Τις τελευταίες μέρες είμαι μάρτυρας σε μια από τις τρελές ιστορίες που ζω κατά καιρούς. Δεν έχω παράπονο. Κάποτε μια φίλη μου είχε πει πως η ζωή μου θυμίζει σήριαλ του Παπακαλιάτη. Θα προτιμούσα Almodovar ή David Lynch, αλλά δεν πειράζει.
Η ιστορία ξεκίνησε σαν άλλη μια περίπτωση κακοποίησης ζώου, αλλά έχει πάρει άλλες διαστάσεις, διαστάσεις που αρχικά δεν μπορούσα να φανταστώ. Και καταλήγει στην απεραντη μοναξιά που υπάρχει γύρω μας και τσακίζει κόκκαλα.
Πριν από 1 μήνα περίπου είδα μια δραματική έκκληση για βοήθεια στο facebook από κάποια γνωστή φιλόζωη, η οποία ζητούσε να μαζευτούν άτομα για να γίνει επέμβαση σε ένα σπίτι στον Ταύρο, όπου μια ηλικωμένη κακοποιούσε τα δύο σκυλιά της, με απώτερο στόχο να απομακρυνθούν τα κατοικίδια από αυτήν, μιας και χαρακτηριζόταν ως επικίνδυνη ψυχοπαθής, η οποία απειλούσε πως θα σφάξει κιόλας το ένα σκυλί.
Ανταποκριθήκαμε γύρω στα δέκα άτομα και αφού έφτασε η αστυνομία, οι φιλόζωες κυρίες ουσιαστικά εισέβαλαν στο σπίτι και πήραν τα σκυλιά. Πρώτη σημείωση, εισαγγελέας δεν ήταν παρών, κατί που μετέπειτα έμαθα πως καθιστούσε την πράξη ως παράνομη.
Έγιναν όλα πάρα πολύ γρήγορα, ωστόσο μπόρεσα να δω πάρα πολύ καθαρά οτι τα σκυλιά δεν έφεραν ΚΑΝΕΝΑ σημάδι κακοποίησης, ούτε ήταν φοβικά. Ως έμπειρη σκυλομάνα νομίζω πως μπορώ να το διακρίνω. Φεύγοντας από την σκηνή του εγκλήματος, δεν ένιωσα την ανακούφιση οτι έσωσα δύο ανήμπορα ζώα. Ένιωσα ένοχη.
Τα ουρλιαχτά και οι κραυγές απόγνωσης της ηλικιωμένης γυναίκας που κατακόκκινη έκλαιγε σπαρακτικά και φώναζε “τα παιδιά μου” στοίχειωσαν το μυαλό μου από εκείνη την ημέρα. Οι φωνές μια γυναίκας 76 ετών, δίχως συγγενείς με μόνη παρέα τα δύο σκυλιά της που μεγάλωσε από κουτάβια....
Ευτυχώς δεν ήμουν η μόνη που ένιωθα ένοχη. Άλλες δύο γυναίκες που συμμετείχαν μαζί με εμένα στην “διάσωση” εκδήλωσαν τους προβληματισμούς τους και αρχίσαμε να ψάχνουμε την υπόθεση. Τα συμπεράσματα μας;
Η γυναίκα όχι απλά δεν είναι τρελή, αλλά είναι πιο λογική κι από εμένα πιστεύω. Ουδέποτε είχε διαγνωστεί με κάποια ψυχασθένεια, και ουδέποτε της είχαν συνταγογραφηθέι ψυχοφάρμακα, όπως οι φιλόζωες μανταμίτσες ισχυρίζονταν. Όχι μόνο δεν κακοποιεί τα σκυλία της, αλλά τα λατρεύει, ξοδεύει όλη της της την σύνταξη σε αυτά και κοιμούνται μέχρι και στο ίδιο κρεβάτι...ή μάλλον κοιμόντουσαν.
Είναι ένα άκακο πλάσμα που αμέτρητες φορές έχει πέσει η ίδια θύμα κακοποίησης από 15χρονα που της πετάνε πέτρες, γιατί μάλλον έχει πολλή πλάκα να βλέπεις μια γιαγιά με δύο σκυλιά στον δρόμο, και από νταήδες γείτονες που της ανοίγουν το κεφάλι.
Χτυπάει τα σκυλιά της όσο χτυπάω κι εγώ τα δικά μου όταν κάνουν αταξίες και τους ρίχνω ξυλιές στον κώλο (κυρία φιλόζωη, έλα να μου πάρεις τα δικά μου τα σκυλιά και θα σου αδειάσω την καραμπίνα στο κεφάλι). ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ!
Το αποτέλεσμα ποιό είναι; Το ένα σκυλί έχει επιστραφεί, γιατί η διασώστρια φιλόζωη δεν είχε χώρο να το φιλοξενήσει, οπότε αποφάσισε να το επιστρέψει στην επικίνδυνη ηλικιωμένη. ..Πόσο υποκριτής μπορεί να είναι ένας άνθρωπος;
Ελάχιστοι φιλόζωοι και εγώ προσπαθούμε για να επιστραφεί και το δεύτερο σκυλί στην ιδιοκτήτριά του, το οποίο υπενθυμίζω οτι η μανταμ παραβίασε οι κογενειακό άσυλο και το άρπαξε. Έχουμε φτάσει λοιπόν στο σημείο να κάνουμε λαϊκό δικαστήριο μέσω facebook και να λέμε πως αύριο, όσοι ενδιαφέρονται θα πάνε να γνωρίσουνε από κοντά την γιαγιά, λες και είναι ο παρθενώνας, και για να κρίνουνε αν είναι κατάλληλη για να συμβιώνει με κατοικίδια.
Από εκεί λοιπόν θα περάσει και ο Φρόυντ και διάφοροι κοινωνικοί λειτουργοί. Εκεί καταντήσαμε...Φυσικά πίσω από αυτή την εμμονή να μην επιστραφεί το σκυλί κρύβονται συμφέροντα και σκοπιμότητες “φιλόζωων”, οι οποίοι έχουν κάνει το χόμπυ τους επάγγελμα και μέσα από φιλοξενίες αδέσποτων χτυπάνε μέχρι και 1500 ευρώ το μήνα. Τι executive και μαλακίες; ΑΔΕΣΠΟΤΑ!
Φτάσαμε, λοιπόν, να έχουμε ένα αισχρό υποκείμενο να πουλάει μαγκιές και με το έτσι θέλω να βγάζει ένα σκυλί που ΕΧΕΙ ΙΔΙΟΚΤΗΤΗ σε αγγελίες για υιοθεσία. Ένα θρασύδειλό ον, το οποίο έχει παρανομήσει. Όλα αυτά γιατι; Γιατι ως γνωστή μούρη στους φιλόζωους της είναι αδύνατον να παραδεχτεί οτι έκανε τέτοια πατάτα. Γειά σου Ελλάδα του 2012!!!
Κι ύστερα απ΄όλα αυτά αναρωτιέμαι αν θα ξεκινούσε η ιστορία αυτή στην περίπτωση που η γιαγια δεν ήταν ολομόναχη. Η απάντηση αυτονόητη. Ζούμε σε μια ζούγκλα και κάτι τέτοιες ώρες ντρέπομαι που είμαι άνθρωπος. Ακόμη και στο ζωικό βασίλειο, τα νεότερα ζώα σέβονται τα γηραιότερα. Εμείς όχι.Και είναι χρέος του καθενός όταν αντιλαμβάνεται τέτοιες περιπτώσεις κοινωνικής αδικίας, να μην κλείνει τα μάτια, τα αυτιά και το στόμα του.
Όποια κι αν είναι η εξέλιξη της υπόθεσης, προσωπικά αισθάνομαι πως έχω κερδίσει έναν αξιοπρεπέστατο άνθρωπο στην ζωή μου, απλά λυπάμαι που το ανθρώπινο μίσος στάθηκε η αφορμή να τον γνωρίσω. Κυρία Μαρία, θα τα λέμε συχνά...
Αυτό το θέμα με τη φιλοζωΐα έχει πολλές πλευρές. Προσωπικά έχω δει ανθρώπους να έχουν στην κατοχή τους σκυλί κι να το κάνουν κλύσμα στους διπλανούς τους μόνο και μόνο για να το παίξουν φιλόζωοι, έχω ακούσει ανθρώπους σε διπλανά τραπέζια να μιλούν μόνο για σκυλιά και τίποτα άλλο· αυτό που θέλω να πω είναι ότι τα παραπάνω παραδείγματα δείχνουν την έντονη ψυχοπαθολογία που υφίσταται σε ανθρώπους που επιμένουν να κατέχουν σκύλο μόνο και μόνο για να δείξουν την δήθεν ευαισθησία τους κι την "εναλλακτικότητά" τους. Γενικά τα φιλοζωικά αισθήματα τα βλέπω με πολλή επιφύλαξη και προτιμώ να κρατώ μικρό καλάθι σε οποιοδήποτε ακτιβισμό.
ΑπάντησηΔιαγραφή