Της Πέπης Ρηγοπούλου
Στις οθόνες, παραμορφωμένα πρόσωπα.
Γραμμές και σχήματα που θυμίζουν μεταμεσονύκτιες ταινίες τρόμου.
Για μια στιγμή το μάτι διστάζει.
Σκέφτεσαι πώς η εικόνα στην τηλεόραση έχει χαλάσει από κάποια βλάβη ή παρεμβολή. Μετά αρχίζεις να καταλαβαίνεις.
Συνειδητοποιείς πως βλέπεις πρόσωπα, νεανικά, σχεδόν παιδικά,
που έχουν υποστεί μια διπλή «ειδική κατεργασία».
Την κατεργασία της βίας πρώτα, που υποτίθεται πως χρειάστηκε για να εξουδετερωθούν οι συλληφθέντες. Και στη συνέχεια τη βία του ψηφιακού «μακιγιάζ» που, αν όντως είχε στόχο να συγκαλυφθεί η βία, κατάφερε ακριβώς το αντίθετο.
Εκανε τη βία πιο εξόφθαλμη.
Θλιβερή αδεξιότητα αυτών που σκηνοθέτησαν το έργο τρόμου
ή εσκεμμένη συμβολή στη στρατηγική της έντασης;
Ζούμε σε μια χώρα όπου ένας ολόκληρος λαός βυθίζεται καθημερινά
στον εξευτελισμό και την εξαθλίωση.
Την ώρα όμως που οι διεθνείς σωτήρες μας ομολογούν κυνικά ότι με τους διάφορους «πολλαπλασιαστές» οργάνωσαν, κατά λάθος υποτίθεται, την εξόντωσή μας – και πως παρ’ όλα αυτά δεν θα αλλάξουν τη φονική στρατηγική τους στο παραμικρό- την ώρα που το ένα σκάνδαλο των εντόπιων χειριστών της μοίρας μας έρχεται μετά το άλλο,
το γυαλί της τηλεόρασης μας προτείνει αυτή την εικόνα των απόλυτων κακών.
Ο άνεργος που λιμοκτονεί αλλά καλείται να πληρώσει το χαράτσι για το σπίτι του,
ο χρεώστης της τράπεζας που περιμένει την κατάσχεση,
ο μισθωτός και ο συνταξιούχος που βλέπουν να χάνονται οι αποδοχές τους,
τώρα ξέρουν:
τα τέρατα εξουδετερώθηκαν.
Ο κίνδυνος για την οικονομία και την εθνική μας ανεξαρτησία έχει αποσοβηθεί.
Ας προσθέσουμε και μια άλλη διάσταση.
Τη δημοσιογραφική γλώσσα στην οποία διατυπώνονται οι ειδήσεις στα περισσότερα κανάλια, αλλά και σε μερίδα του γραπτού Τύπου.
Αρκετοί δυστυχώς δημοσιογράφοι που μας μεταφέρουν το υποτιθέμενο «ρεπορτάζ» όχι μόνο αντλούν τις πληροφορίες τους, χωρίς την ελάχιστη κριτική επεξεργασία, από τις διωκτικές ή όποιες άλλες αρχές, αλλά χρησιμοποιούν γλώσσα που τους μετατρέπει από δημοσιογράφους σε ανεύθυνους και ανενδοίαστους κατήγορους.
Σε άλλες χώρες που σέβονται τον τύπο τουλάχιστον των δημοκρατικών κανόνων, τηρούνται, όταν αναφέρονται αντίστοιχα ή όποια άλλα ζητήματα,
τα προσχήματα μιας κάποιας αντικειμενικότητας.
Στην Ελλάδα σήμερα αλλά και παλαιότερα, όπως μαρτυρεί και το φαινόμενο της «τρομολαγνείας» του 2002, η τέταρτη εξουσία μπερδεύεται συχνά επικίνδυνα με την πρώτη, την εκτελεστική, εις βάρος της δημοκρατίας.
Μένει η εικόνα και τα ζοφερά συμφραζόμενά της.
Δαιμονικές εικόνες για τα μέσα πληροφόρησης, τα οποία ξεπέφτουν σε μέσα προπαγάνδας, οι νέοι αυτοί διεκδικούν τις πράξεις τους και, δηλώνοντας αιχμάλωτοι πολέμου,
αγέρωχα αρνούνται τον όποιο συμβιβασμό με αυτόν που θεωρούν και αποκαλούν εχθρό.
Εωσφορικοί άγγελοι, είναι μια ακόμα εικόνα, εικόνα που δεν σβήνει από κανένα μακιγιάζ, του βαράθρου όπου έχει ριχτεί η χώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου