Κοιτάξτε το χάλι τους

Του Θανάση Καρτερού

Κοιτάξτε το χάλι τους με τη λίστα Λαγκάρντ. 

Μέχρι το λαιμό χωμένοι ο Βενιζέλος, ο Παπακωνσταντίνου, 

αλλά και πλείστοι όσοι αστέρες των μνημονίων. 

Έτσι που να αναρωτιέται ο απλός άνθρωπος μέχρι πού μπορεί να φτάσει ο κυνισμός και η ιδιοτέλεια μιας εξουσίας, η οποία μάλιστα διακηρύσσει σε όλους τους τόνους ότι έχει επωμιστεί –από την Ιστορία!- το βαρύ καθήκον να σώσει τη χώρα και την αφεντιά μας.

Κοιτάξτε το χάλι τους στις μεθόδους άσκησης της εξουσίας. 

Σαν να μην τρέχει τίποτε διόρισαν στην ΕΡΤ τα δικά τους παιδιά με παχυλές αμοιβές και ειδικές συμβάσεις. Σαν να μην έχει βυθιστεί η χώρα στο έρεβος καθόρισαν ποσοστώσεις για τις ανώτερες κρατικές θέσεις –τόσοι εμείς, τόσο εσείς και τόσοι ο αριστερός Χατζηπετρής. Έτσι που να παρακολουθούμε να τα κάνει μούσκεμα ένας από τους μόνιμους μάνατζερ του δικομματισμού, για παράδειγμα στον ΕΟΤ, και να διορίζεται στη θέση του ένας άλλος από τους μόνιμους μάνατζερ του δικομματισμού. 

Από το ίδιο καλούπι –σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Κοιτάξτε το χάλι τους με τους διορισμούς αποτυχημένων πολιτευτών σε καλά αμειβόμενες θέσεις εξουσίας και ευθύνης –από τα νοσοκομεία μέχρι σημαντικούς οργανισμούς και ασφαλιστικά ταμεία. Η ξευτίλα κάθε έννοιας αξιοκρατίας αλλά και κάθε έννοιας δικαίου. Συνδυασμένη μάλιστα με διώξεις και παραγκωνισμούς ανεπιθύμητων και πολιτικά μη υπάκουων –όπως για παράδειγμα στην ΕΡΤ, 

στην οποία συμπεριφέρονται λες και είναι αμπελοχώραφό τους.

Κοιτάξτε το χάλι τους στον τρόπο με τον οποίο κακοποιούν την αλήθεια και τη λογική μας. Τα ψέματα που αραδιάζουν, τη συκοφαντία και το διασυρμό των αντιπάλων τους –ενίοτε και των δικών τους που ταλαντεύονται. Την προπαγάνδα του μονόδρομου, της ανάπτυξης που όλο έρχεται, της ανάγκης για θυσίες, 

του μεγαλείου να παίρνει κανείς σκληρά και απάνθρωπα μέτρα. 

Το άθλιο γλείψιμο του Σαμαρά από δεκάδες γλώσσες που ενδημούν σε μηχανισμούς και ΜΜΕ –ένας μέτριος πολιτικός, χωρίς ούτε μια επιτυχία στις δεκαετίες που συμμετέχει στην εξουσία, χωρίς ούτε μια νέα ιδέα, χωρίς ίχνος συνέπειας, έτοιμος για την κάθε κωλοτούμπα, να εμφανίζεται ως ηγέτης-σωτήρας μας.

Έχει μια σημασία στις μέρες μας, χωρίς φυσικά να καταργούμε τον κυρίαρχο ρόλο της πολιτικής που επιβάλλεται, να θυμόμαστε ποιοι την επιβάλλουν.

 Ποιοι ρητορεύουν περί μεταρρυθμίσεων, περί δικαιοσύνης, περί ριζικών αλλαγών στις αντιλήψεις και στο κράτος. 

Ποιοι ανέλαβαν να διεκπεραιώσουν μια πολιτική που εξαθλιώνει, εξανδραποδίζει, καταργεί όχι μόνο δημοκρατικά αλλά και ανθρώπινα δικαιώματα. 

Όχι μόνο οι ίδιοι που μας οδήγησαν εδώ, αλλά -πολύ χειρότερο- οι ίδιοι που παραμένουν ίδιοι: Αμετανόητοι, ανίκανοι να αλλάξουν στο παραμικρό, 

έτοιμοι να διαπράξουν πάλι και πάλι τις ίδιες αμαρτίες.

Ε, αυτοί είναι που μας βγάζουν λόγους, που διασύρουν μεγάλες ομάδες εργαζομένων, που ζητούν το λογαριασμό από την αριστερά, που ζητούν κοινωνική συναίνεση, 

που μιλάνε για καιρούς δοξασμένους και πάλι. 

Που απαιτούν από τους δημόσιους υπάλληλους, από τους φορολογούμενους, από τους εργαζόμενους, από τους νέους, από όλους μας γενικώς, μια νέα νοοτροπία και μια νέα ηθική. Η ανηθικότητά τους φτάνει έτσι στο κατώτατο σημείο, η αντίφαση ανάμεσα στα λόγια και στα έργα τους γίνεται εκρηκτική. 

Ακόμα και τα μνημόνιά τους αντέχονται πιο εύκολα από την υποκρισία, τον κυνισμό, την ιδιοτέλεια, το χατζηαβατισμό που αποπνέει κάθε τους λέξη και κάθε τους κίνηση.

Στην πολιτική τα πρόσωπα δεν έχουν τόσο σημασία –αυτό ακούμε και λέμε συχνά. 

Ε, λοιπόν, έχουν και παραέχουν σημασία τα πρόσωπα και μάλιστα σε τέτοιους καιρούς. Και γιατί σε πρόσωπα επενδύουν οι ξένοι και εγχώριοι στρατηγοί των μνημονίων. 

Αλλά και γιατί ούτε ένα βήμα δεν θα γίνει μπροστά αν δεν απαλλαγούμε από αυτό το είδος άρχοντα της πολιτικής που ακόμα ευδοκιμεί στα κατάλοιπα του δικομματισμού και παρασιτεί στο σώμα της κοινωνίας με το ψέμα, τη δημαγωγία, 

τη διαφθορά και τα σκάνδαλα. 

Να τελειώνουμε λοιπόν μ’ αυτούς. 

Δημοκρατικά, συνταγματικά, ειρηνικά –αλλά να τελειώνουμε…