ΘΕΜΗΣ ΤΖΗΜΑΣ:Σύντροφοι, προσοχή στο αδιέξοδο

Στην ελληνική κοινωνία 

διαμορφώνεται η πραγματικότητα και η αίσθηση του συστημικού αδιεξόδου.

 Από τη μια οι δυνάμεις του παρασιτικού κατεστημένου εμμένουν στη γνωστή μνημονιακή λαίλαπα που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην πλήρη φτωχοποίηση, εντός ή εκτός Ευρώ, στη διεθνή περιθωριοποίηση και στην πολιτειακή κρίση. 

Γνωρίζουν ότι η στρατηγική τους βαθαίνει την κρίση για την πλειοψηφία του λαού, όμως αυτή
ακριβώς η επιδείνωση της κρίσης αποτελεί προϋπόθεση του σχεδίου τους για την εσωτερική αποικιοποίηση και για την εδραίωση του παρασιτισμού και του μεταπρατισμού στη χώρα 

ως κυρίαρχων δυνάμεων. 

Προϋπόθεση τόσο με οικονομικούς όρους περαιτέρω κερδοφορίας της κυρίαρχης μερίδας του κεφαλαίου, όσο και με πολιτικούς όρους, υπό την έννοια της χειραγώγησης του λαού 

και των πολιτικών σχηματισμών.

Ωστόσο και παρά την υπό αίρεση νίκη των εκλογών της 17ης Ιούνη που πέτυχε το κατεστημένο, η πολιτική του δεν μπορεί να προχωρήσει. 

Η γενικευμένη ευρωπαϊκή κρίση περιορίζει τις δυνατότητες εξωτερικής παρέμβασης προκειμένου να σταθεροποιηθεί η εσωτερική κατάσταση 

σε ένα έστω ανεκτό οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο. 

Είτε επειδή θα συναντήσει στο εσωτερικό μια εξεγερτική/ επαναστατική αντίσταση κρισίμων τμημάτων του ελληνικού λαού, είτε επειδή θα συναντήσει την παθητική αντίσταση τμημάτων του πληθυσμού και της γραφειοκρατίας, η μνημονιακή πολιτική θα συντριβεί 

στα ερείπια που η ίδια δημιουργεί. 

Το κατεστημένο της χώρας κατά συνέπεια αδυνατεί να επιβάλλει πλήρως την κυριαρχία του, παρά το γεγονός ότι βρίσκεται ακόμα σε θέση ισχύος.

Από την άλλη πλευρά, οι δυνάμεις της ευρύτερης αριστεράς με κύριο παράγοντα το ΣΥΡΙΖΑ, διαφόρων τάσεων και αποχρώσεων, 

που φιλοδοξούν να ανατρέψουν τη μνημονιακή στρατηγική

 δεν έχουν κατορθώσει μέχρι σήμερα να αναπτύξουν δυναμική ανατροπής

 της εν λόγω στρατηγικής. 

Ο προγραμματικός λόγος για τα άμεσα καθήκοντα που θέτει η ερημοποίηση της χώρας, 

δηλαδή για τη σταθεροποίηση και τη θέση των βάσεων της ανασυγκρότησης της Ελλάδας, για τη θεμελίωση του εναλλακτικού μοντέλου οικονομικής και κοινωνικής δόμησης, για τις νέες διεθνείς συμμαχίες, για τη στρατηγική της μετά την κρίση Ελλάδας 

παρουσιάζει ανεπάρκειες που η ίδια η εξέλιξη των πραγμάτων καθιστά χτυπητές.

Η οργανωτική υπόσταση παρουσιάζει δομικές αδυναμίες.

Ενώ παράλληλα ακόμα και σήμερα δεν έχει γίνει η αναγκαία δουλειά στην κοινωνική βάση,

 στα κινήματα, στους χώρους δουλειάς και εν γένει στους μαζικούς χώρους, 

στη διανόηση που θα δημιουργήσει το εφαλτήριο 

για το πρωτοποριακό μπλοκ κοινωνικών και άρα πολιτικών δυνάμεων. 

Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία που έχει εξαντλήσει το ρόλο της μένει στη θέση της. 

Τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ κοιμούνται. 

Η διανόηση απογοητεύει στη μεγάλη της πλειοψηφία με το συντηρητισμό της 

και οι κινηματικές κινήσεις είναι αποσπασματικές και ανεπαρκείς. 

Κινούνται γύρω από την εύκολη στη διαχείρισή της από το κατεστημένο λογική της κοινωνικής έκρηξης ή της αυτοθεώρησης ως διαπραγματευτικών εργαλείων στα χέρια μιας άλλης κυβέρνησης με το εξωτερικό. Αδυνατούν να αντιληφθούν το ρόλο τους ως όντως πρωτοποριακό και ριζοσπαστικό. Ο σεχταρισμός και ο αριστερισμός- δηλαδή μια βαθιά δεξιά αντίληψη- συχνά θολώνουν τα νερά και αποπροσανατολίζουν.

Κάνει λάθος η αριστερά αν νομίζει ότι τώρα ήρθε η ώρα της δικαίωσης της γραφειοκρατίας της μέσα από τη λογική της ¨αναγκαστικής ψήφου” μπροστά στην ερήμωση. 

Πρώτον γιατί υπάρχουν ανταγωνιστικά σχήματα προς την αριστερά. 

Η επιβολή από το κυρίαρχο μιντιακό σύμπλεγμα μιας σειράς επιφανειακών αναλύσεων και της πρόταξης ενός ψευδεπίγραφου αντισυστημισμού διαμόρφωσε- μαζί φυσικά και με άλλες αιτίες- πρόσφορο έδαφος για την άναπτυξη του φασιστικού- ναζιστικού φαινομένου ανταγωνιστικού προς την αριστερά στη βάση ενός ψευδεπίγραφου αντισυστημισμού της ακροδεξιάς, που στρέφεται ενίοτε κατά της βιτρίνας του κατεστημένου, α

φήνοντας ανέπαφα και ενισχύοντας τα ενδότερα.

Δεύτερον, η αναγκαστική ψήφος ακόμα και αν δοθεί δεν εγγυάται

- κάθε άλλο- 

την απαιτούμενη, διαρκή και συνειδητοποιημένη λαική στήριξη προς μια κυβέρνηση που θα κληθεί να κυβερνήσει σε εχθρικό περιβάλλον, εντεινόμενης κρίσης και με το κατεστημένο να διατηρεί κρίσιμους πυλώνες εξουσίας υπό τον έλεγχό του.

Ο συνδυασμός αυτής της διπλής αδυναμίας από τη μια του κατεστημένου να επιβληθεί και από την άλλη των δυνάμεων που συγκρούονται μαζί του να πείσουν πως σε ορατό χρόνο μπορούν να το ανατρέψουν διαμορφώνει αμηχανία, απογοήτευση ή και ηττοπάθεια σε τμήματα του πληθυσμού που κατεξοχήν πλήττονται από την κρίση. 

Ο κίνδυνος είναι αυτή η αίσθηση να παγιωθεί και να ωθήσει στην ιδιώτευση και στη συμπεριφορά εκκρεμούς κοινωνικές τάξεις και στρώματα που είναι απαραίτητες για τη δόμηση κοινωνικής πρωτοπορίας. Σε αυτήν την περίπτωση το βαθύ και συστημικό, παγιωμένο τότε πια, αδιέξοδο θα ανοίξει το δρόμο για λύσεις έντονης αυταρχικοποίησης

 ή και εκτροπής, με απρόβλεπτες συνέπειες.

Η αριστερά σήμερα έχει εξαιρετικά λιγότερο χρόνο μπροστά της από όσο νομίζει, προκειμένου να εκπληρώσει τα καθήκοντα που η ίδια η πραγματικότητα της έθεσε. 

Υπάρχουν ορισμένες αδήριτες ανάγκες: 

Να δομήσει ένα συνεκτικό προγραμματικό λόγο με βραχυπρόθεσμη, 

μεσοπρόθεσμη και μακροπρόθεσμη- στρατηγική διάσταση. 

Να συνθέσει ένα ευρύτερο μέτωπο δυνάμεων που θα δώσει σήμερα, τώρα τη μάχη της αντίστασης, της ανατροπής και της αλληλεγγύης. 

Τρίτον να παίξει τον κύριο πρωταγωνιστικό ρόλο στη δημιουργία νέων μορφών λαϊκής συμμετοχής και δράσης, νέων κινημάτων που θα απλωθούν σε κάθε κοινωνικό χώρο.

Η αριστερά φέρεται σα να κουβαλά ακόμα βαθιές ήττες και να είναι δέσμια αυτών. 

Λες και έχει χάσει την ιδεολογική ηγεμονία πριν καν να δώσει τη μάχη. 

Φοβάται να μιλήσει για σοσιαλισμό και να τον περιγράψει.

 Φοβάται να μιλήσει για νέες μορφές διεύθυνσης, κατοχής και λειτουργίας των μέσων παραγωγής, για αυτοδιαχείριση και συνεταιρισμό των παραγωγικών δυνάμεων.

 Για την ανάγκη ρήξης με τον πυρήνα του παρασιτισμού 

και για το πώς θα υλοποιήσει ένα τέτοιο σχέδιο.

Δεν πρέπει να αφήσει το αίσθημα και σταδιακά την πραγματικότητα του αδιεξόδου να γιγαντωθούν. Γιατί θα τα ακολουθήσει η ήττα όχι μόνο της αριστεράς 

αλλά του ελληνικού λαού συνολικά. 

Γι’ αυτό πρέπει να αναλύσει 

και να δράσει τώρα.

Θέμης Τζήμας