http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=754565
Του Σταύρου Καπάκου
Η Γαλλία δεν είναι οποιαδήποτε χώρα.
Σταθερή σύμμαχος τις κρίσιμες στιγμές.
Στήριγμα για την ελληνική διανόηση τη μετεμφυλιακή περίοδο
και για τους Έλληνες αγωνιστές κατά την περίοδο της επταετίας.
Άσκησε σημαντική επιρροή για την ένταξη της χώρας μας στην ΕΟΚ.
Κληροδότησε στην ανθρωπότητα τον Διαφωτισμό και τη Γαλλική Επανάσταση, τα προτάγματα της οποίας: ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη αποτελούν κατακτήσεις της επαναστατικής παράδοσης.
Το "ζωντανό δημοκρατικό πνεύμα", κατά Καστοριάδη, ενέχει σε μεγάλο βαθμό "άρωμα" Γαλλίας.
Εκτός όμως από το βάρος της Ιστορίας, που δεν πρέπει να υποβαθμίζεται,
είναι και το βάρος της σημερινής συγκυρίας, το οποίο επίσης δεν πρέπει να υποβαθμίζεται.
Ο Ολάντ αποδεικνύεται μέχρι στιγμής λίγος απέναντι στην τιμωρητική πολιτική της Γερμανίας,
η οποία -εν είδει νέων Βερσαλλιών- βυθίζει την Ελλάδα στην ύφεση και τορπιλίζει τη συνοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης εμμένοντας σε μια ξεπερασμένη προτεσταντική ηθική,
την ώρα που βοούν τα προβλήματα στην αρχιτεκτονική του ευρώ.
Ωραία και καλή η στήριξη, όσο λειψή κι αν είναι για τη χώρα μας.
Ο Ολάντ επέδειξε ενδιαφέρον για επενδύσεις στην ενέργεια, τους υδάτινους πόρους, τους σιδηροδρόμους. Καλώς να έρθουν οι επενδύσεις,
αν και μέχρι σήμερα βλέπουμε να φεύγουν από τη χώρα μας (σ.σ.: οι γαλλικές τράπεζες αποχωρούν πουλώντας τις θυγατρικές τους, εταιρείες λιανικού εμπορίου επίσης).
Τι πωλείται όμως και ποιος ενδιαφέρεται να αγοράσει;
Πωλούνται σημαντικές ελληνικές εταιρείες παραγωγής και διαχείρισης δημοσίων αγαθών,
οι οποίες μέχρι σήμερα ήταν μετοχοποιημένες μεν, αλλά υπό δημόσιο έλεγχο:
ΔΕΠΑ, ΔΕΣΦΑ, ΕΥΑΘ, ΕΥΔΑΠ, ΟΣΕ, η λεγόμενη μικρή ΔΕΗ κ.ά.
Ποιος ενδιαφέρεται από γαλλικής πλευράς;
Μετοχοποιημένες επιχειρήσεις που τελούν υπό τον έλεγχο του γαλλικού Δημοσίου.
Αυτό, όμως, είναι τουλάχιστον οξύμωρο.
Κάθε αξιόπιστος αναλυτής, δεν μιλάω για τα γνωστά μπουλντόγκ της ενημέρωσης,
οφείλει να αναγνωρίσει ότι εδώ υπάρχει μια αντίφαση.
Η κυβέρνηση Σαμαρά πανηγυρίζει για το ενδεχόμενο πώλησης των ελληνικών στις γαλλικές και όχι για κάποια αμοιβαία επωφελή στρατηγική συνεργασία των μεγάλων δημόσιων γαλλικών επιχειρήσεων με τις αντίστοιχες ελληνικές, που θα προσδώσει σημαντική τεχνογνωσία.
Αν "ο Γάλλος φίλος μας" θέλει να βοηθήσει την Ελλάδα,
ας δώσει μάχη μαζί μας να παραμείνουν υπό δημόσιο έλεγχο οι στρατηγικές επιχειρήσεις,
όπως άλλωστε θεωρεί σωστό και το πράττει στη χώρα του.
(Η EDF, η γαλλική ΔΕΗ, είναι κατά 84% δημόσια. Η ZDF Suez, δηλαδή κάτι περίπου σαν τα υδροηλεκτρικά, κατά 36% δημόσια, ενώ το 50% των μετοχών έχει διατεθεί στο κοινό.
Η Suez Περιβάλλον, που διαχειρίζεται τα νερά, κατά 35,7% ανήκει στο Δημόσιο και κατά 51,6% στο κοινό. Δημόσια είναι και η SNCF, δηλαδή οι γαλλικοί σιδηρόδρομοι κ.ο.κ.)
Τι άλλο μένει από τις συμφωνίες του Ολάντ στην Αθήνα εκτός από το ενδιαφέρον για τις ιδιωτικοποιήσεις και την πρόθεση συμμετοχής της TOTAL στις έρευνες για κοιτάσματα υδρογονανθράκων, τα οποία χαρακτήρισε ευρωπαϊκά, στέλνοντας μήνυμα στην Άγκυρα,
πράγμα κάθε άλλο παρά αμελητέο;
Η ενοικίαση των δύο φρεγατών Fremm.
Το Παρίσι "καίγεται" να μην κλείσουν τα ναυπηγεία, που επίσης ελέγχονται από το κράτος,
το υπουργείο Άμυνας εν προκειμένω.
Ας κρατάμε μικρό καλάθι, δεν είναι η εποχή των κερασιών...
Του Σταύρου Καπάκου
Η Γαλλία δεν είναι οποιαδήποτε χώρα.
Σταθερή σύμμαχος τις κρίσιμες στιγμές.
Στήριγμα για την ελληνική διανόηση τη μετεμφυλιακή περίοδο
και για τους Έλληνες αγωνιστές κατά την περίοδο της επταετίας.
Άσκησε σημαντική επιρροή για την ένταξη της χώρας μας στην ΕΟΚ.
Κληροδότησε στην ανθρωπότητα τον Διαφωτισμό και τη Γαλλική Επανάσταση, τα προτάγματα της οποίας: ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη αποτελούν κατακτήσεις της επαναστατικής παράδοσης.
Το "ζωντανό δημοκρατικό πνεύμα", κατά Καστοριάδη, ενέχει σε μεγάλο βαθμό "άρωμα" Γαλλίας.
Εκτός όμως από το βάρος της Ιστορίας, που δεν πρέπει να υποβαθμίζεται,
είναι και το βάρος της σημερινής συγκυρίας, το οποίο επίσης δεν πρέπει να υποβαθμίζεται.
Ο Ολάντ αποδεικνύεται μέχρι στιγμής λίγος απέναντι στην τιμωρητική πολιτική της Γερμανίας,
η οποία -εν είδει νέων Βερσαλλιών- βυθίζει την Ελλάδα στην ύφεση και τορπιλίζει τη συνοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης εμμένοντας σε μια ξεπερασμένη προτεσταντική ηθική,
την ώρα που βοούν τα προβλήματα στην αρχιτεκτονική του ευρώ.
Ωραία και καλή η στήριξη, όσο λειψή κι αν είναι για τη χώρα μας.
Ο Ολάντ επέδειξε ενδιαφέρον για επενδύσεις στην ενέργεια, τους υδάτινους πόρους, τους σιδηροδρόμους. Καλώς να έρθουν οι επενδύσεις,
αν και μέχρι σήμερα βλέπουμε να φεύγουν από τη χώρα μας (σ.σ.: οι γαλλικές τράπεζες αποχωρούν πουλώντας τις θυγατρικές τους, εταιρείες λιανικού εμπορίου επίσης).
Τι πωλείται όμως και ποιος ενδιαφέρεται να αγοράσει;
Πωλούνται σημαντικές ελληνικές εταιρείες παραγωγής και διαχείρισης δημοσίων αγαθών,
οι οποίες μέχρι σήμερα ήταν μετοχοποιημένες μεν, αλλά υπό δημόσιο έλεγχο:
ΔΕΠΑ, ΔΕΣΦΑ, ΕΥΑΘ, ΕΥΔΑΠ, ΟΣΕ, η λεγόμενη μικρή ΔΕΗ κ.ά.
Ποιος ενδιαφέρεται από γαλλικής πλευράς;
Μετοχοποιημένες επιχειρήσεις που τελούν υπό τον έλεγχο του γαλλικού Δημοσίου.
Αυτό, όμως, είναι τουλάχιστον οξύμωρο.
Κάθε αξιόπιστος αναλυτής, δεν μιλάω για τα γνωστά μπουλντόγκ της ενημέρωσης,
οφείλει να αναγνωρίσει ότι εδώ υπάρχει μια αντίφαση.
Η κυβέρνηση Σαμαρά πανηγυρίζει για το ενδεχόμενο πώλησης των ελληνικών στις γαλλικές και όχι για κάποια αμοιβαία επωφελή στρατηγική συνεργασία των μεγάλων δημόσιων γαλλικών επιχειρήσεων με τις αντίστοιχες ελληνικές, που θα προσδώσει σημαντική τεχνογνωσία.
Αν "ο Γάλλος φίλος μας" θέλει να βοηθήσει την Ελλάδα,
ας δώσει μάχη μαζί μας να παραμείνουν υπό δημόσιο έλεγχο οι στρατηγικές επιχειρήσεις,
όπως άλλωστε θεωρεί σωστό και το πράττει στη χώρα του.
(Η EDF, η γαλλική ΔΕΗ, είναι κατά 84% δημόσια. Η ZDF Suez, δηλαδή κάτι περίπου σαν τα υδροηλεκτρικά, κατά 36% δημόσια, ενώ το 50% των μετοχών έχει διατεθεί στο κοινό.
Η Suez Περιβάλλον, που διαχειρίζεται τα νερά, κατά 35,7% ανήκει στο Δημόσιο και κατά 51,6% στο κοινό. Δημόσια είναι και η SNCF, δηλαδή οι γαλλικοί σιδηρόδρομοι κ.ο.κ.)
Τι άλλο μένει από τις συμφωνίες του Ολάντ στην Αθήνα εκτός από το ενδιαφέρον για τις ιδιωτικοποιήσεις και την πρόθεση συμμετοχής της TOTAL στις έρευνες για κοιτάσματα υδρογονανθράκων, τα οποία χαρακτήρισε ευρωπαϊκά, στέλνοντας μήνυμα στην Άγκυρα,
πράγμα κάθε άλλο παρά αμελητέο;
Η ενοικίαση των δύο φρεγατών Fremm.
Το Παρίσι "καίγεται" να μην κλείσουν τα ναυπηγεία, που επίσης ελέγχονται από το κράτος,
το υπουργείο Άμυνας εν προκειμένω.
Ας κρατάμε μικρό καλάθι, δεν είναι η εποχή των κερασιών...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου