Γιατί δεν θέλουν να χαμογελάμε;
Τον τελευταίο καιρό, στη γειτονιά μου συναντώ μια γυναίκα.
Τη μια τη βρίσκω έξω από το σπίτι μου, την άλλη στον πίσω δρόμο, την άλλη στην πλατεία. Είναι κανονική σε ύψος, κανονική σε βάρος,
Την πρώτη φορά ήταν ακριβώς στην πόρτα μου.
Την προσπέρασα με ένα «καλημέρα».
Πριν στρίψω στην γωνία γύρισα και την κοίταξα.
Σκούπιζε αργά και προσεκτικά. Λες και ήταν σπίτι της.
Κάθε δυο τρία μέτρα δημιουργούσε ένα μικρό λόφο από σκουπίδια
τον οποίο στην συνέχεια άδειαζε σε ένα καρότσι.
Το φωσφοριζέ γιλέκο του Δήμου τής έπεφτε μεγάλο
αλλά δεν του έδινε και πολύ σημασία.
Στην απέναντι μεριά του δρόμου ένας άντρας φαινόταν να παρακολουθεί τα βήματά της. Προχωρούσε αυτή, προχωρούσε και αυτός. Σκούπιζε αυτή, σταμάταγε αυτός.
Την επόμενη φορά που την συνάντησα ο άντρας ήταν ξανά κοντά της.
Μάζευε κάτι σακούλες που εξείχαν κάτω από ένα παρκαρισμένο αμάξι.
Ποιος είναι;
Δεν τόλμησα να ρωτήσω αλλά άλλαξα τον χαιρετισμό
και από το «καλημέρα» πέρασα στο «γεια σας».
Το σκηνικό επαναλήφθηκε δυο τρεις φορές, μέχρι που χθες η συνομιλία μας προχώρησε.
Οι γιορτές - έστω και αυτές οι κουτσουρεμένες από ανεμελιά
- προσφέρονται για μερικές κουβέντες παραπάνω.
Η Μαρία είναι διμηνίτισσα. Προσλήφθηκε την 1η Μαρτίου και θα απολυθεί στις 30 Απριλίου. «600 ευρώ τον μήνα. Αλλά για το καλοκαίρι δεν προβλέπονται οδοκαθαριστές.
Ίσως πάλι τον Σεπτέμβρη». «Και ο κύριος;», «Φίλος μου» μου λέει, κοιτώντας τον ζεστά. «Απολυμένος». Δώδεκα χρόνια εργαζόταν σε μια μεγάλη φίρμα σούπερ μάρκετ.
Πριν δυο χρόνια τον έκαναν προϊστάμενο και πριν έξι μήνες τον απέλυσαν ως υψηλόμισθο. «1200ε έπαιρνα». «Τέσσερις μήνες ήμουν καθημερινά στο ψάξιμο.
Απογοητεύθηκα και είπα να 'ρχομαι να την βοηθάω να 'χει και παρέα».
«Όταν δεν μας κοιτάνε της σπρώχνω και το καρότσι».
Τα τελευταία λόγια καλύφθηκαν από γέλια. «Σιγά μην μου ζητήσεις και μεροκάματο».
«Πώς τα κάνανε έτσι οι μεγάλοι;», σοβαρεύει απότομα η συζήτηση. Ποιοι μεγάλοι; Οι ξένοι; Οι δικοί μας; Δεν κατάλαβα αλλά δεν ζήτησα και διευκρινίσεις.
«Την Κυριακή θα έχει ΚΤΕΛ;» με ρωτάει με αγωνία η Μαρία.
«Μέχρι το Σάββατο δουλεύω. Αλλά Κυριακή, Δευτέρα κάθομαι και λέμε να πάμε στο χωριό μου». Ο δρόμος γέμισε με τα χαμόγελα τους.
«Ε και βέβαια θα έχει ΚΤΕΛ» βιάστηκα να απαντήσω χωρίς να έχω ρωτήσει τους απεργούς. «Άσε, φίλε, γιατί μας έχουν κόψει τα χαμόγελα». «Ποια χαμόγελα;».
Η συζήτηση εξελίσσεται χωρίς εμένα.
Επαναλαμβάνουν προφανώς κουβέντες που έχουν πει ξανά και ξανά,
σκουπίζοντας τους δρόμους.
«Μα δεν τους αρέσει να χαμογελάμε, δεν το έχεις καταλάβει;
Αυτοί θέλουνε να ζούμε με 600 ευρώ
και οι άλλοι απεργούν όταν ο κόσμος θέλει να πάει στα χωριά του.
Είσαι χάλια; Πάρε μια και από μένα να πάς πιο κάτω».
Τα λόγια της η Μαρία τα συνοδεύει με χειρονομίες.
«Θέλεις να διαμαρτυρηθείς κύριε; Πήγαινε και απόκλεισε τους πολιτικούς στα γραφεία τους. Τι κλείνεις το λιμάνι; Νομίζεις ότι οι πολιτικοί θα μείνουν με τις βαλίτσες στην προβλήτα;».
Στην τελευταία φράση της Μαρίας γέλασα. Όλοι γελάσαμε.
Ένα μικρό αεράκι φούσκωσε το γιλέκο της, φάνηκε τεράστια
αλλά γέμισε και τον δρόμο με χαρτιά και φύλλα.
«Άντε, βιάσου γιατί δε θα προλάβουμε».
«Πρέπει να καθαρίσουμε τους δρόμους που θα περάσει ο Επιτάφιος»
απολογήθηκε κοιτώντας προς το μέρος μου.
Χαμογέλασα, υποκλίθηκα και έφυγα.
Ο/Η lieinzenith έγραψε:(πριν 2 ημέρες)
Οποτε το βασικο προβλημα αυτων των ανθρωπων, ειναι οτι γινονται απεργιες και κλεινουν τα λιμανια, ετσι;
Μεσα στη φτωχεια τους, με διμηνες συμβασεις και εστιαζουμε στο οτι ανησυχουν για το αν θα πανε με το ΚΤΕΛ στο χωριο τους. Εντυπωσιακο, αν θεωρησεις οτι μπορει σε κανα μηνα να μην εχουν να φανε.
Αλλα,κι αυτοι οι ατιμοι οι απεργοι που δεν αφηνουν τον κοσμο να χαμογελασει.Α, οχι, συγνωμη, νομιζα το μνημονιο το κανει αυτο.Αλλα, μπορει να τα εχω μπερδεψει λιγο, τι να πω....
Μεσα στη φτωχεια τους, με διμηνες συμβασεις και εστιαζουμε στο οτι ανησυχουν για το αν θα πανε με το ΚΤΕΛ στο χωριο τους. Εντυπωσιακο, αν θεωρησεις οτι μπορει σε κανα μηνα να μην εχουν να φανε.
Αλλα,κι αυτοι οι ατιμοι οι απεργοι που δεν αφηνουν τον κοσμο να χαμογελασει.Α, οχι, συγνωμη, νομιζα το μνημονιο το κανει αυτο.Αλλα, μπορει να τα εχω μπερδεψει λιγο, τι να πω....
Ο/Η Μαρία Κανάκη έγραψε:(πριν 2 ημέρες)
πριν κοινωνήσουμε, φιλάμε τους δικούς μας κ λέμε "συγχωρεμένα" / θα κοινωνήσετε, κύριε Θεοδωράκη; / οι οδηγοί των ΚΤΕΛ είναι απεργοί. / καημό το χω μια φορά να γράψετε για το δίκιο των όποιων απεργών. καλή Ανάσταση
Τα σχολια φυσικά δεν ήταν όλα προς αυτή την κατεύθυνση.Πάρα πολλά ήταν αποθεωτικά για τον συντάκτη.Απλά επέλεξα μερικά που εκφράζουν τη δική μου άποψη-))
Ειλικρινά δεν ξέρω αν πραγματικα υπήρξε η συγκεκριμένη διμηνίτισσα.Πάντως γνωρίζω κι εγώ πολλές αντίστοιχες.Και είναι αυτές και αυτοί που οδήγησαν σε αλλεπάλληλες νίκες τους κυβερνώντες.
Η παντελής έλλειψη αλληλεγγύης μεταξύ μας ή μάλλον το αντίθετο,η έχθρα σε καθέναν που αγωνίζεται,ο θρίαμβος του διαίρει και βασίλευε.
Υποτελείς πολίτες,"νοικοκυραίοι",(πώς τους μισώ τους "νοικοκυραίους") και νοικοκυραίοι μπορεί να ναι ΚΑΙ οι διμηνίτες.
Όσο για τον Σταύρο Θεοδωράκη,τον θεωρώ απ τα πιο επικίνδυνα είδη δημοσιογράφου.
Γιατί έχει καταφέρει να φτιάξει ένα προφίλ "σοβαρού"δημοσιογράφου-όλοι όσοι θέλουν ν αναφέρουν κάτι ποιοτικό στην τηλεόραση,τον αναφέρουν.
Κι όμως ακριβώς επειδή δρά υποδόρια,είναι και πιο επικίνδυνος απ τους κάθε Πρετεντέρηδες και Πορτοσάλτε.
Ουσιαστικά τα ίδια πρεσβεύει μ'αυτούς αλλά το ιντελεκτουέλ προφίλ του έχει μεγαλύτερη δυνατότητα επιρροής.
Το παιδί της Σημικής ΕΤ2,το παιδί που υπερασπιζόταν τον Γιωργάκη,το παιδί του Μνημονίου και της τάξης και ασφάλειας σήμερα.
Και το μπλογκ του,εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων,
να φιλοξενεί αντίστοιχες απόψεις συντακτών
που μας διαπαιδαγωγούν ως προς το να αγαπούμε το Μνημόνιο-ονιο ονιο
Το ότι επέλεξε να μας παρουσιάσει ως πρότυπο σκέψης την συγκεκριμένη διμηνίτισσα και τον συντροφό της,λέει πολλά
Αυταααααα και για τον Σταυρούλη σας αφιερώνω τον παρακάτω έμπλεο σουρεαλισμού διάλογο
που ακούγοντάς τον,λες,δεν μπορεί,δεν είναι αληθινό αυτό που βλέπω,σήριαλ θάναι.
Γιατί σοβαρά,αποκλείεται να λένε τέτοια πράγματα
Η παντελής έλλειψη αλληλεγγύης μεταξύ μας ή μάλλον το αντίθετο,η έχθρα σε καθέναν που αγωνίζεται,ο θρίαμβος του διαίρει και βασίλευε.
Υποτελείς πολίτες,"νοικοκυραίοι",(πώς τους μισώ τους "νοικοκυραίους") και νοικοκυραίοι μπορεί να ναι ΚΑΙ οι διμηνίτες.
Όσο για τον Σταύρο Θεοδωράκη,τον θεωρώ απ τα πιο επικίνδυνα είδη δημοσιογράφου.
Γιατί έχει καταφέρει να φτιάξει ένα προφίλ "σοβαρού"δημοσιογράφου-όλοι όσοι θέλουν ν αναφέρουν κάτι ποιοτικό στην τηλεόραση,τον αναφέρουν.
Κι όμως ακριβώς επειδή δρά υποδόρια,είναι και πιο επικίνδυνος απ τους κάθε Πρετεντέρηδες και Πορτοσάλτε.
Ουσιαστικά τα ίδια πρεσβεύει μ'αυτούς αλλά το ιντελεκτουέλ προφίλ του έχει μεγαλύτερη δυνατότητα επιρροής.
Το παιδί της Σημικής ΕΤ2,το παιδί που υπερασπιζόταν τον Γιωργάκη,το παιδί του Μνημονίου και της τάξης και ασφάλειας σήμερα.
Και το μπλογκ του,εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων,
να φιλοξενεί αντίστοιχες απόψεις συντακτών
που μας διαπαιδαγωγούν ως προς το να αγαπούμε το Μνημόνιο-ονιο ονιο
Το ότι επέλεξε να μας παρουσιάσει ως πρότυπο σκέψης την συγκεκριμένη διμηνίτισσα και τον συντροφό της,λέει πολλά
Αυταααααα και για τον Σταυρούλη σας αφιερώνω τον παρακάτω έμπλεο σουρεαλισμού διάλογο
που ακούγοντάς τον,λες,δεν μπορεί,δεν είναι αληθινό αυτό που βλέπω,σήριαλ θάναι.
Γιατί σοβαρά,αποκλείεται να λένε τέτοια πράγματα
Οι απεργίες, μπορεί να μην προσφέρουν πάντα χαμόγελο ή νίκη στους απεργούς, αλλά τους κάνουν να αισθάνονται δυνατοί, ενωμένοι και αποφασισμένοι.
Κι αυτό είναι κάτι που επίσης απαγορεύεται και δεν θα πρέπει να υφίσταται γιατί χαλάει το κλίμα ζόφου που επιδιώκουν οι ελίτ να απλώσουν πάνω από τον οργουέλιαν παγκοσμιοποιημένο ντουνιά που λέγεται πλανήτης.
Ωραία τα χαμόγελα, αλλά η μαγκιά είναι να τα σκας στα δύσκολα και όχι μόνο τότε που τα δανεικά σε έκαναν να νιώθεις βασιλιάς.