Εκ βαθέων

Της Sofia Lampiki

Νιώθω βαθιά απελπισία και καταχνιά στην ψυχή μου.

Ο τόπος μου που τον αγαπώ , 

όπως και κάθε τόπο που πατώ στη γη ολόκληρη,

 τελειώνει βάναυσα.

Τα λατρέμενα βουνά, οι θάλασσες, τα αρχέγονα δάση, τα ποτάμια,

τα νησιά με τους μικροτσικνιάδες και τα νησιά με τους ανθρώπους πωλούνται 

και βαίνουν προς καταστροφή για το κέρδος κάποιων ολίγων.

Πονά η καρδιά μου για τους ανθρώπους που υποφέρουν , 

το γείτονα, τον άγνωστο και τον φίλο, και για μένα λιγότερο, αλλά πονά.

Δεν αντέχω τη σκοτεινιά του φασισμού, τον σκοταδισμό,την ημιμαθή φανατίλα, 

τη βία στον αδύναμο , στο κάθε πλάσμα που ευτελίζεται και δολοφονείται 

για να κορεστεί το τέρας της πάρτης του καθενός.

Δεν μπορώ να βλέπω τα παιδιά, του σήμερα και του αύριο, κτήνη αμάθειας ,

 εργαλεία και σκλάβους στα χέρια επιχειρηματιών .

Δεν μπορώ να αναπνεύσω απ την απροκάλυπτη αδικία και την κατευθυνόμενη Δικαιοσύνη, με τρελαίνει ότι γυρίσαμε στα χρόνια πριν τη Γαλλική Επανάσταση.

Αδύνατον να ζήσω σε μία κοινωνία ταλιμπανίσκων 

και θεοφοβούμενων κυριών του κατηχητικού.

Οι φίλοι μου, οι γκέι, οι τραβεστί, τα πρεζόνια, οι πόρνες, οι άστεγοι, οι άποροι, 

οι "τρελοί", οι αναπηροι, οι φτωχοί οδηγούνται στην πυρά των μαγισσών 

κι εγώ θα πάω μαζί τους, 

εκεί με πάει η καρδιά μου.

Σιωπώ.

Δεν έχω άλλες δυνάμεις

.Περιμένω τη στιγμή που θα δώσω τη μάχη.

Γιατί δεν μπορώ να σκύψω το κεφάλι, 

να κάνω ότι δεν βλέπω, 

να κλείσω τ αυτιά μου στα ουρλιαχτά του βασανισμένου.

Δεν ξέρω πόσο θ αντέξω.

Μάλλον όχι πολύ ακόμα.

Θα προσπαθήσω.

Κι αν αποτύχω θα πάω μαζί με τους άλλους.

Στο φως της Ιστορίας που πάντα πάει το "αλάτι της γης", 

αυτοί που σπρώχνουν το κάρο της Ζωής.

Κάνω κουράγιο και σφίγγω τα δόντια.

Και σας το γράφω ώστε να γίνει συμβόλαιο μαζί σας η σκέψη μου κι η θλίψη μου.