ΤΗΣ ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ
«Δεν ξέρω επίσης ποιοι συγγραφείς είναι χειρότεροι. Διάφοροι νεότεροι που το παίζουν όψιμοι Πασοκτζήδες σε μία εποχή σαν τη σημερινή; Ή, η πλειοψηφία που κάνει απλώς την πάπια;».
Αρκεί μια φράση σαν κι αυτή η οποία εμφανώς εκφράζει μία κατεξοχήν πολιτική άποψη να ανοίξει τον ασκό του Αιόλου πυροδοτώντας μία ενδο-λογοτεχνική διαμάχη;
Μια διαμάχη μάλιστα που εξελίσσεται ακόμα στο Facebook έχοντας πάρει κατά το ένα σκέλος τουλάχιστον άγριες χουλιγκανικές διαστάσεις;
Κι όμως φαίνεται ότι αρκούσε στον Θανάση Χειμωνά η παραπάνω δημοσίως και ειλικρινά διατυπωμένη θέση του Βαγγέλη Ραπτόπουλου για να αναγνωρίσει ο πρώτος τον εαυτό του στην επισήμανση και να αντιδράσει με ακραίους όρους, υστερία,
επίθεση επί του προσωπικού και χυδαία συνθηματολογία του τύπου
«Δεν θα γίνεις Χειμωνάς ποτέ/Καραφλέ, καραφλέ»!
Πουθενά σ' όλη αυτή την δίκαιη ή άδικη αντίδραση (το πρόσημο το αποφασίζει ο αναγνώστης) δεν υπήρξε μία απάντηση με πολιτικούς όρους. Υπήρξαν βέβαια πολλές με ποδοσφαιρικούς...
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απ' την αρχή.
Σ' ένα άρθρο του στο απεργιακό φύλλο της«Ελευθεροτυπίας» την 30η Ιουνίου , ο Ραπτόπουλος περιέγραφε ξεκάθαρα και με ονοματεπώνυμα το καθεστωτικό μιντιακό τοπίο που ευθύνεται εν πολλοίς για όσα ζούμε. Το ίδιο άρθρο αναρτήθηκε και στην προσωπική σελίδα του Ραπτόπουλου στο Facebook, ενεργοποιώντας έναν έντονο διάλογο.
Στα σχόλια που αντηλλάγησαν ο Ραπτόπουλος εξέφρασε και την παραπάνω άποψη περί των ομοτέχνων του. Μεταξύ μας το τολμηρό ήταν ότι την διατύπωσε ο ίδιος -ένας λογοτέχνης δηλαδή- δημοσίως. Γιατί αυτό καθεαυτό το περιεχόμενο της φράσης δεν αποτύπωνε τίποτε περισσότερο απ' ό,τι αναρωτήθηκαν δεκάδες άνθρωποι, όταν έπεσε στην αντίληψή τους η υποψηφιότητα με το ΠΑΣΟΚ του Θανάση Χειμωνά.
Ηταν απορίας άξιον γιατί ένας 41χρονος συγγραφέας, μάλλον αποστασιοποιημένος από την πολιτική αν εξαιρέσει κανείς τα ρηχής επιχειρηματολογίας και ρηχότερης πολιτικής σκέψης άρθρα του στα «Νέα», αποφάσισε την σκοτεινή περίοδο του Μνημονίου να κάνει ό,τι επαγγελματίες πολιτικοί κανονικά θα απεύχονταν:
Να εμπλακεί με ένα κόμμα εξουσίας οι κακοί χειρισμοί του οποίου ευθύνονται μάλιστα για την διόγκωση ενός προβλήματος για το οποίο οι προηγούμενες ηγεσίες του ίδιου κόμματος ως κυβερνώσες επί χρόνια ήταν κάθε άλλο παρά άμοιρες ευθυνών.
Περί ορέξεως κολοκυθόπιττα βεβαίως.
Ο κ.Χειμωνάς εξήγησε έκτοτε ότι σε μία από τις πιο δύσκολες εποχές για την ελληνική ιστορία, «επέλεξα να βγω μπροστά κι όχι να κάτσω στον καναπέ και να βρίζω».
Και το έκανε με το κόμμα που στήριζε πάντα, πιστεύοντας ότι η οπτική ενός νέου και άφθαρτου πολιτικού θα βοηθούσε την κατάσταση. Πώς θα βοηθούσε ο κ.Χειμωνάς στο τωρινό ελληνικό τοπίο της απέραντης δυστυχίας, της απόγνωσης, των καθημερινών αυτοκτονιών, της συντριβής κάθε αυτονόητου πολιτικού δικαιώματος και μιας εφαρμοσμένης πολιτικής που διογκώνει αποδεδειγμένα το πρόβλημα και βυθίζει την χώρα, είναι επίσης απορίας άξιον.
Τέλος πάντων αυτή ήταν η άποψή του και είναι σεβαστή.
Όπως σεβαστό είναι και να την κρίνει ο οποιοσδήποτε πολίτης. Αυτό είναι φαντάζομαι το πρώτο μάθημα του δημόσιου βίου: Οποιος εκτίθεται, κρίνεται.
Δυστυχώς ο κύριος Χειμωνάς δεν έχει φαίνεται θητεύσει στον κανόνα κι έτσι αντέδρασε εν προκειμένω με τρόπο που μάλλον ακύρωσε το νέο πολιτικό ήθος το οποίο ευαγγελίζεται...
Εκτός εάν αυτό εννοούσε.
Πως το καινούριο δηλαδή που θα κομίσει στην πολιτική είναι η αντιμετώπιση της διαφωνίας ή και της επίθεσης με χυδαιολογία, συνθήματα, συστράτευση των οπαδών του εναντίον του διαφωνούντος και επιθέσεις επί του προσωπικού. Και να σκεφτεί κανείς πως ο κύριος Χειμωνάς ενοχλείται από την συμπεριφορά της «Χρυσής Αυγής».
Που διαφέρει δηλαδή η αντίδραση του Κασιδιάρη όταν χαστούκιζε την Κανέλλη απ' τον ίδιο που αναρτά στη σελίδα του το «Gucci φόρεμα» του Μαζωνάκη για να ειρωνευτεί την καταγωγή (απ' το Περιστέρι) του Ραπτόπουλου, φωτογραφίες με πιθήκους και συνθήματα;
Και που όταν μία γνωστή δημοσιογράφος γραφει την δική της άποψη, συνιστώντας ψυχραιμία και διάλογο με πολιτικούς όρους, την καθυβρίζει με τον χειρότερο τρόπο, χωρίς να διστάσει να λασπολογήσει για την εργασία της και να θίξει την ηλικία της-παρότι άντε να 'ναι 2 χρόνια μικρότερός της; Δεν φταίει βέβαια ο κύριος Χειμωνάς γι' όλα αυτά.
Είναι μάλιστα τραγικό το γεγονός ότι ο τρόπος που αντέδρασε ενισχύει τα όσα έγραφε ο κ.Ραπτόπουλος για το συμπαγές μιντιακό σύστημα. Γόνος δύο τεράστιων μεγεθών της ελληνικής τέχνης, του Γιώργου Χειμωνά και της Λούλας Αναγνωστακη και ανηψιός του μείζονος ποιητή της Αριστεράς και της Ελλάδας γενικά, Μανώλη Αναγνωστάκη, (αυτο δεν το ξερα,τωρα θα πάω να φουντάρω) ο νεότερος Χειμωνάς είχε να διαχειριστεί μία πολύ βαριά παράδοση.
Η πορεία του ξεκίνησε από τον χώρο των ΜΜΕ, στο αθλητικό ρεπορτάζ. Υστερα ήρθε και η λογοτεχνία με πολύ αμφισβητούμενα αποτελέσματα. Η δημοσιότητα όμως στον χώρο των αδηφάγων ΜΜΕ που αντίθετα ξέρουν πολύ καλά πώς να διαχειρίζονται τις βαριές οικογενειακές παραδόσεις, τον έκανε φοβάμαι να υπερεκτιμήσει τις δυνάμεις του.
Οι απόπειρές του να αρθρογραφήσει με πολιτικό περιεχόμενο διακρίνονταν από συνθηματολογική και ρηχή σκέψη και παιδαριώδη επιχειρηματολογία. Η περίπτωσή του όμως ήταν εκ γενετής πρόσφορη. Όχι μόνον ουδείς είπε στον βασιλιά ότι είναι μέτριος, αλλά αντίθετα τον εγκλώβισαν σαυτό το ψευδο-ευδαιμονικό μιντιακό περιβάλλον της απατηλής λάμψης τηςματαιοδοξίας.
Η πρόταση για την υποψηφιότητά του με το ΠΑΣΟΚ ήταν μια σχεδόν προδιαγεγραμμένη εξέλιξη. Το τείχος προστασίας ήταν η μεγάλη μιντιακή παρέα που δρα ως συμπαγής ομάδα επίθεσης. Στο μιντιακό περιβάλλον που περιέγραφε ο Ραπτόπουλος δεν επιτρέπονται οι Αγανακτισμένοι. Αντίθετα όσοι ανήκουν σ' αυτό, ανεξαρτήτως αισθητικής, καλλιτεχνικής, δημοσιογραφικής ή πολιτικής υπόστασης αναδεικνύονται σε προσωπικότητες.
Ξαφνικά σε χτυπούν στην πλάτη και σε συγχαίρουν. Σου παίρνουν συνεντεύξεις και σου κάνουν like. Το να χάσεις το μέτρο όχι μόνο δεν είναι παράδοξο, αλλά είναι μάλλον αναμενόμενο.
Συνεπώς η έκφραση της άλλης άποψης, όταν έρχεται όχι απλώς σε σοκάρει, όπως είναι φυσικό, αλλά σε κάνει να φαντάζεσαι συνωμοσίες.
Τι κρίμα!
Ισως κάποτε ο Θανάσης Χειμωνάς να σκεφτεί ότι ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος, πουλέν κι αυτός κάποτε των ΜΜΕ που πήρε όμως ένα πολύ ακριβό μάθημα πολύ νωρίς, με αποτέλεσμα να ωριμάσει και να αναλάβει πλήρως τις λογοτεχνικές και βέβαια τις πολιτικές ευθύνες των λόγων του, ήταν ο πρώτος που του είπε μία ωμή αλήθεια.
Εστω την ωμή αλήθεια όπως την βλέπει ο Ραπτόπουλος και κάποιοι άλλοι ειδικά αυτή την εποχή που σε βγάζει οφσάιντ ακόμα κι όταν νομίζεις ότι η εξέδρα σε ζητωκραυγάζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου