Γιώργος και Καραμανλής τα μοιραία πρόσωπα της Ελλάδας
Γνωρίζουμε την Άλκηστι Πρωτοψάλτη ως κορυφαία ερμηνεύτρια, ως αγαπημένη φωνή που χρόνια τώρα μας ταξιδεύει σε ωκεανούς συναισθημάτων, βοηθώντας μας να μη χαθούμε ακόμη κι όταν όλα γύρω μας μοιάζουν χαμένα.
Την ακούμε να τραγουδάει «είμαστε ακόμα ζωντανοί» και φουσκώνουν τα πνευμόνια μας κουράγιο.
Σήμερα η Άλκηστις μας αποκαλύπτει και το άλλο πρόσωπό της. Εκείνο του βαθιά σκεπτόμενου και ανήσυχου για τις εξελίξεις πολίτη.
Θα ρωτούσε τον Γιώργο Παπανδρέου «γιατί μας κορόιδευε λέγοντας λεφτά υπάρχουν» και, επίσης, αν «νοιώθει περήφανος που χαρακτήριζε διεφθαρμένη την Ελλάδα».
Δεν χρησιμοποιεί υψηλούς τόνους, αλλά είναι ευθύβολη. Χαρακτηρίζει «μοιραία πρόσωπα»
για την Ελλάδα τον Γιώργο και τον Καραμανλή, αλλά τονίζει ότι πρέπει να κάνουμε όλοι την αυτοκριτική μας επειδή έως τώρα επιλέγαμε πολιτικούς του lifestyle που χάιδευαν τα αυτιά μας.Άδικο έχει; Προφανώς όχι.
Θα ψηφίσει στις εκλογές; Αν ναι, ποιο κόμμα;
«Δεν έχω αποφασίσει ακόμη», μας λέει αφοπλιστικά.
«Ψάχνω άνθρωπο με όραμα και διάθεση αυτοθυσίας».
Δε χάνει, όμως, την αισιοδοξία της. «Υπάρχει και η Ελλάδα που αντέχει και διαπρέπει». Και στο τέλος τέλος, «η Τέχνη είναι το τελευταίο καταφύγιο της ψυχής μας».
Έχετε αποφασίσει ποιο κόμμα θα ψηφίσετε στις εκλoγές; Αν ναι, ποιο είναι αυτό; Υπάρχει κάποιος πολιτικός τον οποίο ξεχωρίζετε και για τον οποίο μπορείτε να πείτε «ναι αυτόν τον εμπιστεύομαι, μπορεί να πάει τη χώρα μπροστά»;
Το εκλέγειν είναι δικαίωμα, όχι υποχρέωση, και η μη συμμετοχή μας στα κοινά και στην κοινωνία με έβρισκε πάντα αντίθετη. Iδιαίτερα αυτήν την περίοδο που συμβαίνουν τόσα γύρω μας. Με λυπεί ιδιαίτερα όταν βλέπω στις δημοσκοπήσεις τα μεγάλα ποσοστά αποχής.
Ο αφορισμός του στυλ «εμένα δεν με εκφράζει κανείς» δε βοηθά να πάμε παρακάτω. Πρέπει να καταλάβουμε ότι οι αποφάσεις θα συνεχίσουν να λαμβάνονται όσοι κι αν συμμετέχουν στις εκλογές. Μόνο με την ενεργή και θετική συμμετοχή μας μπορούμε να οδηγήσουμε τα πράγματα προς μια άλλη οδό και να βγούμε από την άβυσσο.
Δεν είμαι ακόμη σε θέση να σας πω ποιό κόμμα θα ψηφίσω. Ποτέ δεν υπήρξα οπαδός κάποιου κόμματος. Πάντα τους άκουγα όλους και μετά αποφάσιζα. Το ίδιο θα κάνω και τώρα, αλλά με πιο αυστηρή διάθεση, γιατί πιστεύω πως όλοι έχουν ευθύνες για το γεγονός ότι φθάσαμε ως εδώ. Άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Αλλά όλοι.
Θα ψηφίσω το κόμμα και τον άνθρωπο που θα με πείσουν ότι είναι αποφασισμένοι να βάλουν το «εμείς» πάνω από το «εγώ». Που θα είναι αποφασισμένοι να καταπολεμήσουν τη διαφθορά, τη γραφειοκρατία, την κλεπτοκρατία, τη λογική του ρουσφετιού, του βολέματος, του κολλητού, του κονέ, της αναξιοκρατίας και της νεοελληνικής μαγκιάς που επιχειρεί να καταστήσει καθημερινή πρακτική τη νομιμοφάνεια και τη λογική του «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό».
Θα ψηφίσω έναν άνθρωπο με όραμα και αξίες, με διάθεση αυτοθυσίας και προσφοράς.Που δε θα φοβάται να τραβά μπροστά και δε θα στέκεται δειλός , μοιραίος και άβουλος μπροστά στις εξελίξεις. Ας ελπίσουμε οτι η κρίση θα αναδείξει έναν τέτοιο πολιτικό.
«Γιώργο, είσαι περήφανος που χαρακτήριζες διεφθαρμένη την Ελλάδα;»
Αν βλέπατε μπροστά σας τον Γιώργο Παπανδρέου τι θα του λέγατε;
Αν συναντούσα τον Γιώργο Παπανδρέου θα τον ρωτούσα ό,τι και όλος ο λαός.
- Είναι περήφανος που ως πρωθυπουργός, χαρακτήριζε την Ελλάδα, τη χώρα που τον εμπιστεύθηκε ως κυβερνήτη, ως την πιο διεφθαρμένη στον κόσμο;
- Είναι περήφανος που οι υπουργοί του παρομοίαζαν την ελληνική οικονομία σαν Τιτανικό και άνοιγαν την όρεξη των κερδοσκόπων;
- Γιατί μας κορόιδευε, λέγοντας ότι «λεφτά υπάρχουν»; Μόνο και μόνο για να πάρει την ψήφο μας, ενώ την ίδια στιγμή μιλούσε με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο;
- Γιατί λίγο προτού μας βάλει στο Μνημόνιο, είχε κατηγορήσει το ΔΝΤ λέγοντας πως, όπου επενέβη, προκάλεσε τεράστιες ζημιές στην οικονομία, συρρίκνωσε τα εισοδήματα και ξεθεμελίωσε τα συστήματα πρόνοιας; Ότι ακριβώς συμβαίνει και σε εμάς. Άρα, γνώριζε πολύ καλά πού θα μας οδηγούσαν οι επιλογές του.
- Έχει περπατήσει στην Αθήνα και στα άλλα αστικά κέντρα να δει ότι έχουν γεμίσει άστεγους και νεόπτωχους, που μέχρι χθές ζούσαν αξιοπρεπή και δημιουργική ζωή και ξαφνικά έμειναν άνεργoι χωρίς σπίτι, φαγητό και ζωή;
- Έχει δει τη θλίψη, τον πόνο και το σκοτάδι στα μάτια των ανθρώπων που μπορεί ακόμη να έχουν δουλειά, αλλά φοβούνται για το τι τους επιφυλάσσει η νέα μέρα;
- Έχει καταλάβει ότι χιλιάδες νέοι άνθρωποι, επιστήμονες με εξαιρετικές σπουδές και προσόντα, φεύγουν από την πατρίδα και γίνονται μετανάστες για να βρουν δουλειά; Είναι δυνατόν να διώχνουμε το καλύτερο κομμάτι της νεολαίας μας; Να μη μπορούμε να του προσφέρουμε ζωή, ελπίδα και προοπτική στον τόπο του; Ποιος θα μείνει να δουλέψει για το μέλλον της Ελλάδας
«Γιατί», Κώστα Καραμανλή;
Και αν συναντούσατε τον Κώστα Καραμανλή;
Ένα «γιατί»… θα ήταν η συνάντηση και με τον Κώστα Καραμανλή.
- Γιατί άφησε το φως, τους διθυράμβους, το θαυμασμό, την υπερηφάνεια του 2004 να γίνει σκοτάδι, λίβελλοι, απαξίωση και ταπείνωση;
- Γιατί η κυβέρνησή του δεν αξιοποίησε το κεφάλαιο των Ολυμπιακών, όπως συνέβη σε άλλες πόλεις που έγιναν αγώνες και η ανάπτυξη στη συνέχεια ήταν ραγδαία (π.χ. στη Βαρκελώνη);
- Γιατί δεν μας ενημέρωσε για την πραγματική κατάσταση της οικονομίας αλλά μας καθησύχαζε ότι όλα ήταν καλά;
- Γιατί, ενώ οι πολίτες τον εμπιστεύθηκαν για την επανίδρυση του κράτους , δεν έκανε τίποτα, αλλά αντίθετα συνέβαλε στη διαιώνιση αυτού του διεφθαρμένου, σπάταλου και σάπιου κρατικού μηχανισμού;
- Γιατί, ενώ μας υποσχέθηκε να καταπολεμήσει τη διαφθορά, δεν τιμώρησε κανέναν που ενεπλάκη σε υποθέσεις κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος ;
- Γιατί δεν έκανε τίποτα για τον Πολιτισμό όταν ήταν πρωθυπουργός, ενώ ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης υποστήριζε ότι ο Πολιτισμός είναι εθνικό κεφάλαιο, το συγκριτικό μας πλεονέκτημα στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια;
- Γιατί δεν παίρνει θέση σε αυτά που συμβαίνουν σήμερα; Γιατί δε μας λέει τη δική του αλήθεια για το πώς φθάσαμε σε αυτή την τραγική κατάσταση; Γιατί είναι απών;
Δεν θέλω να φορτώσω στους δύο τελευταίους πρωθυπουργούς ό,τι έχει συμβεί στην πατρίδα μας, γιατί σίγουρα το κακό είχε ξεκινήσει πολύ πριν τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Κώστα Καραμανλή. Αυτοί, όμως, υπήρξαν τα δύο μοιραία πρόσωπα που εκλήθησαν να διαχειριστούν την κορύφωση του δράματος που παιζόταν στη χώρα μας και οι επιλογές τους θα αποδεικνύονταν σωτήριες ή ολέθριες.
«Θέλαμε πολιτικούς του lifestyle που χαϊδεύουν τ’αυτιά μας»
Πιστεύετε ότι οι πολιτικοί έκαναν το χρέος τους στις υποθέσεις των σκανδάλων ή φρόντισαν και τα κουκούλωσαν;
Αν ζούσε ο Ιονέσκο, νομίζω ότι θα εμπνέονταν από τις εξεταστικές επιτροπές του ελληνικού Κοινοβουλίου! Τι εννοώ: Δε μπορεί η κοινωνία να βομβαρδίζεται συνεχώς με ειδήσεις για σκάνδαλα πολιτικών, τα οποία μάλιστα πολιτικοί είναι που τα φέρνουν στη δημοσιότητα (τις περισσότερες φορές), και στη συνέχεια πολιτικοί αναλαμβάνουν να τα διαλευκάνουν, και όμως στο τέλος να μη βρίσκεται κανένας που να έχει φταίξει!
Είναι πάντα όλοι αθώοι! Άρα, ή κάνουν κομματικά παιχνίδια εξουδετέρωσης του αντιπάλου ή τα βρίσκουν μεταξύ τους και τα κουκουλώνουν, αφήνοντας πίσω τους μεγάλο θύμα την κοινωνία που τους παρακολουθεί ανήμπορη. Είναι βέβαιο ότι το πολιτικό μας σύστημα δεν έχει τη δύναμη της αυτοκάθαρσης.
Φταίνε σίγουρα οι πολιτικοί για τη σημερινή κατάντια της χώρας. Μήπως, όμως, βολευτήκαμε και εμείς οι πολίτες όλα αυτά τα χρόνια; Λίγο με τους διορισμούς, λίγο με το ρουσφέτι, λίγο με το «μέσον» στην εφορία, την πολεοδομία, στην τροχαία για το σβήσιμο μιας κλήσης…
Μέρος της ευθύνης για τη σημερινή κατάντια έχουμε και εμείς ως πολίτες. Οι πολιτικοί δεν είναι παρά κάποιοι από εμάς που τους αναθέτουμε τη διαχείριση των πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών ζητημάτων μας. Και υποτίθεται ότι επιλέγουμε ανθρώπους με όραμα, αρχές και αξίες για να ηγούνται της κοινωνίας μας, της χώρας μας.
Βολευτήκαμε με αυτούς που μας τα έλεγαν ωραία, χωρίς να λένε τίποτα, με αυτούς που μας υπόσχονταν τα πάντα χωρίς στην πραγματικότητα να δίνουν τίποτα. Προτιμήσαμε τους πολιτικούς του καθρέφτη, του life – style, τους πολιτικούς star που χάιδευαν τα αυτιά μας, που δεν μας χάλαγαν χατήρι και νομίζαμε ότι διευκόλυναν τη ζωή μας. Μια διευκόλυνση που σήμερα μας κοστίζει πάρα πολύ.
Το 2004, με εξυψωμένο τότε το ηθικό μας λόγω και της τέλεσης των Ολυμπιακών Αγώνων, είχατε κυκλοφορήσει δίσκο με τίτλο: “Να σε βλέπω να γελάς”. Γιατί ο πολίτης σταμάτησε να γελάει όπως πριν από 7 χρόνια;
Ο πολίτης σταμάτησε να γελάει γιατί ξαφνικά ανακάλυψε ότι ζει ένα τεράστιο ψέμα εδώ και πολλά χρόνια. Ζούσε σε ένα πανέμορφο μπαλόνι το οποίο, όμως, δεν άντεξε και έσκασε. Έτσι βρέθηκε μόνος στο κενό, χωρίς πυξίδα και ελπίδα. Ένοιωθε περήφανος και γελούσε όταν φιλοξενούσε με τόση επιτυχία ένα τόσο μεγάλο γεγονός, όπως οι Ολυμπιακοί, και έπαιρνε εύσημα από όλον τον κόσμο.
Όταν η Ελλάδα ακουγόταν σε όλον τον πλανήτη με τη φήμη και τη δόξα που της αξίζει, ενώ σήμερα έχει γίνει συνώνυμο της διαφθοράς, της κρίσης, του προβλήματος,της ειδικής περίπτωσης, του χάους (για να θυμηθούμε και το πρωτοσέλιδο της Liberation).
Γιατί να χαμογελάει σήμερα ο Έλληνας που βλέπει το υστέρημά του να πηγαίνει χαμένο (και σ’ αυτήν την περίπτωση), καθώς πολλές από τις ολυμπιακές εγκαταστάσεις αντί να αξιοποιηθούν έχουν αφεθεί στην τύχη τους και σαπίζουν; Και όταν, παρά τα όσα συμβαίνουν, κανείς δεν απολογείται, κανείς δεν τιμωρείται για άλλη μια φορά;
Θεωρείστε ομολογουμένως από τις λίγες πρέσβειρες του πολιτισμού της Ελλάδας στο εξωτερικό. Κάμπτεται ο εγχώριος πολιτιστικός μας πλούτος; Έχει, τελικά, απαξιωθεί ανεπανόρθωτα η χώρα μας;
Αρνούμαι να πιστέψω ότι η χώρα μας έχει απαξιωθεί πλήρως. Ακόμη και σήμερα που όλα φαίνονται χαμένα υπάρχουν δύο Ελλάδες. Η Ελλάδα που μας οδήγησε στην άσχημη κατάσταση, αλλά και η Ελλάδα που δημιουργεί, διακρίνεται και ξεχωρίζει τόσο στο εσωτερικό όσο και παγκόσμια. Πρέσβεις της, επιστήμονες κι άνθρωποι των Γραμμάτων που διαπρέπουν, καλλιτέχνες που ταξιδεύουν την τέχνη τους σε όλον τον κόσμο, επιχειρηματίες που δημιουργούν, αθλητές που τιμούν τα χρώματα της σημαίας μας. Όταν, λοιπόν, έχεις αυτό το ανθρώπινο δυναμικό δεν μπορείς να φανταστείς ότι δεν υπάρχει ελπίδα, ότι δε υπάρχει προοπτική. Είμαι Ελληνίδα, αγαπώ την πατρίδα μου και θα το τραγουδώ παντού.
«Η Τέχνη είναι το καταφύγιο της ζωής μας»
«Ταξιδεύετε» το κοινό με τις ερμηνείες, την αισθαντικότητα της φωνής σας, το μέταλλό της. Πόσο χρειάζεται αυτό το ταξίδι στην εποχή μας; Εναποθέτει ο κόσμος τις όποιες ελπίδες του στην ψυχαγωγία; Πόσο μεγάλο πράγμα τελικά είναι η «σωτηρία της ψυχής» ;
Ο Πολιτισμός και η Τέχνη μπορούν να λειτουργήσουν ως αντίβαρο στην οικονομική, κοινωνική και ηθική κρίση. Μπορούν να λειτουργήσουν ως εφαλτήριο κοινωνικής ανάπτυξης.
Οι άνθρωποι, όταν φθάσουν στα όρια των αντοχών τους μπορούν να υπερβούν τους εαυτούς τους. Γι’αυτό σε δύσκολες στιγμές στρέφονται στην Τέχνη. Η Τέχνη αποτελεί καταφύγιο της ψυχής των ανθρώπων. Μας βοηθά να ικανοποιήσουμε τις ψυχικές μας ανάγκες , να αφυπνιστούμε, να καταθέσουμε στο βάθος των πραγμάτων, εκεί που βρίσκονται τα όνειρα, οι ελπίδες και η ζωή. Όπως λέει και ο αμερικανός ποιητής E. E. Cummings: «Ζωή σημαίνει να έχεις γεννηθεί, αλλά Τέχνη να είσαι ζωντανός».
Όσο για τη «σωτηρία της ψυχής», μήπως αυτός δεν ήταν πάντα ο αγώνας του ανθρώπου; Αυτός ο αγώνας τον κρατάει ζωντανό, αυτός ο αγώνας τον οδηγεί στο μέλλον. Είναι ενα «ταξίδι» που για άλλους ξεκινά λίγο νωρίτερα και για άλλους λίγο αργότερα. Κάποιοι κατορθώνουν να το πραγματοποιήσουν, κάποιοι πάλι όχι. Γιατί είναι ένα ταξίδι δύσκολο, γεμάτο Σειρήνες και Πειρασμούς.
Η Άλκηστις του «Κυκλοφορώ και Οπλοφορώ» πόσο έχει αλλάξει από τη σημερινή;
Το σίγουρο είναι ότι συνεχίζω να «κυκλοφορώ και να οπλοφορώ». «Όπλα» μου τότε, η σκληρή δουλειά, ο νεανικός ενθουσιασμός, ο σεβασμός στο κοινό, η αφοσίωση στην τέχνη μου, η πίστη σε πανανθρώπινες αξίες και αρχές.
Στην πορεία προστέθηκαν στη «φαρέτρα» μου, η ωριμότητα, η εμπειρία, περισσότερα χρώματα, περισσότερα αρώματα, περισσότερα όνειρα.
Μπαχάρι, κανέλλα και γιορτή, σκοπεύουν και καταφέρνουν μοναδικά να μας «ταξιδέψουν» σε μιάν αλλη εποχή αλλά με νέες μουσικές μέσα από μια γιορτή μουσικών αξιώσεων. Πόσο παραγωγικό και δημιουργικό είναι να ανατρέχει κανείς στο παρελθόν του για να εκτιμήσει το παρόν ή και το μέλλον του;
Αθήνα – Κωνσταντινούπολη – Αλεξάνδρεια – Βαλκάνια: γιατί αναζωογονεί μια βόλτα γύρω από τη «βάση» μας;
Η παράσταση με την Ευανθία Ρεμπούτσικα, στο Παλλάς, στήθηκε με αγαπημένα τραγούδια και μελωδίες από το παρελθόν και το παρόν, με ηχοχρώματα και παραδοσιακά όργανα από τις γειτονιές του Ελληνισμού.
Ρυθμοί και αρώματα συναντήθηκαν με τρυφερότητα και πάθος ,για να μας θυμίσουν τα ανεξίτηλα σημάδια που άφησε ο Πολιτισμός μας. Κάναμε μιa βαθιά βουτιά στο χρόνο και η ανάσα μας συνόρευσε με ό,τι αξίζει στη ζωή. Η βόλτα γύρω από τη «βάση» και τον εαυτό μας μας δίνει δύναμη και ώθηση για να συνεχίσουμε το ταξίδι. Ένα ταξίδι, μιa αλήθεια, ένα φως στην σκοτεινή εποχή που διανύουμε. Τραγουδάμε όχι για να ξεχάσουμε αλλά για να θυμηθούμε.
Με την Ευανθία ξαναβρεθήκαμε μετά από πολλά χρόνια. Επανεκκινήσαμε τη σχέση μας, θυμηθήκαμε, γελάσαμε, νοιώσαμε μια γλυκόπικρη γεύση και ενώσαμε τη διάθεσή μας για να ξορκίσουμε το κακό των spreads , των CDS, του PSI, των «κουρεμάτων» και των «χτενισμάτων».
Πώς παντρεύεται η συνθετική αυθεντία της Ευανθία Ρεμπούτσικα με το μέταλλο και την αισθαντικότητα της φωνής σας; Στο «Παλλάς» η ζεύξη αυτή απέδωσε μαγικές μελωδίες και μια πρωτόγνωρη καλλιτεχνική εμπειρία. Θα επαναληφθεί; Να περιμένουμε το ίδιο και στην επερχόμενη δισκογραφική σύμπραξή σας; Μας περιμένουν και άλλα «γλυπτά» και «χρόνια έρωτα»; (σ.σ. τα νέα τραγούδια «Γλυπτό» και «Πέντε χρόνια σε ερωτεύομαι» ήδη έχουν αγαπηθεί).
Η Ευανθία είναι ελεύθερο πουλί που πετά στον ελληνικό ουρανό με τα χρώματα της Ανατολής. Οι μελωδίες και η ευαισθησία της λειώνουν και το πιο ισχυρό μέταλλο. Είναι συναίσθημα πρωτόγονο, αρχέγονο, που σε διαπερνά χωρίς να το καταλάβεις, σε κυριεύει και σου ξυπνά συναισθήματα. Τα βλέπεις όλα πολύ όμορφα γύρω σου …έστω για λίγο.
Είμαι ευτυχής που σ’ αυτή την συγκεκριμένη εποχή εκφραστήκαμε ταυτόχρονα με ό,τι καλύτερο είχε η ψυχή μας- και η εμπειρία μας καταγράφηκε απλά και αληθινά. Ξεκινώντας από την Ευανθία με το κόκκινο βιολί της, μέχρι το κανονάκι, το ακορντεόν, τα κρουστά, την τρομπέτα, το όρθιο μπάσο, το τσέλο ,το μπουζούκι ,τις κιθάρες το πιάνο και τόσα άλλα παραδοσιακά όργανα, μέχρι τη φωνή…όλοι δώσαμε τα καλύτερά μας. Και να σας ομολογήσω ότι η διαδικασία της παραγωγής ενός cd είναι η μισή χαρά από τη διαδρομή του. Το αποτέλεσμα αυτής της συνάντησης θα το πάρετε στα χέρια σας τέλη Μαρτίου.
Θα ήθελα, κλείνοντας αυτή την συνέντευξη να χαρίσω στους αναγνώστες του aixmi.gr τους στίχους ενός ακόμη νέου τραγουδιού, γραμμένους από τον Αρη Δαβαρακη…
Για που τραβάς ελπίδα και μες την καταιγίδα πάλι τι ζητάς
Που βρήκες την αχτίδα ,που βρήκες το χρυσάφι που κρατάς;
Για που τραβάς ελπίδα εδώ ειν’ η Ατλαντίδα μη χαμογελάς
Δεν έχεις καταλάβει στο πιο βαθύ σκοτάδι προχωράς
Τα στολίδια αυτά που έχεις στο λαιμό
Ποιός τα χάρισε μέσα στον πόλεμο
Τα διαμάντια αυτά είναι σα δάκρυα
Μοιάζουν να ’ρχονται από πολύ μακρυά
Ελπίδα σε ζηλεύω, συχνά σε κοροιδεύω και σε υποτιμώ
Δεν σε πολυπιστεύω τα όνειρα ν’ αποφεύγω προτιμώ
Μα όταν πια βουλιάζω και βαριαναστενάζω τότε σκέφτομαι
Πού να’χει πάει η ελπίδα
Η μόνη πια πατρίδα που έχουμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου