμη, υπάρχουν πάντως σε όλη την Ελλάδα εκαντοντάδες «συλλογικότητες», ομάδες ανθρώπων, που κάνουν σιγανά και ταπεινά τη δουλειά τους - το καθήκον τους δηλαδή.
Χωρίς τις τηλεοπτικές φανφάρες και (αυτο)διαφημίσεις που συνηθίζουν οι «επώνυμοι φιλάνθρωποι».
Με λίγες αφισούλες στη γειτονιά ενημερώνουν ότι οργανώνουν δωρεάν συσσίτια με εθελοντική συμμετοχή στη συγκέντρωση των τροφίμων και την παρασκευή, ανταλλαγή ή διανομή ρουχισμού, προσφορές βιβλίων κι ό,τι άλλο μπορεί να υποθέσει όποιος μετέχει του κόσμου τούτου και δεν παίζει τον αντιστασιακό στις Ψαρούδες, που πάντως μόνο ανίδεοι και επηρμένοι εικάζουν ότι συνιστούν πανελλήνιο πάθος.
Οι συλλογικότητες αυτές έχουν πολιτικές απόψεις, πιθανόν και θρησκευτικές, δεν τις βγάζουν στο παζάρι όμως.
Δεν τις κάνουν μελόδραμα.
Και δεν τις εντάσσουν σε ένα παιχνίδι δούναι και λαβείν:
Σας δίνουμε πατάτες για να μας δώσετε ομολογία εθνικής πίστεως διά της ταυτότητάς σας αλλά και υπόσχεση ψήφου,
αφού πια σας έχουμε τσεκαρισμένους.
«Σας δίνουμε μισό κιλό κρέας για να μας εκχωρήσετε την αξιοπρέπειά σας.
Να συρθείτε μπροστά μας, να ταπεινωθείτε, να ντραπείτε για την ίδια σας τη φτώχεια που σας αναγκάζει να φωνάξετε μαζί μ’ εμάς τους Μιχαλολιακόπνευστους “Αίμα, τιμή, Χρυσή Αυγή”
και ό,τι άλλο αιματηρό “πρόσφεραν” στη σκαιή ιστορία της ανθρωπότητας
οι ναζιστές πνευματικοί μας πατέρες».
Ντρεπόμαστε όλοι, οφείλουμε να ντρεπόμαστε, για την κατάντια στην οποία οδηγούν οι χρυσαυγίτες δυστυχισμένους ανθρώπους.
Ντρεπόμαστε που, έτσι όπως τη φτιάξαμε την Ελλάδα, υπάρχουν συνάνθρωποί μας όχι μόνο πολύ κάτω από τα όρια της φτώχειας, αλλά τόσο εξουθενωμένοι και τόσο μόνοι, ώστε να υποχωρούν και κάτω από τα όρια του αυτοσεβασμού.
Το να τους ρίξουμε το φταίξιμο είναι ανέντιμο.
Οσοι παιζουν με τον πόνο τους, όσοι τους «βοηθάνε» για να κάνουν το κομμάτι τους, αυτοί είναι οι φταίχτες.
Οσοι καμαρώνουν πως είναι πούροι Ελληνες, τη στιγμή που λιώνουν με τα αρβυλάκια τους οτιδήποτε ελληνικό μάς κληροδότησαν οι χρόνοι,
και οτιδήποτε χριστιανικό.
Οσοι εμπορεύονται κομματικά την ανέχεια των άλλων.
Οσοι μοιράζουν τους ανήμπορους σε Ελληνες, άρα άξιους να επιζήσουν,
και μη Ελληνες, άρα προορισμένους για τους Καιάδες της φαντασίωσής τους, που ίσως να μη μείνουν πολύ καιρό ακόμα στη φαντασία τους.
Δεν διάλεξε τυχαία την 24η Ιουλίου ο μέγας ηγέτης της Χ.Α. για να κάνει επίδειξη δύναμης και ταυτόχρονα εθνικόφρονης «φιλανθρωπίας».
Τις βόμβες του κατά της δημοκρατίας ήθελε να πετάξει κι αυτός και τα ναζιστίδιά του, που μοίραζαν πεπόνια και μίσος.
Τίποτα καινούργιο, για όσους δεν θυμήθηκαν μόλις χθες το ποιόν του ανθρώπου: Το μίσος του για τη δημοκρατία το είχε δείξει και το 1978, όταν οι βομβιστικές του ενέργειες δεν ήταν φραστικές αλλά με μπαρούτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου