Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2012

Ενα ενδιαφέρον άρθρο ακριβώς γιατί ειναι γραμμένο από άνθρωπο που εκτιμά τον Παπαχελά


----------------------------------------------------------

Εναν άνθρωπο δηλαδή οχι αριστερό,
εναν πολίτη οχι "στρατευμένο",
έναν πολίτη με ευαισθησίες οπως διαφαίνεται απ'το άρθρο 
αλλά που ταυτοχρόνως θεωρεί τον Παπαχελά καλό δημοσιογράφο......!!!!(((
Για να δούμε πως είδε αυτός ο πολίτης τη χτεσινή συνέντευξη Δένδια.


νάνι-νάνι...



Η τηλεόρασή μου φωτίστηκε απόψε μετά από δεκαπέντε μέρες απόλυτης σκοτεινιάς. Την πρωτομηνιά, ακριβώς όπως και πριν λίγο, 
θέλησα να δω μια ενημερωτική εκπομπή. 

Τότε την «Αυτοψία» του Αντώνη Σρόιτερ, απόψε τους «Φακέλους». 
Και είναι σχεδόν αστείο, 
γιατί και τις δύο φορές κεντρικός καλεσμένος των εκπομπών ήταν ο νυν υπουργός δημοσίας τάξης, Νίκος Δένδιας. 
Απόψε δηλαδή ήταν η έκπληξη, 
γιατί τότε βεβαίως γνώριζα ποιον θα έβλεπα.

Το μάτι μου είχε λίγες μέρες νωρίτερα σταθεί στο τρέιλερ της εκπομπής. Εκείνο το βράδυ ήμουν στο σπίτι ενός φιλικού ζευγαριού στο οποίο και ζήτησα να ησυχάσει λίγο για να ακούσω τι έλεγαν στην τηλεόραση. Μάλιστα, είχα μονολογήσει μεγαλοφώνως 
«ω ρε γαμώτο, δε θα το θυμηθώ και θα το χάσω!» 
κι αυτό δηλαδή θα συνέβαινε αν δε χτυπούσε το τηλέφωνο, αργά το βράδυ της 1ης Οκτωβρίου. Ήταν η φίλη μου. 
Πήρε να μου θυμίσει ν’ ανοίξω την τηλεόραση. 
Τρυφερή στιγμή!

Έτσι, παρακολούθησα τον υπουργό να ξεναγεί τον γνωστό δημοσιογράφο στους χώρους κράτησης μεταναστών στην Αμυγδαλέζα. Δεν το ξέρω σίγουρα, ούτε και με πολυκόφτει, πάντως θα το πίστευα αν μου ’λεγαν πως ο δαιμόνιος Δένδιας αυτοπροσώπως ήταν ο επινοητής του ξεκαρδιστικού ονόματος «ξένιος Ζευς», ξεκαρδιστικού δεδομένου του ότι δόθηκε στην επιχείρηση-σκούπα των ανά την επικράτεια λαθρομεταναστών.

Εξίσου κωμική είναι και η περιγραφή «Κέντρα Κλειστής Φιλοξενίας» των κρατητηρίων που υπάγονται στο επιδοτούμενο από την ΕΕπρόγραμμα. Οι Ευρωπαίοι μάλλον επιχορηγούν τον «ξένιο Δία» για να φιλοξενεί "κλειστά" (γελάω και μόνο που τα γράφω αυτά τα πράματα!) σαν ένα είδος αποζημίωσής μας για το περιβόητο Δουβλίνο ΙΙ, που επίσημα ονομάζεται κανονισμός 343/18.02.2003 
και ο οποίος ευθύνεται σε όχι μικρό βαθμό για το μεταναστευτικό πρόβλημα στη χώρα μας, όπως έχει συζητηθεί ευρύτατα 
και όπως εξηγεί για όποιον ενδιαφέρεται και το από 20.09.12 άρθρο στο ΒΗΜΑ που παρουσιάζει το σχετικό πόρισμα 
του αμερικανικού περιοδικού New Yorker.

Σχετικά με το πρόσφατο θέμα των περίκλειστων «ξενώνων» δε θα επεκταθώ περισσότερο, δε θα αναφερθώ δηλαδή στις πραγματικές συνθήκες κράτησης αυτών των ανθρώπων, ούτε αν σωστά ή λάθος επελέγη αυτή η λύση, ούτε αν προσωπικά κρίνω ως έγκυρη την εμπειρογνωμοσύνη του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, 
που κατέφθασε την πρωτομαγιά στο κρατητήριο της Αμυγδαλέζας για να αποφανθεί αν όλα εκεί λειτουργούν σωστά ή όχι. 

Το κλιμάκιο της ύπατης αρμοστείας του ΟΗΕ δήλωσε ικανοποιημένο. Εγώ δε θα δηλώσω τίποτα. 
Όχι επειδή δεν έχω άποψη, έχω. 
Συμβαίνει όμως οι άνθρωποι και από τις δύο πλευρές των συρματοπλεγμάτων αυτών των φυλακών, να έχουν δίκιο εξίσου.

Θα γράψω λοιπόν πιο επιδερμικά και θα αρκεστώ να πω τη γνώμη μου για τον Νίκο Δένδια που τυχαία είδα προ ολίγου για δεύτερη φορά. Βασικά, εγώ το μόνο που πρόσεχα απόψε ήταν να μην παρασυρθώ καθώς έγραφα τα δικά μου κι έτσι έχανα την πρεμιέρα των «φακέλων». 

Δε με είχε απασχολήσει διόλου ποιος θα ήταν ο καλεσμένος, απλώς βλέπω ανελλιπώς τη συγκεκριμένη εκπομπή, με πλήρη πίστη πως το θέμα της κάθε φορά θα είναι αυτό που πρέπει να ’ναι. 

Και ομολογώ χάρηκα μόλις ο Παπαχελάς προλόγισε, γιατί ο Δένδιας, το είχα συμπεράνει από την προηγούμενη φορά που τον παρακολούθησα να μιλάει, είναι ένας απολαυστικός ομιλητής και ταυτόχρονα αποτελεί -κατ’ εμέ- το ιδανικότερο ίσως πρόσωπο για τη «βρώμικη δουλειά»* του πολιτικού προϊστάμενου της ελληνικής αστυνομίας.

Ο άνθρωπος αυτός, κολλεγιόπαιδο στα νιάτα του και αριστούχος του Καποδιστριακού,  ανέλαβε φέτος τα τρέχοντα καθήκοντά του, την ίδια μέρα που υποδεχθήκαμε το θερινό ηλιοστάσιο. 

Είναι πενήντα τριών ετών, δικηγόρος παρ' Αρείω Πάγω, ο οποίος έχει διατελέσει στο παρελθόν υπουργός δικαιοσύνης 
και τώρα, όπως όλοι ξέρουμε, κατέχει το αξίωμα του υπουργού δημόσιας τάξης και προστασίας του πολίτη.

Ανακάλυψα μάλιστα, πως οι σπουδές και η καριέρα του ταιριάζουν γάντι με το ζώδιο του Ζυγού, στο οποίο έτυχε να γεννηθεί, ζώδιο απολύτως κατάλληλο για όσα επαγγέλματα αναφέρονται άμεσα ή έμμεσα στη βλοσυρή θεά Νέμεση. 

Τους γύρω-γύρω από τον νόμο, προσωπικά δεν τους συμπαθώ και πολύ, ανεξαρτήτως της καρέκλας στην οποία κάθονται. 

Όταν όμως ένας άνθρωπος είναι χαρισματικός, το λέω ανοιχτά, ασχέτως αν στην πραγματικότητα μου είναι αντιπαθής ή αν προέρχεται από χώρους που ταιριάζουν στα γούστα μου, ή όχι.

Λίγο λοιπόν μετά την έναρξη των αποψινών «φακέλων», ο χαρισματικός Δένδιας παραδέχτηκε με πολύ όμορφο τρόπο πως το ελληνικό κράτος δε γνωρίζει τον ακριβή αριθμό, 
ούτε τον νόμιμων, ούτε των λαθραίων μεταναστών. 

Αμέσως μετά όμως είπε πως μόλις εννέα (σε αντίθεση με τις εκατοντάδες του πρόσφατου παρελθόντος) παράνομοι μετανάστες πέρασαν τα χερσαία σύνορά μας από την αρχή του Οκτώβρη ως σήμερα. 

Αναρωτιέμαι πως στο διάολο το ξέρουν στο υπουργείο αυτό, 
αλλά καλύτερα να την αφήσω την απορία άλυτη. 

Αυτός που έχει απάντηση σε κάθε ερώτημα, αν μη τι άλλο πλήττει.

Στη συνέχεια της εκπομπής επαλήθευσα την εντύπωση που είχα αποκτήσει για εκείνον πριν δυο βδομάδες, 
πως δηλαδή είναι ένας ψυχραιμότατος, άξιος ρήτορας, 
που ξέρει καλά πότε να μπολιάζει τον Λόγο του με συναίσθημα. 

Δεν εννοώ πως το συναίσθημα αυτό είναι γνήσιο. 
Γνήσιο συναίσθημα ούτε θυμάμαι πόσος καιρός πάει απ’ την τελευταία φορά που το πρόσεξα να φανερώνεται σε πρόσωπα, 
μέσα στο γυαλί τουλάχιστον. 
Φυσικά αναφέρομαι απλώς και μόνο στον επιδέξιο Λόγο, αυτόν που ζωγραφίζει με συναίσθημα τα πρόσωπα όσων τον ακούν.  

Επίσης μιας και το θυμήθηκα, να πω πως στα διαλλείματα της εκπομπής, στο δίχτυ απολαμβάναμε πριν λίγο θαυμάσια κλιπάκια για την ελληνική ομορφιά, με μουσική του Χατζιδάκι 
(στην αρχή, μετά δεν ξέρω τίνος) 
και με τη διακριτικότατη υπογραφή μεγάλης ακτοπλοϊκής εταιρίας. 

Την ίδια ώρα, το χαζοκούτι πρόβαλλε βάρβαρα διαφημιστικά για την Παναθηναϊκή Συμμαχία, τις ροζ γραμμές του ΕΟΠΥΥ, για κούρσες (Χριστέ μου, ποιοι εξακολουθούν σ’ αυτόν τον τόπο ν’ αγοράζουν αυτοκίνητα;) για κάτι αρακάδες και δε θυμάμαι τι άλλο.

Που το ξέρω, θα μου πείτε. 
Το ξέρω γιατί εγώ τον Αλέξη τον παρακολουθώ με τον εξής ιδιόρρυθμο τρόπο: 

Όρθια, ανάμεσα σε τηλεόραση και υπολογιστή, για να μπορεί το βλέμμα μου να καλύπτει τα τρία μέτρα της αναμεταξύ τους απόσταση. 

Στέκομαι δηλαδή με αναμμένες και τις δύο συσκευές, 
συντονισμένες στην ίδια εκπομπή. 

Κι αυτό που βλέπω δεν είναι βεβαίως απαράλλακτο, 
αλλιώς τι νόημα θα είχε το διπλό μόνιτορ; 

Ούτε αυτό που ακούω είναι συγχρονισμένο. 

Ακούω την εκπομπή με echo! 

Φαντάζομαι πως είμαι ο μόνος τηλεθεατής επί γης που βλέπει έτσι τους «Φακέλους». Οπότε, αν θέλει ο Αλέξης να με προτείνει για το Γκίνες, ε εντάξει θα συνεργαστώ. Όχι πρόθυμα, πάντως θα το κάνω.   

Για να επανέλθω όμως στα της εκπομπής, εκτός από τον Νίκο Δένδια, απόψε εμφανίστηκε και ο Δημήτρης Τσουκαλάς, βουλευτής επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ. Εγώ συμφωνώ απόλυτα με τη χθεσινή διατύπωση του Παπαχελά στην «Καθημερινή»: 
«λείπει σήμερα από τον ΣΥΡΙΖΑ η κυβερνησιμότητα, τα στελέχη και τα σχέδια που θα δείξουν ότι θα μπορούσε να κυβερνήσει»
Ωστόσο, ο Τσουκαλάς μου είναι συμπαθής.

Και αιχμηρός όπως πάντα δείχνει να ’ναι, έθιξε και πάλι απόψε το παμπάλαιο ζήτημα της κατάχρησης εξουσίας εκ μέρους των ανδρών της αστυνομίας. Η περιττή βία που ασκούν τα αστυνομικά όργανα κατά περίπτωση, είναι σαφέστατα άδικη και λέγεται πως αποτελεί παγιωμένη, καθημερινή τακτική. 

Παρ’ όλα αυτά, το συγκεκριμένο πρόβλημα 
εμφανίζει το εξής παράδοξο: 

η αγριότητα κάποιων αστυνομικών, όσο εκτεταμένος κι αν υποτεθεί πως είναι ο αριθμός τους, είναι αντιστρόφως ανάλογη του λεπτοφυούς χαρακτήρα του εν λόγω φαινομένου.

Σε επίπεδο ιδεών (γιατί βέβαια δεν ερμηνεύεται μόνο έτσι η συγκεκριμένη «πληγή»), η εξήγηση εντοπίζεται στα τελευταία λεπτά της αποψινής εκπομπής. 

«Το σωφρονιστικό σύστημα είναι μία βραδυφλεγής βόμβα, 
πρέπει να αντιμετωπιστεί!»
δήλωσε ο υπουργός με σχεδόν πρωτοποριακό ύφος.

 Κι όλα θα τέλειωναν καλά, αν αυτή ήταν η τελευταία του δήλωση. Δεν είναι όμως εύκολο να έχει κανείς τόση πολλή ώρα τεταμένη συνέχεια την προσοχή του, εκτεθειμένος σε εκατομμύρια μάτια θεατών, αντιμέτωπος με τα δυνατά φώτα του τηλεοπτικού στούντιο και βέβαια αντιμέτωπος με έναν δημοσιογράφο 
της κλάσης του Αλέξη Παπαχελά.

Ελάχιστα πριν το τέλος λοιπόν και αναφερόμενος αόριστα σε επισκέψεις που δέχθηκε ο Ξηρός στα κάτεργα, 
βροντοφώνησε ο Δένδιας επί λέξει πως 

«δεν υπάρχει ανθρωπιστική συμπεριφορά, σε τρομοκράτη!», 
εννοώντας πως σε έναν  εγκληματία 
ο νόμος δεν αναγνωρίζει ανθρώπινα δικαιώματα. 

Είχε πια κουραστεί κι έτσι εξέφρασε την πραγματική θέση των ανδρών του αστυνομικού σώματος, 
ή πιο σωστά εκείνων των ανδρών του αστυνομικού σώματος που πιστεύουν ακράδαντα πως 
«ΑΥΤΟΙ δεν έχουν δικαιώματα!!!».

Ας σημειωθεί πως ο Δένδιας 
έχει ταυτόχρονα στην ευθύνη του ολόκληρη 
την αστυνομία, 
την πυροσβεστική, 
την αγροφυλακή, 
την ΕΥΠ 
(για τους νεότερους, μιλούμε για την εθνική υπηρεσία πληροφοριών) και ταυτόχρονα την παλλαϊκή άμυνα (Π.Α.Μ.) 
και τον σχεδιασμό εκτάκτου ανάγκης (Π.Σ.Ε.Α.). 

Επίσης, έχει και τις ιδέες του περί δικαίου και ανθρωπιάς. Απολύτως δικαιολογημένα άρα, ο καλεσμένος που διάλεξε ο Παπαχελάς να του κάνει ποδαρικό, επανέλαβε δυο-τρεις φορές στο τέλος της εκπομπής, πως έχει «πολλούς εφιάλτες».

Τι μένει να γράψω; Μάλλον τίποτα. Ας ευχηθώ άρα. 

Στον κύριο υπουργό, καλά ξεμπερδέματα με τους εφιάλτες του και στον Αλέξη… καλή δύναμη για τον φετινό χειμώνα που μας πλησιάζει όλους πολύ-πολύ απειλητικά!

για να μη βρεθώ νυχτιάτικα στη ΓΑΔΑ, να διευκρινίσω πως ο χαρακτηρισμός «βρώμικη δουλειά» δεν υπονοεί φυσικά επαφές με τον υπόκοσμο και παράνομες ή εγκληματικές δραστηριότητες, 
αλλά αφορά μετάφραση της εγγλέζικης έκφρασης ‘dirty job’, 
έχει άρα την έννοια της απαιτητικής, της δύσκολης, ίσως ανεπιθύμητης για τους πολλούς, της «βαριάς» αποστολής, 
άντε και του ανδραγαθήματος 
(μη μπα δηλαδή και γλιτώσω τα "τραβήγματα").



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου