Μία εβδομάδα απομένει πλέον έως τις εκλογές,
το καμπανάκι του τελευταίου γύρου χτύπησε ήδη και οι δρομείς
(λέμε τώρα)
συγκεντρώνουν
όσες δυνάμεις τούς έχουν απομείνει
για να τα δώσουν όλα
και να τερματίσουν
σε όσο καλύτερη σειρά μπορούν.
Τελευταίος γύρος στην κούρσα είναι, περπατώντας θα τερματίσουν;
Αν και τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα,
μερικοί φαίνεται να το προτιμούν.
Εχοντας όλη αυτή την εμπειρία των προηγούμενων δυόμισι χρόνων
που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν μια... πυρηνική καταστροφή,
τη δική τους Φουκουσίμα,
φαίνεται να έχουν επιλέξει να τερματίσουν με βήμα σημειωτόν.
Είναι η ασφαλέστερη μέθοδος, διότι με τις εκλογές ποτέ δεν ξέρεις. Εκεί που δεν το περιμένεις τις κερδίζεις.
Αέρας είναι άλλωστε.
Και επειδή είναι προφανές ότι ορισμένοι δεν θέλουν,
μπας και γίνει καμιά στραβή και τις κερδίσουν,
πάνε σιγά σιγά και με το μαλακό,
λες και οι εκλογές θα γίνουν σε έξι μήνες.
Οχι παιδιά, την άλλη Κυριακή έχουμε εκλογές...
Τι θα κάνουν
στις 7 Μαΐου;
Διότι, αν θέλεις να κερδίσεις τις εκλογές,
κλείνεις οριστικά και διά παντός τις παρτίδες σου με το παρελθόν
και λες την πρότασή σου για την επόμενη μέρα.
Για το τι θα κάνεις την 7η Μαΐου, που είναι ημέρα Δευτέρα και ο κόσμος θα πάει κανονικά στις δουλειές του, για να εισπράξει ένα πετσοκομμένο μεροκάματο και να συνεχίσει να ζει με τον εφιάλτη τού έχω - δεν έχω δουλειά και αύριο.
Αλλά εσύ, δεν ξέρω γιατί, είσαι κολλημένος στο χθες.
Το χθες τέλειωσε, αδελφέ.
Τέ-λος, πώς το λένε.
Ο,τι έγινε έγινε.
Καλώς, κακώς, μέτρια, αναποτελεσματικά, στραβά, ανάποδα - έγινε. Τώρα (έπρεπε να) έχουμε γυρίσει σελίδα.
Τι ωφελεί να του λες του άλλου συγγνώμη και συγγνώμη και ξανά συγγνώμη και με συγχωρείς και δεν το ήθελα;
Αφού ό,τι ήταν να πάθει ο άνθρωπος από σένα, το έπαθε.
Υπάρχει περίπτωση με τη συγγνώμη, κι αυτή την κλαψο... δεν θέλω να τη χαρακτηρίσω, να του αποκαταστήσεις όσα έχασε;
Να του ξαναδώσεις πίσω τη ζωή που είχε;
Οχι.
Λοιπόν;
Τι νόημα έχει να το επαναλαμβάνεις;
Μόνο για να του θυμίζεις συνεχώς τα έργα και τις ημέρες σου,
μη γίνει και πάλι καμιά στραβή και πηγαίνοντας προς την κάλπη πει «εντάξει, έκαναν ό,τι έκαναν, αλλά εμένα το χέρι μου δεν πάει να ψηφίσω άλλο - ΠΑΣΟΚ θα ψηφίσω»!
Ολοι θέλουν
να κερδίσουν
Πριν από μερικές ημέρες με βασάνιζε το ερώτημα γιατί ένα κόμμα να μη θέλει να κερδίσει τις εκλογές.
Ακόμη και αν είσαι το Κόμμα των Πειρατών ή το Κόμμα της Κοινωνικής Απελευθέρωσης, ένα στόχο (πρέπει να) έχεις:
να κερδίσεις τις εκλογές.
Αλλιώς, γιατί μετέχεις στο πανηγύρι; 32 κόμματα - ζωή να 'χουν - διεκδικούν την ψήφο μας την επόμενη Κυριακή, όλα στόχο να κερδίσουν τις εκλογές έχουν.
Και μπορεί οι περισσότεροι από τους 32 αρχηγούς να έχουν φάει απλώς την πετριά ότι θα τις κερδίσουν (ενώ εμείς το ξέρουμε πως δεν), η ουσία όμως δεν αλλάζει.
Κατεβαίνω στις εκλογές για να κερδίσω. Εσύ δεν θέλεις. Είναι φανερό. Γιατί; Κατά τη γνώμη μου, οι λόγοι δεν είναι πολλοί - ένας είναι: για να αποφύγεις όσα θα ακολουθήσουν στη συνέχεια.
Η νέα κυβέρνηση θα κληθεί τον Ιούνιο να αποφασίσει παράταση της λιτότητας, να πάρει καινούργια σκληρά μέτρα, να εντείνει την πίεση στις πλατιές μάζες. Και θα γίνει, φυσικά, ο κακός χαμός...
Ο σκληρός
μήνας Ιούνιος
Επίσης, αν η νέα κυβέρνηση είναι κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, που δεν το βλέπω να προκύπτει από πουθενά,
θα κληθεί να υλοποιήσει όλα αυτά τα... παραμυθένια που μας έταξε μέχρι τώρα και φαντάζομαι ότι θα συνεχίσει
να τάζει μέχρι να φτάσουμε στις κάλπες - γιατί αν ο άλλος πάρει φόρα δεν τον σταματάει τίποτε.
Μισθούς, συντάξεις, επιδόματα, επιδοτήσεις, επιχορηγήσεις - αυτός ο Σαμαράς κατάντησε σαν τον Αγιο Παντελεήμονα, μεγάλη η χάρη Του (του Αγίου εννοώ): τάζει σε κάθε πικραμένο όλα όσα ζητάει όχι μόνο ο πικραμένος αλλά και η παρέα του, μήπως και γυρίσει το παιχνίδι,
το κερδίσει δηλαδή.
Αλλά κάνει τόσα λάθη, που στο τέλος θα την πάθει όπως εκείνος που έτρεχε μόνος του στο στάδιο και τερμάτισε δεύτερος! Διότι μόνος του τρέχει, το είπα και προηγουμένως. Ο άλλος δεν θέλει και εξήγησα γιατί...
Να τους τιμωρήσουμε
ναι, αλλά...
ένας δεν μπορεί, ο άλλος δεν θέλει, τι θα γίνει τελικά;
Το έλα να δεις θα γίνει.
Ολες οι δημοσκοπήσεις που έχω ακούσει να κυκλοφορούν, πιστοποιούν το πλήρες αδιέξοδο, το απόλυτο χάος.
Οι δυο τους δεν φτάνουν - ώς αυτή την ώρα, έ;
Να μην παρεξηγηθώ - με τίποτε το 50%, που θα τους έδινε μια ευπρεπή δικαιολογία να σχηματίσουν κυβέρνηση συνεργασίας.
Η Αριστερά ανεβαίνει με τον ΣΥΡΙΖΑ
να κάνει πάρτι στην πλάτη του ΠΑΣΟΚ,
ο Καμμένος ανεβαίνει,
η Χρυσή Αυγή ετοιμάζει σβάστικες και γυαλίζει αγκυλωτούς σταυρούς για την πρεμιέρα στη Βουλή
και το παραμύθι, «θα τους τιμωρήσουμε τους δύο μεγάλους», έχει περάσει μέχρι τον τελευταίο πολίτη.
Να τους τιμωρήσεις τους δύο μεγάλους, μεγάλε, δεν έχω αντίρρηση, αλλά μήπως πρέπει να σκεφθείς πώς θα κυβερνηθεί
κι αυτή η ρημάδα η χώρα;
Οι άνθρωποι
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ όλα τα διπλανά, αγαπημένε μου αναγνώστη, θα μου πεις: Σιγά, τώρα κάτι μας είπες και συ. Πού απευθύνεσαι, ρε φίλε; Μένεις μαζί μας ή ήρθες από άλλη χώρα ή ήπειρο; Εδώ οι άλλοι οργάνωσαν λαϊκή υποδοχή στον Καραμανλή στη Θεσσαλονίκη! Σε ποιον; Στον Καραμανλή.
Τον άνθρωπο που διέλυσε τη χώρα, που την οδήγησε στην απόλυτη καταστροφή (για να συνεχίσει στα χνάρια του στη συνέχεια και με απόλυτη... επιτυχία ο Γιώργος) που θεοποίησε το ρουσφέτι, που κατήργησε κάθε αξιοκρατία, που έδωσε πλήρη αμνηστία στα κάθε λογής λαμόγια, που παρέδωσε το κράτος σε έναν εσμό από κουμπάρους, κολλητούς και φίλους, με αποτέλεσμα να μην αφήσουν ούτε πόμολα στις πόρτες!
Αυτόν λοιπόν τον τύπο τον αποθέωσαν στη Θεσσαλονίκη. Ανθρωποι σαν κι εμάς, πολίτες της διπλανής πόρτας – που θα πάνε κι αυτοί την Κυριακή να ψηφίσουν στις κάλπες, και από την ψήφο τους θα εξαρτηθεί το μέλλον το δικό σου, το δικό μου, των παιδιών μας, των γύρω μας. Τι να λέμε τώρα και τι να συζητάμε; Οι άνθρωποι ξεχνούν τόσο γρήγορα, μα τόσο γρήγορα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου