Χαμένη υπόθεση η Κική Δημουλά

Κικής Δημουλά ξενοφοβικών συνέχεια…

http://itzikas.wordpress.com/2013/05/10/%CE%BA%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AC-%CE%BE%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%86%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AD%CF%87%CE%B5%CE%B9%CE%B1/

Διαβάζω, κυρίως στο διαδίκτυο, διάφορα κείμενα υποστήριξης της Κικής Δημουλά, που εγκαλούν με οργή όσους έκριναν και κατέκριναν την ποιήτρια για τις γνωστές ξενοφοβικές και ρατσιστικές δηλώσεις της σ’ εκδήλωση στην Κυψέλη…

Ένα μάλιστα απ’ αυτά τα κείμενα που διακινείται ευρέως έχει το τίτλο:

 «Κάτω τα χέρια από τη Δημουλά»!… 

Μα ποια είναι η κυρία Δημουλά! Αγία είναι και πρέπει να την «προσκυνούμε»!!!… 

Έχει κάποια (ιδιότυπη) ασυλία η ποιήτρια που (μας) απαγορεύει την όποια κριτική στο πρόσωπό της!…

Εντάξει, κανένας δεν ισχυρίστηκε πως είναι συνειδητά ρατσίστρια, αλλά “χρησιμοποίησε δημόσια μια γλώσσα που στιγματίζει μετανάστες την οποία η “Χρυσή Αυγή”, δραττόμενη της ευκαιρίας,  θεωρεί «δικαίωση των θέσεων» της για το μεταναστευτικό….

Αυτός είναι ο κίνδυνος της κοινοτοπίας του ρατσιστικού λόγου για την οποία έγραψε η Άννα Δαμιανίδη, και που όταν εκφέρεται δημόσια από μια «αναγνωρισμένη» ποιήτρια οι κάθε μισαλλόδοξοι, ξενόφοβοι και ρατσιστές νιώθουν δικαιωμένοι: «Ορίστε, τα λέει και η Δημουλά!»….

Και ο γνωστός αρθρογράφος και λογοτέχνης Γιατρομανωλάκης, που χρόνια κι αυτός σιτίζεται από δημόσιο διεφθαρμένο «Κυβερνείο», απαιτεί χωρίς αιδώ στο «ΒΗΜΑ»:

«Τη διαγραφή της Άννας Δαμιανίδη από την ΕΣΗΕΑ απαιτεί ο Γιατρομανωλάκης υπερασπιζόμενος τη Δημουλά! Την κατηγορεί ότι διέστρεψε τα όσα είπε η ακαδημαϊκός -και ψηφοφόρος κάθε νέου υποψήφιου για έδρα στο ευαγές ίδρυμα) – και που προφανέστατα αυτός δεν κατάλαβε ή δεν θέλησε να καταλάβει. Ελπίζω να διαβάσει τους χουντικούς που σχολιάζουν το αρθρίδιό του στο Βήμα.»!

…Αλλά, επί της ποιήσεως τώρα:

-«Τα ποιήματα δεν είναι για απαγγελία μηδέ για πώληση

αλλά για αυτοπυρπόληση» (Βύρων Λεοντάρης)

-«Καταριέμαι την ποίηση που περνά τον εαυτό της για πολυτέλεια,

πολιτιστικό στολίδι των ουδέτερων

εκείνων που νίπτουν τα χέρια τους και απέχουν για να ξεφύγουν.

Καταριέμαι την ποίηση εκείνων που δε συμμετέχουν

μέχρι να βρομίσουν ολάκεροι» (Γκαμπριέλ Θελάγια)

-«Ποίηση, μια διαρκής επανάσταση υπάρξεως, εκείνος ο εαυτός μου δεν κοιμάται ποτέ» (Γ. Σαραντάρης)

-«Και ποτέ στ’ αλήθεια δε μάθαμε τι είναι τα ποιήματα/ είναι σπαράγματα, είναι ομοιώματα/ φενάκη/ φρεναπάτη/ φρενάρισμα ίσως/ ταραχώδη κύματα/ ειν’ εκδορές/, απλά γδαρσίματα, είναι σκαψίματα/ είναι ιώδιο; Είναι φάρμακα; Είναι γάζες, επίδεσμοι;/Πολλά τα βαλσαμώνουν ως μηνύματα/ εγώ τα λέω ενθύμια φρίκης»  (Νίκος Καρούζος)….

Η ποίηση της Δημουλά πόρω απέχει από τα παραπάνω,

 η ποίησή της 

δεν αφυπνίζει αλλά αποκοιμίζει, 

δεν διεγείρει και δεν εξεγείρει, 

δεν οδηγεί στο στοχασμό αλλά στον (προσωπικό) εφησυχασμό λειτουργώντας σαν ηρεμιστικό ψυχοτρόπο, 

η ποίησή της δεν «κατεβαίνει στους δρόμους» αλλά «κουβεντιάζεται» με την ανάλογη ελαφρότητα στα μικροαστικά σαλόνια φτιασιδωμένων κυριών…

Τέλος πάντων, δε θέλω να συνεχίσω, ο καθείς κάνει τις ποιητικές του επιλογές… 

Για μένα, παραφράζοντας ένα στίχο του Βύρωνα Λεοντάρη:

 «Χαμένη υπόθεση η ποιήτρια Κική Δημουλά».