Η λύση αυτή απορρίπτεται από το σύνολο του πολιτικού κόσμου, πλην ελαχίστων ανοήτων, νέας κοπής εθνικοφρόνων, της Δεξιάς και της Αριστεράς (ναι, υπάρχει και τέτοιο φρούτο)

Ποσο ωραίο είναι να ανατρέχεις σε βίντεο και άρθρα και να θυμάσαι ξεφτυλισμένους πολιτικούς και δημοσιογράφους;Θαυμάστε λοιπον ποσο καλά έπαιξε το ρόλο του στην επηρεασμό της κοινής γνώμης ένα λέλουδο δημοσιογράφος,ο κυρ Γιώργος Καρελιάς.

Και προσέξτε λεξιλόγιο ως προς αυτούς που πρότειναν την στάση πληρωμών.Προσέξτε και με τις περισσότερες γνώσεις που έχουμε οι πιο πολλοί σήμερα,φτύστε τον.
-----
19 ΦΕΒ 2011

Ο Καρελιάς ενημερωτικά,αν και όλοι γνωρίζουν περί τίνος φρούτου πρόκειται,είναι ο Πρετεντέρης,ο Πορτοσάλτε της Ελευθεροτυπίας.Κολαούζος του Σημίτη κλπ κλπ

Πάμε λοιπόν στο άρθρο.Γιατί είπαμε:πρέπει να διαβάζουμε και να ακούμε τι λένε οι ιδεολογικοί μας αντίπαλοι.

—-

Με λαϊκισμό και υστερία, ποια σωτηρία;

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΡΕΛΙΑ

Συνήθως πας να δεις μια κωμωδία για να γελάσεις, να ξεσκάσεις λιγάκι, βρε αδερφέ. Αν είναι να φύγεις περισσότερο μελαγχολικός, καλύτερα να μην πας. Δυστυχώς, στην περίπτωσή μας δεν υπάρχει τέτοια εναλλακτική δυνατότητα.

Και την κωμωδία παρακολουθήσαμε υποχρεωτικά και σκασμένοι στα γέλια βγήκαμε από την αίθουσα, αλλά αυτό κράτησε λίγο: αναλογιζόμενοι αυτό που ακολουθεί, δεν μπορούμε παρά να περιπέσουμε σε βαθιά μελαγχολία για το μέγεθος της υποκρισίας αυτών που διαχειρίζονται σήμερα και, ίσως, θα διαχειριστούν αύριο ό,τι ακολουθεί.

Αυτό που ακολουθεί περιγράφεται εύγλωττα τόσο από τη Στατιστική Υπηρεσία όσο και από την Τράπεζα της Ελλάδος, η οποία εκδίδει κάθε χρόνο τέτοιες μέρες ένα χρήσιμο βιβλίο, το οποίο είναι αμφίβολο αν διαβάζουν οι περισσότεροι υπουργοί και βουλευτές. Οι οποίοι, κατά τα άλλα, αποφασίζουν, νομοθετούν και έχουν γνώμη επί παντός του επιστητού και θέλουν να κάνουν «αντίσταση» στην τρόικα κι ας ξέρουν ότι από το δάνειό της πληρώνονται και οι δικοί τους μισθοί. Κι αν δεν το ξέρουν, ας ρωτήσουν τον Παπακωνσταντίνου, την Τρίτη που τον έχουν καλέσει να τους εξηγήσει πόσο κοντά στη χρεοκοπία είμαστε και πώς θα πουλήσουμε κρατικές επιχειρήσεις και θα «αξιοποιήσουμε» κρατική περιουσία 50 (!) δισεκατομμυρίων (εδώ γελάμε).

Λοιπόν, η Στατιστική Υπηρεσία και αυτό το βιβλιαράκι της κεντρικής τράπεζας λένε, για όσους απεχθάνονται τις δύσκολες έννοιες, τα εξής απλά: Η χώρα έχει πέσει σε βαθιά ύφεση (4,5% στο σύνολο του 2010, 6,6% στο τέταρτο τρίμηνο),γεγονός μάλλον πρωτοφανές στη μεταπολεμική ιστορία της. Αυτό θα συνεχιστεί και το 2011. Τα εισοδήματα μειώθηκαν και θα συνεχίσουν να μειώνονται. Και η ανεργία αυξάνεται και θα συνεχίσει να αυξάνεται. Καλύτερα να μην αναφέρουμε αριθμούς, είναι εφιαλτικοί.

Ηχώρα βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας (αυτό δεν έπαψε ποτέ να ισχύει και η διάσωση δεν εξαρτάται από την ίδια), αλλά η κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση επιδίδονται σε ένα ξέφρενο παιχνίδι λαϊκισμού (η ανεκδιήγητη Αριστερά βρίσκεται στο δικό της φανταστικό κόσμο), αντί να προσπαθήσουν να συντάξουν ένα εθνικό σχέδιο σωτηρίας, που να ξεπερνάει τα τρία-τέσσερα χρόνια, δηλαδή τη ζωή της όποιας κυβέρνησης. Υπενθυμίζουμε ότι ο μακαρίτης Ιταλός σύμβουλος του πρωθυπουργού μας, Τομάζο Σκιόπα, μας είχε πει ότι θα χρειαστούν 10 ώς 15 χρόνια για να ορθοποδήσει η χώρα, κι αυτό υπό την προϋπόθεση ότι θα καταφέρει να συμμαζέψει στοιχειωδώς τα ασυμμάζευτα.

Πώς, όμως, μπορεί να γίνει αυτό, όταν η κυβέρνηση προσπαθεί να πείσει τους βουλευτές και τους ψηφοφόρους της ότι θα κάνει άλλα από αυτά που έχει υπογράψει; Πώς μπορεί να υπάρχει εμπιστοσύνη ότι θα γίνει αυτό αύριο, από μια άλλη κυβέρνηση (ας πούμε του Σαμαρά), όταν ο ίδιος λέει ότι θα «αξιοποιήσει» την κρατική περιουσία και οι σύμβουλοί του ότι θα την πουλήσουν;

Μια χώρα που βρίσκεται στην κατάσταση της Ελλάδας έχει δύο εναλλακτικές:

Πρώτον, να χρεοκοπήσει συνειδητά, αν δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Να κηρύξει στάση πληρωμών, να σταματήσει να παίρνει δάνεια για κάποια χρόνια και να ζει μόνο με τις δικές της δυνάμεις. Επειδή, όμως, είναι αδύνατον (να ζει μόνη της), η λύση αυτή απορρίπτεται από το σύνολο του πολιτικού κόσμου, πλην ελαχίστων ανοήτων, νέας κοπής εθνικοφρόνων, της Δεξιάς και της Αριστεράς (ναι, υπάρχει και τέτοιο φρούτο!).

Δεύτερον, να αναζητήσει τρόπους να πληρώσει μεν το χρέος της, αλλά με άλλους όρους, ανεκτούς και ρεαλιστικούς. Η ευρωπαϊκή λύση δεν εξαρτάται από την ίδια. Ομως, οι εγχώριοι κυβερνήτες μας θα κάνουν, εν τω μεταξύ, κάτι πέρα από το να κόβουν μισθούς και συντάξεις ή να βάζουν φόρους κι άλλους φόρους; 

Τι απομένει να κάνουν; Τουλάχιστον ένα-δυο πράγματα. Πρώτον, να πιάσουν τη φοροδιαφυγή. Γίνεται κάποια προσπάθεια, αλλά τα αποτελέσματα είναι ακόμη μικρά. Δεύτερον, να πουλήσουν ή να «αξιοποιήσουν» κρατική περιουσία, αφήνοντας κατά μέρος την υστερία περί «ξεπουλήματος».

Για παράδειγμα, είναι προτιμότερο να μένει δέκα χρόνια έρημο το παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού από το να δοθεί ένα κομμάτι του για εμπορική αξιοποίηση, ώστε να μπορεί να φτιαχτεί κι ένα μεγάλο πάρκο; Θα θιγεί η εθνική μας αξιοπρέπεια αν κατασκευαστούν και πουληθούν μερικές εκατοντάδες πολυτελείς κατοικίες; Οσοι εκστομίζουν τέτοιες ανοησίες, μήπως ξέρουν πόσες χιλιάδες σπίτια έχουν αγοράσει Γερμανοί στη Μάνη, στην Κρήτη και σε άλλα νησιά;

Εν κατακλείδι: αν ο Παπανδρέου, ο Παπακωνσταντίνου και ο Σαμαράς, που γνωρίζουν την τραγική κατάσταση της χώρας, λαϊκίζουν, πουλάνε τσαμπουκά στην τρόικα και διαψεύδουν εαυτούς και αλλήλους για τα 50 δισεκατομμύρια, γιατί να συγκρατηθούν οι από κάτω;

Σώζεται μια χώρα με τέτοιο πολιτικό προσωπικό; Κι αν σωθεί, τι «σωτηρία» θα είναι;