Aπ’ τα’ αλώνια στα σαλόνια, το καταλαβαίνω.
Ευγενής φιλοδοξία είναι, κάθε ανθρωπίνου όντος.
Απ’ τα σαλόνια στ’ αλώνια όμως, πώς αντέχεται;
Από εκεί που είσαι βασιλιάς, δικτάτορας, πασάς και κοσμοκράτορας να βρεθείς ξαφνικά με την ποδίτσα του υπηρετικού προσωπικού. Και ούτε καν αυτή, μερικές φορές.
Μερικές φορές το μόνο που σου μένει είναι να ανοίξεις την πόρτα του χρονοντούλαπου και να χωθείς όσο πιο βαθιά μπορείς στις σκιές.
Βλέπε τη μοίρα των συντακτών ΠΑΣΟΚ.
Των πολιτικών συντακτών εννοώ, που μια φορά κι έναν καιρό, όχι και τόσο πίσω στο χρόνο για να είμαστε ειλικρινείς, ήταν βασιλιάδες, δικτάτορες κλπ.-κλπ. Καβάλα στο freedom, που θα έλεγε κι ο Ζωρζ Πιλαλί. Ο κόσμος όλος των media, στα πόδια τους υποκλινόταν και οι διευθυντές τους υποδέχονταν στα γραφεία τους με πλατύ χαμόγελο. Ο λόγος τους συμβόλαιο, οι πληροφορίες τους πληρώνονταν το βάρος τους σε χρυσό. Άξιζε τον κόπο να είσαι συντάκτης ΠΑΣΟΚ.
Και τώρα;
Τώρα δεν ενδιαφέρεται σχεδόν κανείς για την πραμάτεια σου. Στις καλές εποχές έκλανε το μπαρμπούνι της Βάσως Παπανδρέου κι αποκόμιζε το ρεπορτάζ σου τρισέλιδο ολόκληρο σε κυριακάτικη εφημερίδα ευρείας κυκλοφορίας.
Τώρα δεν πα’ να κάνει χαρακίρι ο Σαχινίδης στην πλατεία Συντάγματος.
Μονόστηλο δίπλα στα φαρμακεία και πολύ του πάει.
Στις καλές εποχές μάσαγε ταραμά η κατσίκα του Κώστα Λαλιώτη
και άναβε επί ημίωρο η συζήτηση στα παράθυρα των δελτίων ειδήσεων.
Τώρα ακόμη κι αν ξυρίσει το μαλλί ως την πέτσα η Χριστοφιλοπούλου (και βάψει το κρανίο μπρονζέ), άντε να της αφιερώσουν ένα μονόλεπτο μετά το φιλεράκι για το νέο σινγκλ της Rihanna. Those were the days, guys και πίσω δεν ξαναγυρνούν.
Έτσι είναι.
Υπήρχαν εποχές που τα μεγάλα ονόματα του ΠΑΣΟΚικού ρεπορτάζ πατσαβουριάζανε βουλευτές, τρίζανε τα δόντια σε υπουργούς, ανταλάσσανε φιλοφρονήσεις με αντιπροέδρους κυβερνήσεων. Το Δεκέμβριο, ωστόσο, του 2012, οι υπηρεσίες τους δεν έχουν διόλου ζήτηση.
Κολοσσοί της πράσινης δημοσιογραφίας κοιτούν αμήχανα το μέλλον
κι εκεί που περίμεναν νέα σουξέ, φρέσκα χαμόγελα και σούπερ χαρές,
βρίσκονται αντιμέτωποι με το φάσμα της τιμητικής αποστρατείας.
Δεν φταίνε οι ίδιοι και το ξέρουν· κι αυτό τους πονάει ακόμη περισσότερο.
Δεν ψόφησε η τέχνη τους, ψόφησε το αντικείμενό της.
Σαν να κατασκευάζεις τα καλύτερα κάρα του κόσμου και να έρχεται αυτός ο τσόγλανος ο Ford
και να εγκαινιάζει γραμμή παραγωγής αυτοκινήτων.
Ο οποίος Ford δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον Αλέξη Τσίπρα.
Και οι supervisors του εργοστασίου του δεν θα μπορούσαν να είναι άλλοι από τους κάποτε καταπιεσμένους, τυραννισμένους και ταπεινούς ρεπόρτερ του ΣΥΡΙΖΑ.
Ω, πόσο θυμάμαι τα ζόρια που τραβάγανε επί παντοκρατορίας της πράσινης ειδησεογραφίας. Φωτογραφίες να φέρνανε από φιλί στο στόμα του Τσίπρα με την Μέρκελ, στον κάλαθο των αχρήστων θα τις πέταγαν τα αφεντικά. Τις ερωτικές επιστολές του Ρούντυ Ρινάλντι στη χήρα του Μάο να είχαν στην κατοχή τους, προσάναμμα θα τις κάνανε οι πάσης φύσεως προϊστάμενοι στα τζάκια των σπιτιών τους. Τα μυστικά σχέδια του Λαφαζάνη για εγκατάσταση Σοβιέτ στην Ελλάδα να ανακάλυπταν, οι κάθε λογής διευθυντές
θα τα βάζανε στον πάγο για κάνα «παραπολιτικό» τον Αύγουστο.
Και τώρα;
Τώρα απολαμβάνουν σεβασμού, τιμών και προνομίων.
Διότι τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πλέον το απόκομμα του 4,5%, είναι αξιωματική αντιπολίτευση που ενδέχεται να κυβερνήσει εντός των προσεχών ετών -για να μην πω μηνών.
Και μ’ αυτά τα πράγματα δεν παίζεις.
Αν θέλεις να υπάρχεις στην Ελλάδα ως μεγιστάνας των media,
υποχρεωμένος να λαμβάνεις υπόψη σου όλα τα σημεία των καιρών.
Τόσο για να διατηρείς ευχαριστημένο (και πολυπληθές…) το κοινό σου,
όσο και για να κάνεις μπίζνες σαν κύριος.
Με το ΠΑΣΟΚ είχες δεμένο το γάιδαρό σου,
Τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι, τριανταέξη το λαδόξυδο.
Μ’ αυτό το πράγμα τον ΣΥΡΙΖΑ, πώς διάολο να τα βάλεις στη σειρά;
Ούτε πληροφόρηση έχεις,
ούτε πληροφόρηση μπορείς να περάσεις και πόσες ελεγείες πια να δημοσιεύσεις για την κορμοστασιά της Ρένας Δούρου και το ταμπεραμέντο της Ζωής Κωνσταντοπούλου;
Αναγκαστικά λοιπόν αναβαθμίζεται ο συντάκτης ΣΥΡΙΖΑ.
Κι όχι μόνο αναβαθμίζεται, αλλά αναζητείται κιόλας.
Σκεφτείτε μια εφημερίδα που είχε πέντε συντάκτες ΠΑΣΟΚ κι έναν ΣΥΡΙΖΑ,
πώς να αντιμετωπίσει τις ανάγκες του ρεπορτάζ;
Και άντε, να αναθέσει σε έναν πράσινο συντάκτη τον Μητρόπουλο, τον Κουρουμπλή,
την Σακοράφα που τους ξέρει απ’ το παρελθόν.
Δεν χρειάζεται έξτρα εργατικά χέρια για να καλύπτουν προεδρικούς ανανεωτικούς, αριστερούς, εκκεντρικούς, όλα αυτά τα πολύχρωμα πλάσματα που έχουν συγκεντρωθεί στο ΣΥΡΙΖΑ και απειλούν να καταλάβουν την εξουσία και τις προ πώληση ΔΕΚΟ;
Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν, για κάθε φέρελπι συνάδελφο!
Με μια επαφή στη ΔΕΑ, σε παίρνει να ζητήσεις μισθολόγιο εδώ και τώρα.
Με inside info από την ΚΕΔΑ, θα μπει το όνομά σου στην πρώτη σελίδα.
Μ’ ένα κονέ στην Ομάδα Ρόζα, ανοίγεις τις θύρες αξιοζήλευτης επαγγελματικής σταδιοδρομίας. Και ποιος ξέρει, ίσως μια μέρα ο κύριος Στάθης σηκώσει και για σένα τα κλειδιά απ’ το περίφημο τραπεζάκι του “Da Capo”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου