ΑΥΤΟΥΣ ΦΟΒΑΜΑΙ

Της Σοφίας Λαμπίκη

Μια φορά κι έναν καιρό ήτανε μια χώρα κι ένας εμφύλιος.

Κέρδισαν οι εθνικόφρονες 

αλλά έμειναν εκκρεμότητες πολλές ,

 ιστορικές και δικαιοσύνης κυρίως..

Πέρασαν σχεδόν 65 χρόνια με δικτατορίες, 

δημοκρατίες κουτσές 

και δημοκρατίες με χρήμα και καλή ζωή.

Και φτάσαμε στη χρεοκοπία.

Η κοινωνία στο μεγαλύτερο κομματι της είχε μάθει στην καλή ζωή 

και δεν είχε αντοχες ψυχής.

Και τότε εμφανίστηκαν οι Προστάτες.

Μπράβοι και πορτιέρηδες νυχτερινών μαγαζιών,

 ιδιοκτήτες γυμναστηρίων πρόσφεραν στο πόπολο δύο πράγματα : 

μίσος και ασφάλεια.

Το κομμάτι της κοινωνίας των νοικοκύρηδων στην αρχή δεν τους ήθελε, 

τους τρόμαζαν, αλλά μετά όταν μπήκε στο κώλο τους το ματσούκι της φτώχειας 

άρχισαν να τους καλοκοιτάνε.

Ο θάνατος σου , η ζωή μου εξάλλου.

Οι Προστάτες βαδίζουν βάσει σχεδίου.

Το Σύστημα που κέρδισε πριν 65 χρόνια 

δεν μπορεί να επιτρέψει στους ηττημένους του τότε να πάρουν την εξουσία του σήμερα ..είπαμε...εκκρεμότητες.

Αποσαρθρώνει έτσι την κοινωνία που έτσι κι αλλιώς παραπέει 

για να δημιουργήσει φόβο και σύγχυση.

Για να συσπειρώσει τους νοικοκύρηδες.

Και ετοιμάζει την επόμενη μέρα.

Δεν πρόκειται να αφήσουν να κυβερνήσουν τη χώρα "μπολσεβίκοι".

Είναι πανέτοιμοι οι Προστάτες

 -με την συγκατάθεση των τοκογλύφων πιστεύω- 

για πλήρη εκτροπή στους δρόμους.

Εκεί είναι δυνατοί.

Είναι δυνατοί γιατί τους δίνει ισχύ το κομμάτι της κοινωνίας που φοβάται, 

που είναι φασίζον έτσι κι αλλιώς 

απλώς μέχρι τώρα ένα λούστρο καλοπέρασης κάλυπτε το τέρας.

Οι απέναντι απ τους Προστάτες δεν βλέπουν, 

βλέπουν μόνο εκλογές.

Δεν είναι έτοιμοι οι ίδιοι να αντιμετωπίσουν την Βία 

ούτε και οι πασιφιστές ιδεολόγοι ανθρωπιστές ψηφοφόροι τους μπορούν.

Σαν τα κουνέλια θα πάνε στη σφαγή στον κοινωνικό εμφύλιο που στήνεται.

Δεν φοβάμαι τους Προστάτες.

Φοβάμαι όμως αυτή την οχλούσα μάζα των μικροαστών 

που θα καρφώσει και θα σκοτώσει τον οποιοδήποτε για να επιζήσει η ίδια.

Είναι ο ίδιος όχλος που φώναζε στο Κολοσσαίο 

"σκότωσε τον" για τους μονομάχους.

Ο ίδιος που παρακολουθούσε μαζικά σαν σε γλέντι τις μάγισσες που καίγονταν στην πυρά και κάρφωνε τη γειτόνισσα του για μάγισσα.

Ο ίδιος ακριβώς όχλος που ύψωνε το χέρι σε ναζιστικό χαιρετισμό 

και έσπαγε τις βιτρίνες των καταστημάτων την Νύχτα των Κρυστάλλων.

Αυτούς φοβάμαι.