Τρίτη 17 Ιουλίου 2012

Ο ΕΝΑΣ ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΣ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΣΤΗΛΙΤΕΥΕΙ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ! ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ!

                                                                  Γράφει ο Δημήτρης Κανελλόπουλος
Κάτι θυμάμαι, αλλά δεν είμαι και πολύ σίγουρος. Θυμάμαι νομίζω τον κ.Κοντομηνά να λέει παλιότερα πως αν ποτέ γίνει απεργία στον «Alpha 98.9» θα τον έκλεινε το σταθμό. 
Απεργία εκεί πάντως έχουμε, καραμπινάτη απεργία κιόλας, πενθήμερη, ξεκίνησε το Σάββατο και συνεχίζεται μέχρι και το πρωί της Πέμπτης.
 Η ΕΤΕΡ κατέβασε διακόπτες στο ραδιόφωνο της Κάντζας
ένα ραδιόφωνο το οποίο διολίσθησε αργά μεν, σταθερά δε, 
προς το μνημονιακό στρατόπεδο
Έτσι ξεκινούν όλα, από την ιδιοκτησία
Με τις κατάλληλες κινήσεις γίνονται όλες οι διαφοροποιήσεις,
 όπως πρέπει και χωρίς τυμπανοκρουσίες


Μου αρέσει πάντως όταν επιφανείς αρθρογράφοι της Καθημερινής 
που τυγχάνουν απόλυτου σεβασμού, όπως ο Παντελής Μπουκάλας
καρφώνουν εμμέσως ακόμα και αρθρογράφους της δικής τους εφημερίδας, 
όπως ο Πάσχος Μανδραβέλης.

 Έγραφε ο πάντοτε επίκαιρος Μπουκάλας για το «αχόρταγο σαράκι του αναγωγισμού» στηλιτεύοντας όλους εκείνους που επιχειρηματολογούν με φαιδρό τρόπο βάζοντας στο ίδιο τσουβάλι ανόμοια πράγματα. 

«Στόχος των λιστοποιών, μετά βίας αποκρυπτόμενος» έγραφε χθες στην Καθημερινή της Κυριακής ο Παντελής Μπουκάλας«να "αποδείξουν" ότι όλοι οι εκτός κυβερνήσεως σχηματισμοί είναι ίδιοι κι απαράλλαχτοι, άρα απαράδεκτοι και καταδικαστέοι. 

Για να περπατήσει το σενάριο αυτό 
(για να βγουν δηλαδή ίδιοι κι όμοιοι αριστεροί δύο ειδών, που μάλιστα "ου συγχρώνται", νεολαϊκιστές τύπου Καμμένου και νεοναζιστές,
 στο πλαίσιο άλλωστε της κατεδαφιστικής θεωρίας περί των δύο άκρων), 
προστίθενται σαν "κοινά σημεία" για ν' αβγατίσει ο κατάλογος,
 ακόμα και τα αυτονόητα ή και τα στερούμενα νοήματος». 

Και ως παράδειγμα χρησιμοποιούσε ένα πρόσφατο δημοσίευμα των ΝΕΩΝ

«Είδα για παράδειγμα στα ΝΕΑ, εννιά του μηνός, να προσμετρείται σαν τρανταχτό κοινό γνώρισμα του ΣΥΡΙΖΑ, των Ανεξάρτητων Ελλήνων, του ΚΚΕ και της "Χρυσής Αυγής 
το ότι κατήγγειλαν την ασυνέπεια της κυβέρνησης 
ως προς τις προεκλογικές εξαγγελίες της... 

Μήπως θα έπρεπε να προστεθεί και η κοινή πεποίθησή τους
 ότι η οκά είχε τετρακόσια δράμια; 
Και δεν είναι απαραίτητο να προστεθεί στηλιτευτικώς και το ότι όλοι τους πιστεύουν 
πως ο ήλιος αρχίζει το μεροκάματό του από την Ανατολή, 
οπότε είναι ηλίου φαεινότερον ότι κτλ. κτλ.;»



Που να ήξερε όμως ο Μπουκάλας, πως αυτό ακριβώς το «αχόρταγο σαράκι του αναγωγισμού» το έβλεπες ανάγλυφα σε ένα άλλο άρθρο της Καθημερινής, την ίδια μέρα. 
Χθες Κυριακή
Του γνωστού Πάσχου Μανδραβέλη ο οποίος έγραφε: 
«Στο τέλος, βέβαια, κερδίζει ο έσχατος στη σειρά μάγκας και διαπραγματευτής της εξέδρας, είτε αυτός λέγεται Αλέξης Τσίπρας είτε Ακης Τσοχατζόπουλος. 
Λίγοι πρόσεξαν τον καημό του έγκλειστου στις φυλακές πρώην υπουργού 
για τους ηγέτες των δύο κομμάτων, οι οποίοι 
"δεν ήταν ικανοί ούτε να διαπραγματευθούν σοβαρά,
 ισότιμα και απαιτητικά με τους Ευρωπαίους"».  


Ο Μανδραβέλης παραλληρίζει Τσίπρα και Τζοχατζόπουλο 
επειδή αναφέρθηκαν, αμφότεροι, στην κοροϊδία της αναδιαπραγμάτευσης
Πιο τρανταχτό παράδειγμα δεν θα μπορούσε να σκεφτεί ο Μπουκάλας... 
Πάσχει άραγε και ο Πάσχος από το «αχόρταγο σαράκι του αναγωγισμού»;



Φυσικά, ως συνήθως, εύστοχος ήταν και Νίκος Ξυδάκης

«Ο άγγελος του καύσωνος, με τη μορφή του Δ., έφερνε ένα μήνυμα: το παρόν. 

Μου το πε καθαρά, ότι μόνο αυτό υπάρχει,
 και πάνω σε αυτό διεξάγεται η πάλη για κυριαρχία: 
όποιος υπόσχεται διάσωση στο μέλλον, 
ζητάει ταυτόχρονα να ξεχάσουμε το παρόν. 

Το παρόν θα κυλάει με θυσίες, με μια προπάντων: με την άρνησή του. 

Και στο μέλλον θα έρθει η ανταμοιβή. 

Ας απαρνηθούμε το παρόν, λοιπόν. 
Αυτό ζητάει ο κυρίαρχος του παρόντος, 
που τυχαίνει να είναι και παραγωγός της κρίσης. 
Πίσω από τα ταξίματα του μέλλοντος, 
κρύβεται άγαρμπα η τόσο προφανής δίψα του για κατίσχυση.

Μα ποιος εγκαταλείπει το παρόν, την ίδια τη ζωή, να κυλήσει μέσ απ' τα χέρια του, 
για μια αόριστη υπόσχεση μέλλοντος; 
Θα ήταν σαν να αφήνεις τη ζωή σου παρακαταθήκη στα χέρια τρίτων.
 Ενα αβέβαιο ενέχυρο, μια ολοκληρωτική ήττα. 
Κι όμως, πολλοί πείθονται, 
ακουμπάνε τις ζωές τους ενέχυρο σε μαγαζάκια
 "Αγοράζεται χρυσός, ασήμι, τιμαλφή". 
Οι άνθρωποι χάνουν την πίστη στον εαυτό τους, 
αφού έχουν ήδη χάσει την αίσθηση ότι η ζωή τους ανήκει, 
ότι είναι ανεξαγόραστη, 
όση λίγη, 
όση είναι. 
Δεν έχουν φως».

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου