Αφού ρε αγορίνα μου,στις μπίζνες του αφεντικούλη σου ήθελες να καταλήξεις.
Αυτές σε τρώνε.
Τί ανάλωσες τόσες λέξεις για να φτάσεις το ψητό;
Aμοιρη χώρα!
Η αξιοκρατία, η παιδεία, το περιβάλλον και τα μεγάλα προσχήματα
Η ερώτηση είναι απλή:
Πώς μπορεί κανείς να διορθώσει μια χώρα όταν η ίδια δεν θέλει να διορθωθεί;
Και η απάντηση είναι εξίσου απλή:
Δεν μπορεί!
Νομίζω ότι αυτό είναι το σημαντικότερο πρόβλημα της Ελλάδας σήμερα.
Τρία παραδείγματα το πιστοποιούν - παραδείγματα που δεν έχουν καμία σχέση με το μνημόνιο ή την οικονομική κρίση αλλά με χρόνιες κοινωνικές παθογένειες.
Παράδειγμα πρώτο.
Εδώ και δώδεκα μήνες δεν έχουν καταφέρει να συγκροτηθούν και να συνεδριάσουν τα νέα υπηρεσιακά συμβούλια που κρίνουν τις πειθαρχικές παραβάσεις στο Δημόσιο.
Συνεπώς εδώ και έναν χρόνο στο Δημόσιο δεν ασκείται κανένας πειθαρχικός έλεγχος.
Είναι φυσιολογικό; Προφανώς όχι.
Γιατί λοιπόν συμβαίνει; Επειδή είναι ηλίου φαεινότερον ότι κάποιοι δεν θέλουν να συγκροτηθούν και να συνεδριάζουν.
Βρίσκουν έτσι κάθε δικαιολογία και κάθε πρόσχημα για να κωλυσιεργήσουν όσον αφορά την αυτονόητη υποχρέωση της Πολιτείας να ελέγχει και να τιμωρεί τους υπαλλήλους της.
Ποιος φταίει για την κωλυσιεργία;
Οι συνδικαλιστές που προωθούν τη λογική της επιείκειας και του κουκουλώματος;
Οι δικαστές που γκρινιάζουν για τις περικοπές των αποδοχών τους;
Οι πολιτικοί όλων των παρατάξεων, στην κυβέρνηση ή στην αντιπολίτευση, που δεν κάνουν τη δουλειά τους ή που απλώς δεν θέλουν να μπλέκουν;
Ας το βρει η υπηρεσία. Αλλά ας κάνει επιτέλους κάτι η υπηρεσία για να μην ξεφτιλίζεται από μια μεθόδευση απροκάλυπτη που υποθάλπει την ασυλία και την ατιμωρησία.
Παράδειγμα δεύτερο. Για λόγους κομματικής φαυλότητας και πελατειακής λογικής των εκάστοτε υπουργών Παιδείας, η χώρα έφθασε να διαθέτει σήμερα 26 ΑΕΙ και 14 ΤΕΙ.
Μιλάμε για 533 τμήματα με πλήρη διοικητική δομή που λειτουργούν διάσπαρτα σε 63 πόλεις!
Η κυβέρνηση αποφασίζει (επιτέλους...) να καταργήσει ή να συγχωνεύσει μερικά από αυτά.
Η αντιπολίτευση όμως δηλώνει (κατά τα ειωθότα) εντελώς αντίθετη με τα σχέδια της κυβέρνησης, ενώ μαζί της συντάσσεται και η ΔΗΜΑΡ - προφανώς κάποια φιλαράκια της ΔΗΜΑΡ θα σιτίζονται στα τμήματα που προορίζονται να κλείσουν ή να συγχωνευθούν και δεν θέλουν να χάσουν τον λουφέ.
Ετσι έχουμε ένα ακραία φαύλο εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο κανένας δεν τολμάει να πειράξει επειδή η φαυλοκρατία βολεύει όσους επωφελούνται από αυτήν. Τόσο απλό.
Παράδειγμα τρίτο.
Στη Χαλκιδική λειτουργεί μια επιχείρηση
που συμβαίνει να μην αρέσει σε ορισμένους από τους κατοίκους.
Κανένα πρόβλημα.
Δεν έχω άποψη επί της ουσίας της υπόθεσης
αλλά συμβαίνει να γνωρίζω ότι οι πολιτισμένες κοινωνίες έχουν συγκεκριμένες διαδικασίες που λύνουν τέτοιου τύπου διαφορές.
Οπως έχουν και συγκεκριμένους θεσμούς που κρίνουν τη σκοπιμότητα,
τη νομιμότητα και τη χρησιμότητα κάθε επένδυσης ή επιχειρηματικού σχεδίου.
Μόνο που στη Χαλκιδική τίποτε από αυτά δεν ισχύει.
Οσοι διαφωνούν πήραν τον νόμο στα χέρια τους και επιχειρούν με μεθόδους ακραίας κοινωνικής αναταραχής να επιβάλουν τη διακοπή μιας επιχειρηματικής δραστηριότητας που δεν τους αρέσει.
Κοινώς, νόμος είναι το δίκιο εκείνου που θα τσαμπουκαλευτεί περισσότερο.
Τα τρία αυτά παραδείγματα έχουν κάτι κοινό: την ευγένεια του προσχήματος.
Η αξιοκρατία στο Δημόσιο, η αυτονομία των ακαδημαϊκών κριτηρίων ή η προστασία του περιβάλλοντος αποτελούν κατ' εξοχήν ευγενείς επιδιώξεις.
Και οι τρεις όμως επιστρατεύονται στις συγκεκριμένες περιπτώσεις
όχι ως αυτόνομες επιταγές αλλά ως προσχήματα πίσω από τα οποία κρύβονται η ατιμωρησία, η φαυλότητα και η ανομία.
Κοινώς κρύβεται μια κοινωνία η οποία δεν θέλει όχι να διορθωθεί αλλά ούτε καν να αλλάξει. Και η οποία προκειμένου να διασώσει την παθογένειά της επιστρατεύει ανερυθρίαστα όποια δικαιολογία ή πρόφαση μπορέσει να φανταστεί ή να επινοήσει.
Ακριβώς όπως ο βαρυποινίτης Βλαστός επικαλέστηκε το δικαίωμα στην αναζήτηση της ελευθερίας για να δικαιολογήσει την απόπειρα απόδρασής του
από τις φυλακές Τρικάλων.
Ή όπως οι νεαροί των «Πυρήνων της Φωτιάς»
ισχυρίζονται ότι μπουκάρουν στις τράπεζες για να εκδικηθούν
το «σάπιο σύστημα» των τραπεζιτών.
Διότι σε αυτή την άμοιρη χώρα
τα κίνητρα και οι επιδιώξεις παραμένουν ίδια:
η πρόταξη του προσωπικού συμφέροντος,
του προσωπικού βολέματος
ή της προσωπικής επιδίωξης έναντι όλων των συλλογικών και θεσμικών προταγμάτων.
Απλώς το παραμύθι που επιστρατεύει ο καθένας για να βολέψει την πάρτη του
διαφέρει κατά περίπτωση!..
Για όλα έχει γνώμη το χαμστεράκι όμως για τις Σκουριές δεν έχει προσωπική άποψη για την ουσία της υπόθεσης. Παρ'όλα αυτά συγκρίνει πολύ εύκολα και ωραία τους κατοίκους με τον Βλαστό γιατί συμβαίνει να γνωρίζει τι γίνεται στις πολιτισμένες κοινωνίες... Πφφφ. Όλο το άρθρο μια πρόκληση. Θέλουν να πάρουμε τα όπλα δεν εξηγείται αλλιώς...
ΑπάντησηΔιαγραφή