«Η δαιμονοποίηση» του Τσάβες

 "Eduardo Galeano

Εντουάρντο Γκαλεάνο (μτφ. Κριστιάν)

Ο Εντουάρντο Γκαλεάνο είναι διάσημος ουρουγουανός δημοσιογράφος και συγγραφέας. Συνελήφθη, εξορίστηκε, απειλήθηκε από τα «τάγματα θανάτου», έζησε στην Ευρώπη, πριν επιστρέψει στην Ουρουγουάη το 1985.

(…)

Ο Ούγκο Τσάβες είναι ένας δαίμονας.

Γιατί; 

Εγώ έζησα σε αυτή τη χώρα κάποια χρόνια και γνώρισα πολύ καλά αυτό που ήταν. 

Την ονόμαζαν Η Αραβική Βενεζουέλα του πετρελαίου. 

Είχαν 2 εκατομμύρια παιδιά που δεν μπορούσαν να πάνε σχολείο γιατί δεν είχαν χαρτιά. Εκεί ήρθε μία κυβέρνηση, αυτή η διαβολική κυβέρνηση, η δαιμονική, 

που έκανε βασικά πράγματα, όπως το να πει

 "Τα παιδιά πρέπει να τα δέχονται τα σχολεία με ή χωρίς χαρτιά". 

Και έτσι έγινε γνωστό στον κόσμο: 

Αυτή είναι μία απόδειξη ότι ο Τσάβες είναι πολύ κακός 

κάκιστος.

Μιας και έχει αυτόν τον πλούτο και χάρη στον πόλεμο του Ιράκ το πετρέλαιο αξίζει πολύ  αυτός θέλει να το εκμεταλλευτεί με τους άξιους στρατιώτες του. 

Θέλει να βοηθήσει τις λατινοαμερικάνικες χώρες, κυρίως την Κούβα. 

Η Κούβα στέλνει γιατρούς, αυτός πληρώνει με πετρέλαιο. 

Αλλά αυτοί οι γιατροί επίσης υπήρξαν πηγή σκανδάλων. 

Λένε ότι οι γιατροί από τη Βενεζουέλα θορυβήθηκαν με την παρουσία αυτών των εισβολέων που δουλεύουν σε αυτές τις φτωχές συνοικίες. 

Την εποχή που ζούσα εκεί ως ανταποκριτής της Prensa Latina,

ποτέ δεν είδα έναν γιατρό. 

Τώρα ναι ΥΠΑΡΧΟΥΝ γιατροί. 

Η παρουσία των κουβανών γιατρών είναι άλλη μία απόδειξη

 ότι ο Τσάβες βρίσκεται προσωρινά στη γη, επειδή ανήκει στην κόλαση.

Όταν διαβάζει κανείς τις ειδήσεις, πρέπει να μεταφράζει τα πάντα. 

Το δαιμόνιο έχει την πηγή του, για να δικαιολογήσεις τη διαβολική μηχανή του θανάτου.

Γιατί έμαθε γράμματα σε 2 εκατομμύρια βενεζουελανούς που δεν ήξεραν ούτε να γράφουν, αν και ζούσαν σε μία χώρα που είχε τον πιο σημαντικό φυσικό πλούτο της γης, 

το πετρέλαιο.

Έτσι, όταν διαβάζουμε τις ειδήσεις, πρέπει να τις μεταφράσουμε όλες.

Ο δαιμονισμός του βρήκε αυτή τη προέλευση για να δικαιολογήσει την διαβολική μηχανή του θανάτου.

Εντουάρντο Γκαλεάνο, 2012.