Βασανιστήρια στο "ευρωπαϊκό κεντροδεξιό μέτωπο

πριν και μετά το φωτοσοπ

Nikos Skoplakis

Στις αρχές της δεκαετίας του '80, ο Αμερικανός πρεσβευτής στην Άγκυρα, Ρόμπερτ Στράους-Υπέ, επιχείρησε να αντιπαρέλθει τις αιτιάσεις του συγγραφέα Χάρολντ Πίντερ περί του είδους της δημοκρατίας στην Τουρκία με τον παρακάτω αφορισμό: 

"Για όλα τα θέματα υπάρχουν πολλές διαφορετικές γνώμες".

Για να εισπράξει την απάντηση του Πίντερ:

 "Όχι, όταν έχουν τυλίξει με ηλεκτρικό σύρμα τα γεννητικά σου όργανα".

Η πάγια πλάνη ή (σωστότερα) η εφιαλτική πρόφαση ενός υπό συγκρότηση "κράτους έκτακτης ανάγκης" πως απαιτούνται "ειδικά μέσα" για την ανακοπή εκρύθμων καταστάσεων, ισοδυναμεί με την απόλυτη απόκλιση των αντιλήψεων 

ήδη πριν από την εκκίνηση της αντιπαράθεσης. 

Διότι δεν νοείται διάλογος με ΚΑΝΕΝΑ από τα συστατικά μέρη μιας συγκυβέρνησης, 

η οποία ανέχεται, 

υποθάλπτει, 

συγκαλύπτει, 

μεταχειρίζεται 

ή ενθαρρύνει βασανιστήρια. 

Υπάρχει μόνο η καταγγελία ΟΛΩΝ ΜΑΖΙ και ΚΑΘΕΝΟΣ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ 

για την αντιδημοκρατική εκτροπή που εμπεδώνουν.

Άλλωστε, η ιδεολογική σύλληψη του αυταρχισμού προτάσσει την παραβατικότητα, συρρικνώνει τη δυνατότητα της κοινωνικής διαμαρτυρίας 

και κατασκευάζει, ενίοτε, έκρυθμες καταστάσεις, με έναν και μοναδικό στόχο: 

Να εκλύει την κατασταλτική αυθαιρεσία στην κοινωνία ως "ουδέτερη" εξισορρόπηση,

η οποία ιδεολογικά σφυρηλατεί ή ωμά εκβιάζει την κοινωνική αποδοχή 

του πλέον επικίνδυνου και εκμαυλιστικού σχήματος:

 Οι ισορροπίες της "νομιμότητας" προϋποθέτουν "νόμιμα" καθάρματα 

(που είναι "νόμιμα", διότι είναι "δικά μας") 

απέναντι σε εσαεί "παράνομα" θύματα,

 χωρίς οντότητα, 

χωρίς δικαιώματα, 

χωρίς συνταγματική προστασία.

Μια τέτοια κοινωνική αποδοχή είναι πολύτιμη και πολύφερνη για τον μνημονιακό σπορέα δεινών και τους πολυώνυμους σμπίρους του. 

Ο Άγγελος Ελεφάντης μάς είχε εγκαίρως προειδοποιήσει

 ("Η Εποχή", φ. 290, 12 Μαρτίου 1995, σελ. 2): 

"Η βαναυσότητα των κρατικών οργάνων, άρα και της κυβέρνησης που είναι οργανωτικά, διοικητικά, ηθικά και πολιτικά υπεύθυνη γι' αυτά, 

διότι αυτή τα μισθοτροφοδοτεί, 

αυτή τα εκπαιδεύει,

 τους ενσταλάζει το ήθος και την ιδεολογία που αυτή προκρίνει, 

αυτή τα χρησιμοποιεί για τους δικούς της ιδεολογικούς και πολιτικούς σκοπούς, 

η βαναυσότητα, λοιπόν, των κρατικών οργάνων,

 δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με όρους ορίων".

Όταν μια κυβέρνηση απονέμει διαρκώς εύσημα στην καταδολίευση της πολιτειακής λειτουργίας με γνώμονα τα ανθρώπινα, κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα, 

τότε τα όρια της βαναυσότητας τείνουν να μεταβληθούν σε απεριόριστα. 

Όρος για την Αριστερά είναι η απεριόριστη δημοκρατία, 

μέσα από τις θεσμικές, ενεργητικές και εμπράγματες διαστάσεις της. 

Ο Σαμαράς,

 ο Τριμαλχίων με το στικάκι 

και ο αχαρακτήριστος αποστάτης Κουβέλης

θεμελιώνουν την ανοχή στη βαναυσότητα. 

Όποιος επιδιώκει επικοινωνία πολιτικού εξωραϊσμού έστω και με έναν από αυτούς,

 είναι ουσιαστικά εξίσου υπόλογος για την απίσχνανση της δημοκρατίας.