Της Λινας Γιανναρου
Η οδός Λεμεσού, πίσω από την πλατεία Αμερικής, είναι ουσιαστικά η συνέχεια της οδού Λέλας Καραγιάννη που «κατεβαίνει» από την Κυψέλη.
Ακριβώς στο σημείο που ο δρόμος αλλάζει όνομα
-σε μια έκρηξη σημειολογίας-
έλαβε χώρα η τελευταία πράξη του δράματος
που εκτυλίσσεται το τελευταίο διάστημα στην Αθήνα.
Αγανακτισμένοι κάτοικοι, συνεπικουρούμενοι από μέλη της Χρυσής Αυγής, επιτέθηκαν εναντίον ομάδας Τανζανών μεταναστών, γκρεμίζοντας το στέκι τους. Ομως, όπως και τις περισσότερες φορές, έτσι και αυτή,
οι ειδήσεις σε τίτλους δεν αποτυπώνουν τη συνολική εικόνα.
Οδός Λεμεσού, οδός Ρόδου, οδός Φυλής, Κεφαλληνίας, Αλκιβιάδου,
Μαγνησίας, πλατεία Αμερικής, Αγιος Παντελεήμονας.
Αστικές συνοικίες το πάλαι ποτέ που έχουν μετατραπεί σε σφηκοφωλιά της πόλης: κανείς δεν βάζει το χέρι του, εάν δεν είναι απολύτως απαραίτητο.
Οι μετανάστες συνέρρευσαν εκεί αρχικά επειδή ήταν φτηνά, μετά επειδή ήταν ακόμα φθηνότερα και πλέον γιατί μόνο εκεί έχουν μια ιδέα κοινότητας.
Οι περισσότεροι από τους παλιούς κατοίκους αυτών των περιοχών τις εγκατέλειψαν, κάποιοι έμειναν προσαρμοζόμενοι στις νέες συνθήκες και αρκετοί έμειναν συσσωρεύοντας πίκρα και απογοήτευση.
Σε αυτή την ισορροπία του τρόμου, η εμφάνιση της Χρυσής Αυγής έπαιξε τον ρόλο της θρυαλλίδας που πυροδότησε ανεξέλεγκτες εξελίξεις.
Σήμερα, το μόνο κοινό σημείο μεταξύ των στρατοπέδων, ο φόβος.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ούτε οι Ελληνες ούτε και οι μετανάστες αφήνουν τα παιδιά τους να κυκλοφορούν μόνα τους στον δρόμο.
«Φοβόμαστε», λέει στην «Κ» Τανζανή μετανάστρια που περπατά στον δρόμο λίγο πιο πάνω από την κατεστραμμένη Κοινότητα.
«Τα βράδια δεν περπατάμε μόνοι, οι δρόμοι είναι τρομακτικοί.
Τα παιδιά τα κρατάμε από το χέρι».
Οι περισσότεροι ζουν πολλά χρόνια στην Ελλάδα, τα παιδιά τους πηγαίνουν στο ελληνικό σχολείο. Ανάμεσα στα πράγματα που καταστράφηκαν στον χώρο της Λεμεσού 1, παιδικά παιχνίδια και βιβλία.
«Αυτό μάς πείραξε περισσότερο από τα τζάμια και τα έπιπλα»
έγραψαν οι Τανζανοί σε επιστολή προς τον ελληνικό λαό.
Φωνές και αντιδράσεις
Από το χέρι κρατά τις δύο κόρες του όταν τις φέρνει το σχολικό
και ο Η.Μ. που ζει πέριξ της πλατείας Αμερικής.
«Η κατάσταση είναι ανεξέλεγκτη πλέον, ακόμα και μέρα μεσημέρι.
Πού να αφήσεις μόνα τα παιδιά;»
Στην πολυκατοικία του ζουν μετανάστες κάθε εθνικότητας
-άγνωστος αριθμός σε κάθε διαμέρισμα.
«Μπαίνουν, βγαίνουν άνθρωποι στην πολυκατοικία και δεν ξέρεις αν είναι ένοικοι, δεν ξέρεις αν πρέπει να τους ρωτήσεις,
αν θα παρεξηγηθούν, αν θα τσαμπουκαλευτούν».
Εξ ου και οι «επικλήσεις» της Χρυσής Αυγής.
«Ακούω τις κυρίες από τα μπαλκόνια να φωνάζουν ότι θα φωνάξουν τους χρυσαυγίτες για να τους διώξουν. Αυτό γίνεται συνέχεια.
Από την άλλη πλευρά αντιδρούν. Φωνάξτε τους, λένε, δε φοβόμαστε.
Ενα χάος, πού θα βγάλει, ένας Θεός ξέρει».
Η κυρία Α.Α. δεν ήθελε να μιλήσουμε στον δρόμο, όπου τη βρήκα
να γυρίζει με σακούλες από το σούπερ μάρκετ.
«Θα σας πάρω, δώστε μου ένα τηλέφωνο».
Λίγες ώρες αργότερα, μου εκμυστηρευόταν το διπλό της τρόμο.
«Εχει χαθεί το μέτρο.
Περνούν άσχετοι άνθρωποι, από το Μπανγκλαντές ή αλλού, άνθρωποι που σε άλλες εποχές θα χαιρετούσες, και προπηλακίζονται.
Κυρίες επικαλούνται τη Χρυσή Αυγή,
τους κάνουν να τρέμουν και να ταμπουρώνονται σπίτια τους.
Ο θυμός αυτός δεν θα ξεσπάσει;
Τόσοι και τόσοι Ελληνες ζουν στην Αφρική
- αν τα αντίποινα έρθουν σε αυτούς;».
Αυτές οι φωνές της λογικής όμως, δεν ακούγονται
(«όταν τα λέω με φωνάζουν “κουμμουνίστρια”», λέει η ίδια)
στη γενική οχλαγωγία που προκαλεί ο πλήρης πανικός.
Ο κύριος Π. είναι συνταξιούχος, ζει στον Αγιο Παντελήμονα.
«Συνταξιούχος είμαι και δεν μπορώ να κάτσω στην πλατεία μου!
Ολοι οι δρόμοι μυρίζουν σαν ουρητήρια,
ακούμε ομιλίες από τους φωταγωγούς, δεν μπορούμε να ησυχάσουμε».
(Σ.σ. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι τα γεγονότα της περασμένης Τρίτης
πυροδότησε η φασαρία από μπαρ που συχνάζουν Αφρικανοί.)
Τα βράδια, λέει, ταμπουρώνεται στο σπίτι του
-μπορεί να ακούσει, μπορεί και όχι,
τις κραυγές του τρόμου τα ξημερώματα
από μια ακόμα επέλαση της Χρυσής Αυγής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου