Για τον Χρόνη Μίσσιο:Ευτυχώς, ρε Χρόνη, δεν σκοτώθηκες νωρίς...

Του Θανάση Καρτερού

http://www.left.gr/article.php?id=14166#.UK5wsLQv3wU.facebook

Τα παίρνεις όλα πολύ στα σοβαρά, μου είπε κάποτε γελαστά ο Χρόνης στο προαύλιο του Κορυδαλλού. Είχαμε μια συζήτηση από κείνες που δηλητηρίαζαν τη ζωή μας στη φυλακή - το βλοσυρό εξωτερικό, το ελαφρό εσωτερικό και τα τρία κακά της κομμουνιστικής μας μοίρας. Κι ούτε θυμάμαι τι λέγαμε, μόνο το γέλιο του κι αυτά τα λόγια. 

Που ενόχλησαν τη νεανική μου επαναστατικότητα -

 πώς είναι δυνατό ένας τέτοιος άνθρωπος, Σαλονικιός, λαϊκός εκδικητής, καταδικασμένος σε θάνατο πριν καν ενηλικιωθεί, προλετάριος, στέλεχος της Νεολαίας Λαμπράκη,

που τον θαύμαζα κρυφά από τους «δικούς μας» και τον ζήλευα κρυφά από τους «δικούς του», να ζητάει λιγότερη σοβαρότητα για μια τόσο σοβαρή Υπόθεση;

Αργότερα καταλάβαμε, όσοι καταλάβαμε, πόσο θανάσιμα σοβαρά έπαιρνε ο ίδιος και την Υπόθεση και το κόστος της. Τη διαδρομή ανάμεσα στις λόγχες του εχθρού και την παγωνιά των φίλων. Μας άνοιξε τα μάτια το ελεγείο για 'κείνον που, καλά, σκοτώθηκε νωρίς. 

Και μας άνοιξε τα μάτια όχι μόνο για τον Χρόνη, αλλά και για την Υπόθεση και για μας όλους. Και παρακολουθώντας τον από τότε - τα άλλα του βιβλία, τη στήλη του στην "Αυγή", τις ελάχιστες συνεντεύξεις του, τη στάση του απέναντι στο περιβάλλον, στον έρωτα, στους ανθρώπους και στα ζώα, τη σεμνότητα της ζωής του στο Καπανδρίτι και την ευθύτητα του σαρκασμού του - συνειδητοποιήσαμε πόσα σημαντικά πράγματα μας κοπανούσε στο κεφάλι με τα γραφτά, αλλά και με τη σιωπή του, 

αυτό το αγράμματο παιδί από την Καβάλα. 

Που έμαθε γραφή και ανάγνωση στη φυλακή.

Τώρα έφυγε. 

Και μάλλον θα χαμογελάει με τις επίσημες ανακοινώσεις που αναφέρονται στη ζωή και στον θάνατό του. Γιατί ο Χρόνης Μίσσιος έζησε τη ζωή του, κουβέντιασε με τον θάνατό του, έγραψε για τη ζωή και τον θάνατο αυτό που πίστευε ότι άξιζε να γραφτεί. 

Κρέμασε το σακάκι της νεότητάς του στο καρφί της επανάστασης, 

κρύωσε μαζί της σε πτέρυγες μελλοθανάτων και σύρματα, 

δεν άραξε ποτέ στον καναπέ,

 βάδισε δεκαοχτώ χρονώ λεβέντης ένα δρόμο προσωπικής συνέπειας : 

δεν άλλαξα το σύστημα, αλλά ούτε εκείνο θα με αλλάξει! 

Έτσι που εμείς, κερδισμένοι από τη δική του κατάθεση ελευθερίας, να μπορούμε να πούμε: Ευτυχώς, ρε Χρόνη, δεν σκοτώθηκες νωρίς...