Είναι χαρισματικός, πολύ αγαπητός στο κοινό και κάνει καλές επιλογές σε δουλειές ο Γιάννης Μπέζος. Στην τηλεόραση δεν έχει κάνει αποτυχίες και το κοινό δείχνει να τον ακολουθεί σεσυνταγές οικογενειακών σειρών ή παλιών δοκιμασμένων τηλεοπτικών προϊόντων.
Η σύζυγος του, κ. Τσαλίκη είναι επίσης ηθοποιός,
Προσφάτως και η κόρη έγινε ηθοποιός.
Και ενώ ο κ. Μπέζος διατράνωνε στην Πόπη Τσαπανίδου, πως η κόρη του είναι άνεργη
και ο ίδιος δεν τη βοηθάει, το πρόβλημα φαίνεται να λύθηκε.
Η κόρη θα παίξει την ομώνυμη ηρωίδα απ το «Αντιγόνη» του Ζαν Ανουίγ, ενώ ο κ. Μπέζος θα την σκηνοθετεί και θα εμφανίζεται στο ρόλο του Κρέοντα.
Όλα καλά, θα ταν αν δε ζούσαμε σ αυτήν την ακραία σε θέσεις εποχές.
Όλα είναι αντιθετικά.
Ασπρόμαυρο, καλό - κακό, Θεός – διάβολος, μέρα – νύχτα.
Ενδιάμεσα στάδια, αποχρώσεις, αισθήσεις, θέσεις δεν υπάρχουν.
Οι γέφυρες των αντιθέσεων μοιάζουν βομβαρδισμένες και οι άκρες δεν θα συναντηθούν ποτέ, σχηματίζοντας μόνο παραλλήλους.
Έτσι όπως ο Γιάννης Μπέζος ακόμη κι αν είχε κάποιο δίκιο,
βρέθηκε ανακόλουθος στο θέμα της κόρης του,
έτσι και μια δήλωση του πυροδότησε αντιδράσεις.
«Η κατάσταση στο τηλεοπτικό πεδίο είναι πάρα πολύ καλή» είπε ο Γιάννης Μπέζος,
«Σας φαίνεται περίεργο, αλλά όντως έτσι είναι. Μπορεί να μας δυσκολεύει οικονομικά αλλά θα ησυχάσουμε... Θα φύγει η σαβούρα. Έχει γίνει, ευτυχώς, ένα μεγάλο ξεσκαρτάρισμα».
Αυτό το σχόλιο λοιπόν έκανε δυο κυρίες επίσης, πολύ αγαπημένες του κοινού, να αντιδράσουν.
Η Άννα Χατζησοφιά και η Έλενα Ακρίτα απάντησαν στον Γιάννη Μπέζο,
με λέξεις – σφαίρες να βρίσκουν στόχο αλήθειας.
Στην αντιθετική μας εποχή λοιπόν, φυσικά και υπάρχει «ξεσκαρτάρισμα»
και αυτό δε κρίνεται αν κάποιος έχει για άλλους δυο μήνες δουλειά.
Αν γίνονται κατολισθήσεις γύρω σου,
αν δε σε πετύχει ο πρώτος βράχος,
θα σε βρει στο σταυρό ο δεύτερος.
Και το«ξεσκαρτάρισμα» δεν έχει να κάνει ούτε με ταλέντα,
ούτε με επιλογές, ούτε με φιλίες, οικογενειοκρατίες, φαβοριτισμούς.
Έχει να κάνει με εκείνο το ένστικτο να καταβαίνουμε ποιος έχει την αγωνία μας,
μοιράζεται τον ίδιο πόνο, βρίσκει λέξεις και τέχνη να απαλύνει τις καρδιές μας,
συμπόνια και συναίσθηση!
Δεν χρειάζεται ο καλλιτέχνης να είναι φυσικά, ρήτορας η φιλόσοφος,
αλλά μέσα απ τη τέχνη του οφείλει να γίνεται φωνή, κραυγή, παιάνας της εποχής, τ
ου καιρού, του λαού του.
Η κρίση για μας τους απλούς θνητούς, μεταφράζεται σε αγωνία, πείνα, αδιέξοδα, απελπισία, φτώχεια και όχι ως ανάδειξη μιας ελίτ απέναντι σε ένα πόπολο που πρέπει να τιμωρηθεί
γιατί δε κόβει αποδείξεις για την αλλαγή ασφάλειας στο πίνακα του ηλεκτρικού,
όπως υποστήριζε η κ. Τσαλίκη σε ένα άρθρο,
ή να μετατραπεί σε μια εικόνα ειδυλλιακή όπου οι καλοί εργάζονται και οι κακοί είναι άνεργοι.
Αριστοκράτες και ελίτ στο πνεύμα και στη τέχνη δεν υπάρχουν,
γιατί τα όρια ανάμεσα στην έπαρση και την εγωμανή απομόνωση είναι δυσδιάκριτα εκτός αν είσαι ο ένθεος Οσκαρ Ουάιλντ,
που ειρωνεύτηκε λεπτά την ίδια την παντογνωσία σου.
Όταν ένας καλλιτέχνης δεν μπορεί να αισθανθεί τις πολύπρακτες τραγωδίες,
τα δράματα της διπλανής πόρτας,
τους πρωταγωνιστές των αποσπώμενων πράξεων στην ίδια του τη γειτονιά,
τι τέχνη θα κάνει;
Για ποιους;
Και σε αναφορά με τι θα ναι σπουδαίος;
Παρεκτός και αν επιθυμεί να είναι αυτός που εμφανίζεται ανάμεσα σε καταναλωτικά προϊόντα στο διάλειμμα για διαφημίσεις.
Αν είναι έτσι, τότε, το «ξεσκαρτάρισμα» έχει ήδη γίνει, κ. Μπέζο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου