Η Ιταλία είπε «όχι»! Του Γιώργου Μαλούχου

 

 

 

 

ΒΗΜΑ
Κάποτε, με κάποιο τρόπο, θα γινόταν: 
η γερμανική πολιτική στην Ευρώπη, θα έβρισκε ένα ανάχωμα.
 Και επιτέλους, αυτό ακριβώς έγινε χθες στην Ιταλία. 
Ο Μάριο Μόντι πέρασε ένδοξος στην ιστορία, 
η ιταλική «αριστερά» 
- στην εκλογή της οποίας επί της ουσίας ήλπιζαν όχι μόνον το Βερολίνο 
 αλλά και τα διεθνή χρηματιστήρια(!) - ίδρωσε αλλά δεν τα κατάφερε
 και ο Σύλβιο Μπερλουσκόνι έκανε την πιο θριαμβευτική πολιτική επιστροφή 
που έχει καταγραφεί εδώ και πολλά χρόνια στον ευρωπαικό χώρο.

Κι όλα αυτά, δίπλα στο γεγονός ότι ένα νέο κόμμα που έχει πολύ σκληρότερες θέσεις και από εκείνες του Μπερλουσκόνι, έσπασε κάθε προγνωστικό…

Στην ουσία, η Ιταλία ψήφισε με κριτήριο εθνικής και κοινωνικής συνείδησης,
 βλέποντας γύρω της να γίνεται όλη αυτή η δήθεν «ευρωπαική» καταστροφή, 
να χτίζεται ένα τερατούργημα, που άλλο είναι, άλλο λέει ότι είναι κι άλλο προσπαθεί να πετύχει. 

Στο Βερολίνο και στις «αγορές», που τρία χρόνια τώρα αλληλοβοηθούνται επί της ουσίας, 
έπεσε πανικός...

Η Ιταλία έγινε χθες η πρώτη χώρα στην Ευρώπη που ο λαός της είπε «όχι» στη γερμανοποίηση της Ευρώπης μέσα από την κρίση χρέους. Γιατί αυτό ακριβώς συνέβη. 

Κι αυτό το «όχι» είναι πολύ μεγάλο και πολύ ηχηρό, 
επειδή ακριβώς πολύ μεγάλη είναι και η οικονομία της Ιταλίας, 
επειδή η χώρα μετράει και δεν έχει μπει σε διεθνή οικονομικό έλεγχο, 
επειδή ο παραλογισμός των τριών τελευταίων χρόνων έχει διαλύσει όχι μόνον χώρες ολόκληρες και έχει αποσαρθρώσει τη δημοκρατία, αλλά και την ουσία, τελικά, της κοινής ευρωπαικής υπόστασης.

 Χθες λοιπόν ο ιταλικός λαός είπε και εξ ονόματος πολλών άλλων ότι το Βερολίνο δεν μπορεί να κυβερνά ολόκληρη την Ευρώπη όπως το επιθυμεί για να πετύχει τους εθνικούς του στόχους. 

Αλλα το είπε και εξ ονόματος πολλών πολιτικών σε πολλές χώρες, που ενώ δεν τολμούν να αρθρώσουν λέξη απέναντι στους Γερμανούς πολιτικά και δημόσια, 
κατά βάθος χαίρονται που επιτέλους υπήρξε ένα ρήγμα.

Κάτι παρόμοιο δεν έχει ξανασυμβεί σε όλη αυτή την εφιαλτική τριετία της κρίσης. 
Μέχρι τώρα καμία χώρα δεν είχε το κουράγιο να αντιδράσει σε όλα αυτά τα πρωτοφανή που συμβαίνουν. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι αύριο το πρωί θα αλλάξουν οι συσχετισμοί ισχύος,
 ούτε ότι θα καταπέσουν οι πολιτικές των Γερμανών, οι οποίοι έχουν πετύχει, ουσιαστικά δια της βίας, να τις καταστήσουν «ευρωπαικές πολιτικές» 
μέσα από τα δύο ευρωπαικά Σύμφωνα της εποχής της κρίσης.

Σημαίνει όμως ότι για πρώτη φορά αυτή η πολιτική ενδέχεται να βρει μπροστά της ένα πρώτο ισχυρό ευρωπαικό ανάχωμα – κι αυτό δεν είναι λίγο. 
 Ο Μπερλουσκόνι, τον οποίο το Βερολίνο εξανάγκασε ουσιαστικά σε παραίτηση έχει τώρα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, κεντρικό λόγο στα ιταλικά και, συνεπώς, εκ των πραγμάτων πια, και στα ευρωπαικά πράγματα. Και όχι μόνον αυτός…

Την ίδια ώρα, ο Μάριο Μόντι, ο πρωθυπουργός που στη γερμανική πρωτεύουσα θα προσεύχονταν να έμενε για πάντα στο τιμόνι της Ιταλίας, υπέστη μία πολύ βαριά εκλογική ήττα. 
Φυσικά, δεν φταίει ο ίδιος.
 Ούτε η πολιτική που ακολούθησε. 
Ούτε η (αν και συγκριτικά με άλλους ομολόγους του μετρημένη και με κάποιες «αντιστάσεις») υπαγωγή του στη γερμανική πολιτική. Όχι, δεν φταίνε όλα αυτά. 
Ο ιταλικός λαός φταίει, που δεν τον… κατάλαβε.

Κι όπως έλεγε κι ο Μπρεχτ, αν δεν μας αρέσει ο λαός, ας τον αλλάξουμε. 
 Γιατί ποιος νομίζει ότι είναι που λέει ένα τέτοιο βροντερό «όχι» σε όλα αυτά; 
Αλήθεια, ποιος;…