Ούτε νόμος ούτε τάξη

http://old-boy.blogspot.gr/2013/01/blog-post_23.html

H συγκυβέρνηση αρχίζει επιτέλους να ρολάρει, 

επιτυγχάνοντας αρμονική κατανομή των αρμοδιοτήτων:

 ο Δένδιας αναλαμβάνει τους δικαστές που παίρνουν αποφάσεις τις οποίες δεν εγκρίνει, 

ο Βενιζέλος αναλαμβάνει τους εισαγγελείς που κάνουν προτάσεις τις οποίες δεν εγκρίνει, 

ενώ η ΔΗΜΑΡ έχει τον Υπουργό Δικαιοσύνης να συγκινείται συχνά από μικροφώνου, αλλά να μένει καθώς φαίνεται ασυγκίνητος 

σε θέματα που άπτονται της αρχής της διάκρισης των εξουσιών.

Άλλο πράγμα από το να δηλώνουμε εχθροί της ανομίας δεν κάνουμε λοιπόν, 

αρκεί βέβαια ο νόμος να εφαρμόζεται με τον τρόπο που η εκτελεστική εξουσία 

κρίνει ως κατάλληλο. 

Ειδάλλως, ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη μιλά για δικαστές που δεν έχουν ηθικό ανάστημα, επειδή δεν προφυλάκισαν τους κατηγορούμενους που ήθελε 

και το ΠΑΣΟΚ μιλά για οικονομικούς εισαγγελείς που λειτουργούν με βάση θεωρίες συνωμοσίας, επειδή ζήτησαν να ασκηθεί ποινική δίωξη 

για το φούσκωμα του ελλείμματος.

Το «νόμος και τάξη» λοιπόν, δεν είναι ακριβώς νόμος και τάξη. 

Είναι η προτεραιότητα της τάξης, 

είναι η τάξη πάνω από το νόμο. 

Αλλά ακόμα και λάτρης της τάξης πάνω από το νόμο να είσαι, 

διαπιστώνεις πως η συγκυβέρνηση αρχίζει να βρίσκει πλέον εντελώς γοητευτική και εντελώς προς το συμφέρον της την ιδέα της αταξίας πάνω από την τάξη. 

Θεωρώντας πως η ατζέντα της βίας είναι το προνομιακό της πεδίο, 

πιστεύοντας ίσως πως τίποτα δεν εξυπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντά της από μια αληθινή ή τεχνητή αναταραχή, πηγαίνει την πολιτική κόντρα ολοένα και πιο στα άκρα, καθιστώντας την ολοένα και πιο άγρια, ολοένα και πιο χυδαία.
Σκοτεινιά.

Πόσο νωρίς φεύγει το φως απ’ τη ζωή μας αδερφέ μου...

Μέσα απ’ τ’ αλλεργικά μας βλέφαρα
αργά στα νύχια πατάει η ζωή
μπας και την πάρουμε πρέφα
μακραίνει χάνεται... κοίτα έγινε κουκίδα στρίβει γωνία... πάει...
Σκοτεινιάααα!!
Αρνητικά φωτογραφίας κοιτάω και είναι λέει άνθρωποι
κόκκινα φωτιά τα μάτια τους παγιδευμένων λύκων
νύχια δανεικά – πως τους κατάντησαν έτσι – ξένες μασέλες
βδέλλες κολλάνε στο λαρύγγι μας τραβάνε τα κουμπιά μας
μπας και τη βγάλουνε λιγάκι ακόμα.

Είναι εκείνοι του τραίνου – τους θυμάμαι καλά –
που όταν κανονίσαμε το πρώτο μας όνειρο να πάμε εκδρομή
μας πέταξαν στις τεντωμένες ράγες του ηλεκτρικού
σαν άδεια σακιά σ’ αφύλαχτη διάβαση
για υπερβάλον βάρος.

Όσοι «ζήσαμε» γραμμένο με εισαγωγικά
χιλιάδες κάνες κεντράρουνε πάνω μας
απ’ την ταράτσα του ΟΤΕ

κρύο κρύο και μελό με το μακό μας φανελάκι
κάνουμε τάχα πως έχουμε παλτό
κι ένα – είδες – όλοι μας τόχουμε –
βυσινιό νεύρο κάτω απ’ το μάτι μας βαράει ακόμα.

Πόσο ακριβή είν’ αδερφέ μου η ζωή
πόσο φτηνήνανε τα είδη ,
κουράγιο ρε.

Μερικές φορές – μα δεν το βάζω κάτω –
έρχονται τούμπα τα αντικαταθλιπτικά
και γέρνει η παλάτζα
δεν έχει άλλο μπρος
σκύβω τότε και παίρνω στα δόντια μου
το ματωμένο μου μυαλό και πάω πίσω πίσω
γυρίζω πίσω να σωθώ

κι ύστερα δε βρίσκω το δρόμο
γιατί και κει είναι σκατά – σαν να μην τόξερα –
παντού σπασμένες σιδεριές και θραύσματα οβίδας

τρομάζω τα χάνω με το παραμικρό δεν έχω που να πάω
μονάχα η πόρτα της ΥΠΕΡΑΓΟΡΑΣ είν’ ανοιχτή
και χώνομαι μέσα
κοιτάω σαν αρπαχτικό που πάνε τα λεφτά
και την αξία χρήσης
Ντελίριουμ Τρέμενς το λεν’ αυτοί ΕΓΩ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΛΕΨΩ

Βάζω τότε μπροστά όλα τα στερεοφωνικά να παίζουν μαζεμένα
κάθε μάρκα κι άλλο σκοπό
και τα μεγάφωνα στο φουλ να σπάσουνε τ’ αφτιά τους
κι ύστερα μ’ ένα Σίγγερ ψαλιδάκι καλό
κόβω γύρω γύρω το στόμα τους το μεγαλώνω
κολλάω κει πάνω την ψυχή μου φιλί του θανάτου
και μέσα τους αδειάζω τα ψυχοφάρμακα
τα φαρμακεία τους και τους φαρμακοποιούς τους μαζί

Θάνατος στο Βυζάντιο 
σιχτίρ οι δυναστείες
το διάφραγμα της φίλης μου 
τις ειρηνικές επεμβάσεις
οι πουλημένες τραβηχτικές 
Kodak και Γ. Σταύρου
να πάνε να πεθάνουν

Θάνατος στους Αθάνατους
μαύρες σημαίες και κόκκινο το φως ανοίγει
– Θ’ ΑΝΟΙΞΕΙ – ο δρόμος το στόμα
τα μάτια η καρδιά και το μυαλό.
Έτσι να κάνουμε θα πέσει η πόρτα.
Κι η μηχανή με το αρχαίο φιλμ. 
Μη. 
Μη συνέχεια οι άνθρωποι
μαύρα αρνητικά και μεις ΚΑΜΕΝΟΙ ΗΛΙΟΙ.