Γρ. Ψαριανός:«Ο Λουκάς Παπαδήμος είναι εγγύηση γιατί είναι αποδεκτός από την κοινωνία»
Θυμάστε την ιστορία με το κότερο του ψυχιάτρου Λυμπέρη και τα Τ-σερτς που κυκλοφόρησαν με σταμπωτό φαρδύ-πλατύ το «Ήμουν κι εγώ εκεί»;
Ε, στην περίπτωση της ψυχρολουσίας του Γρηγόρη Ψαριανού, εκείνη την αποφράδα βραδιά στην πλατεία Μαβίλη, ήμασταν κι εμείς εκεί. Καμιά δεκαριά άνθρωποι, όλοι μαζί.
Που δεν τυπώσαμε τ-σερτ συμμετοχής κι ούτε θα δηλώναμε αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες σε μία ιστορία που έμοιαζε καταρχήν να αναδύει πίκρα, οργή και ιδεολογικό λύσιμο διαφορών μεταξύ πρώην φίλων, αν δεν διέψευδε ο κ. Ψαριανός στην τηλεόραση και παντού αλλού, ό,τι εμείς είδαμε με τα ματάκια μας κι ακούσαμε με τ αυτάκια μας.
Ψεύδονται δέκα άνθρωποι που ήταν παρόντες;
Και είναι όλοι στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ;
Και καταδιώκουν όλοι τον κ. Ψαριανό;
Η είναι όλοι «κασιδιάρηδες» όπως έλεγε ο ίδιος κι εκείνο το βράδυ,
θεωρώντας ακροδεξιό λαϊκισμό
την επισήμανση περί των περικομμένων συντάξεων του ΟΓΑ - ένα από τα μνημονιακά μέτρα τα οποία υπέγραψε μετά χαράς και η ΔΗΜΑΡ.
Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι από εμάς, ουδόλως ενοχληθήκαμε με την άφιξη του Γρηγόρη Ψαριανού εκείνο το βράδυ στην Μαβίλη.
Δεν ενοχληθήκαμε ούτε με την κ.Νίκη Φούντα που παρήγγειλε στο μπαράκι όπου συχνάζουν πια κυρίως άνεργοι, σαμπάνια. Αφού τα χει, ας τα δίνει κι ας τα πίνει.
Δεν είχαμε τίποτε προσωπικό μαζί της και τίποτε προσωπικό να χωρίσουμε μαζί του. Θυμόμασταν βέβαια τον πάλαι ποτέ ρηξικέλευθο ραδιοπαραγωγό με τα σούπερ-αριστερά σχόλια. Κι είχαμε μια πίκρα για τον «γενιτσαρισμό» που, εδώ που τα λέμε, οφείλει να επιδεικνύει πια προκειμένου να πείσει πρώτα τον εαυτό του
πώς ό,τι έλεγε κάποτε ήταν έπεα πτερόεντα της νιότης του.
Αλλά φίλοι του δεν υπήρξαμε ποτέ-αντίθετα με τον Ζαραλίκο και τον Κανελλόπουλο που ήταν. Έτσι πέρα από το σφίξιμο που αισθάνεται οποιοσδήποτε συνυπάρχει στον ίδιο χώρο με έναν βουλευτή που υποστηρίζει με λόγια και πράξεις τα μνημόνια, δη με έναν πρώην αριστερό ραδιοπαραγωγό που έβαζε κάποτε φωτιές στα fm, συνυπήρξαμε μια χαρά.
Για λίγο όπως έμελε να αποδειχτεί.
Γιατί το σχόλιο για τις συντάξεις («πόσο θα την πάτε Γρηγόρη την σύνταξη του ΟΓΑ») προκάλεσε μια πολύ ατυχή δήθεν χιουμοριστική απάντηση εκ μέρους του.
Και μετά μια επίθεση με προκάτ, εύκολη επιχειρηματολογία:
Για να λέμε τέτοια είμαστε όλοι ΣΥΡΙΖΑ κι αφού ο ΣΥΡΙΖΑ κατά την νεοφιλελεύθερη θεωρία των άκρων γειτνιάζει με τους Χρυσαυγίτες, είμαστε όλοι«κασιδιάρηδες».
Συζήτηση καφενείου ή καλύτερα μπαρ, δηλαδή!
Κι επειδή αυτό ήταν συζήτηση μπαρ, οι πρώην φίλοι του Ψαριανού που ήξεραν τί έλεγε κάποτε, πήραν φωτιά. Του επιτέθηκαν λεκτικά, αλλά και με μία υπόγεια τρυφερότητα που σαν να έψαχνε να βρει στον πρώην φίλο τους εκείνα τα αριστερά αντανακλαστικά
που θα τον έκαναν να φύγει από την πολιτική αυτή την εποχή
και «να σώσει την ψυχή του», όπως τον παρακινούσαν.
Συζήτηση του μπαρ είπαμε και λόγια του ποτού, ένθεν κι ένθεν.
Μόνο που ορισμένα λόγια ακόμα και βαφτισμένα στο αλκοόλ
είναι ασυγχώρητα.
Κι αυτό συνέβη όταν ο Ζαραλίκος πυροσβεστικά θέλησε να μιλήσει στον Ψαριανό σ' ένα τετ-α-τετ ήπιων ντεσιμπέλ, αφηγούμενος πως η μάνα του λίγες μέρες πριν,
τσακισμένη από τα προβλήματα, είχε επιχειρήσει να αυτοκτονήσει
και πώς ο ίδιος την έψαχνε ακόμα κι από τα ραδιόφωνα και πως αυτή η πολιτική προκαλεί και τέτοιες αντιδράσεις σε ανθρώπους που τσακίζονται.
Κι όμως αντί για δύο ήσυχες κουβέντες, εισέπραξε την απάντηση
«ε βέβαια με τέτοιο γιό πώς να μην αυτοκτονήσει η μάνα σου»!
Εξυπνακίστικη ατάκα, επίσης εμβαπτισμένη στο ποτό αλλά συγχωρείται;
Ο καθένας κρίνει μόνος του κι ο Ζαραλίκος έκρινε πώς ο παλιός του φίλος χρειάζεται ένα λούσιμο με μπύρα για να συνέλθει. Σωστά έπραξε;
Η πολιτική ορθότητα και τα αντανακλαστικά του δημοκρατικού διαλόγου λένε πώς όχι. Προσωπικά κι εγώ το ίδιο θα έκανα αν απέναντι σ ένα μεγάλο πόνο μου,
ένας πρώην φίλος ανέπτυσσε με σαδισμό, ταλέντο εξυπνάκια.
Οι περισσότεροι αισθανθήκαμε αμηχανία.
Ζούσαμε αυτό που υποψιαζόμασταν ότι προκαλεί αυτή η εποχή:
Χωρίζει ανθρώπους,
ξεκαθαρίζει τα πράγματα,
απαιτεί να πάρεις θέση
ή σε κάνει να αισθάνεσαι τρόμο.
Γύρω από το μπαρ άλλος δάγκωνε τα χείλη του,
άλλος έβαλε τα κλάματα,
άλλος επιχειρούσε να δράσει πυροσβεστικά,
άλλος εξοργιζόταν χειρότερα.
Παρακολουθούσαμε το ρέκβιεμ μιας φιλίας
που κάποτε βασιζόταν σε ομοειδείς ιδεολογικές πεποιθήσεις.
Ωρίμασε ο Ψαριανός;
Μπορεί ακόμα κι αυτό να υποστηρίξουν κάποιοι.
Πάντως αν πολιτική ωριμότητα είναι να αστειεύεσαι με την απόπειρα αυτοκτονίας μίας γυναίκας που κάποτε γνώριζες, τότε προτιμώ την πολιτική «ουτοπία»
μιας πραγματικά ουμανιστικής, άρα αριστερής, συνείδησης.
Και. τουλάχιστον. θα περίμενα από έναν πολιτικά ώριμο άνδρα να αποδείξει ότι αυτό είναι: Πολιτικά ώριμος και άνδρας.
Κι όταν τον ρωτούν στα τηλεοπτικά πάνελ για το επεισόδιο να μην διαψεύδει ό,τι ζήσαμε τόσοι άνθρωποι εκείνη την βραδιά. Να μην φωτογραφίζει τον ΣΥΡΙΖΑ
(στο τέλος θα ειπωθεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υποκινεί εκτός από τις βίλες και τις βόμβες και τις μπύρες).
Θα ήλπιζα απλά να αντιπαρέρχεται την κουβέντα λέγοντας ότι ήταν ένα πολύ ατυχές επεισόδιο μεταξύ ανθρώπων που κάποτε ήταν φίλοι.
Και που τώρα εκείνοι έμειναν πίσω, ενώ εκείνος προχωράει μπροστά.
Έστω κι αν το μπροστά μπορεί να κρύβει στην στροφή
έναν απότομο, προσωπικό γκρεμό.
----------
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου