ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ ΤΣΕΚΕΡΗ
«Βάσιμες προσδοκίες»,
«ανάκαμψη»,
«νέα προοπτική στην οικονομία»,
«εφαρμογή των όσων θεσμοθετήθηκαν»,
«διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις»,
«νέο αναπτυξιακό πρότυπο»,
«ενθάρρυνση της επιχειρηματικότητας»,
«αναμόρφωση του ασφαλιστικού συστήματος»,
«αποκέντρωση των συλλογικών διαπραγματεύσεων»,
«ευέλικτες ρυθμίσεις για την απασχόληση», «σταθεροποίηση του τραπεζικού συστήματος».
«Δεν κάναμε αυτά που πρέπει»,
«χάσαμε χρόνο με τις εκλογές»,
«καθυστερήσεις»,
«αγκυλώσεις»,
«ιδεοληψίες της μεταπολίτευσης».
Γεμάτος με ηθικά φορτισμένες έννοιες, ο καθεστωτικός λόγος ρέει αβίαστα, από στόματα πολιτικών, τραπεζιτών και μεγαλοδημοσιογράφων.
Όσο εύκολα εκφωνούνται αυτές οι εσκεμμένες γενικεύσεις,
τόσο δύσκολο είναι να τις αποδομήσεις.
Για να το κάνεις, πρέπει να αμφισβητήσεις σχεδόν κάθε λέξη:
πώς θα έχεις «ανάκαμψη» συνεχίζοντας μια πολιτική ανεξέλεγκτης ύφεσης;
Σε τι μας χρησιμεύει ένα «πρότυπο ανάπτυξης»
τα οφέλη του οποίου δεν θα αναδιανέμονται;
Τι σημαίνει «αναδιαμόρφωση» για ένα ασφαλιστικό σύστημα που δίνει ήδη επιδόματα πείνας;
Γιατί το σύνολο των «μεταρρυθμίσεων» εστιάζουν στη διάλυση του δημόσιου τομέα, του κοινωνικού κράτους και των εργασιακών σχέσεων;
Γιατί η επιστροφή των συλλογικών διαπραγματεύσεων στο «αποκεντρωμένο» καθεστώς του 1920 είναι ωφέλιμη για τη χώρα;
Γιατί η «σταθεροποίηση του τραπεζικού συστήματος» με 60 δισ. μετρητά και 155 δισ. εγγυήσεις δεν έχει αποδώσει τίποτα στην οικονομία και πόσα θα χρειαστούν ακόμα με το ίδιο μοντέλο «σταθεροποίησης»;
Οι απαντήσεις που θα πάρεις είναι πάλι εύκολες:
Θέλετε την έξοδο από το ευρώ.
Είστε με τις συντεχνίες που κατέστρεψαν τον τόπο.
Αν δεν σας αρέσει, να πάτε στη Βόρεια Κορέα.
Ας πάμε σε ένα παράδειγμα:
Έχουμε ένα καράβι, στα ύφαλα του οποίου παρουσιάστηκε ένα ρήγμα.
Αρχικώς οι καπεταναίοι διεύρυναν το ρήγμα όσο μπορούσαν, για να μπαίνει περισσότερο νερό, ώστε να «επιταχυνθούν οι μεταρρυθμίσεις».
Ύστερα έριξαν όλη την ευθύνη στους επιβάτες:
η παράλογη απαίτησή τους για φτηνό εισιτήριο δημιούργησε κενά στην ασφάλεια και τη συντήρηση του πλοίου.
Τέλος, τους σήκωσαν από τις καρέκλες, τους εξόπλισαν με κουβάδες και τους έβαλαν να ανεβοκατεβαίνουν στο αμπάρι, να μαζεύουν το νερό,
και να το πετάνε από την κουπαστή στη θάλασσα.
Ο στόχος είναι να αδειάσουν από νερό τα ύφαλα του πλοίου ώστε να γίνει ξανά ασφαλές το καράβι. Χωρίς να κλείσει η τρύπα. Αν αυτό δεν έχει καταστεί μέχρι σήμερα δυνατόν, είναι γιατί οι επιβάτες δεν κυκλοφορούν τους κουβάδες αρκετά γρήγορα.
Παραμένουν προσκολλημένοι στις αγκυλώσεις του παρελθόντος και στις κατεστημένες ιδεοληψίες της μεταπολίτευσης.
Δεν κάνουν «αυτά που πρέπει».
Το μεγάλο μυστικό είναι ότι ακόμα και αν το να κρατάμε το αμπάρι άδειο από τα νερά ήταν ανθρωπίνως δυνατό, το πηγαινέλα με τους κουβάδες θα έπρεπε να συνεχίζεται για πάντα. Αυτό ακριβώς είναι το «νέο αναπτυξιακό πρότυπο».
Με εξαίρεση κάτι στραβοπατήματα, το σχέδιο δουλεύει έτσι κι αλλιώς,
αφού οι εναλλακτικές που έχεις είναι είτε να αφήσεις το πλοίο να βουλιάξει
είτε να πηδήξεις στη θάλασσα.
Το παράδοξο είναι ότι, παρά τον ρεαλισμό του, το υπόδειγμα του καραβιού λειτουργεί υπέρ του συστήματος. Αυτό συμβαίνει για δύο λόγους.
Πρώτον, διότι θεωρεί την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί ανεξάρτητη από το ποιος κυβερνά το πλοίο.
Και δεύτερον, διότι θεωρεί τους επιβάτες αδύναμους να κλείσουν από μέσα την τρύπα της ύφεσης. Η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας σκέφτεται με αυτό τον τρόπο, άσχετα αν ένα πρωτοφανώς μεγάλο τμήμα της στρέφεται προς τον ΣΥΡΙΖΑ,
από καθαρή τσαντίλα για τα κόμματα του Μνημονίου.
Αν θέλει να αποτελέσει στέρεη εναλλακτική λύση, η Αριστερά πρέπει να ξεφύγει από τον ρόλο του υποδοχέα δυσαρέσκειας, ή πολιτικής νοσταλγίας
και να ασχοληθεί σοβαρά με το ζήτημα της ηγεμονίας.
Θα έχει κατακτήσει την ηγεμονία όταν είναι σε θέση να επιβάλει τη δική της ορολογία στον δημόσιο λόγο και το δικό της υπόδειγμα στη συνείδηση της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Αυτός είναι ο στόχος με τον οποίο οφείλει να αξιολογεί ποιοτικά τη δράση της,
και να υπερβαίνει (αντί να κουκουλώνει) τις υποκειμενικές της αδυναμίες.
Οι καιροί δεν πρόκειται να μας περιμένουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου