Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2011

ΝΙΚΟΣ ΜΠΙΣΤΗΣ-ΠΡΟΧΩΡΩΝΤΑΣ ΚΑΙ ΑΝΑΘΕΩΡΩΝΤΑΣ ΚΙ ΑΝΑΘΕΩΡΩΝΤΑΣ ΚΙ ΑΝΑΘΕΩΡΩΝΤΑΣ ΚΙ ΑΝΑΘΕΩΡΩΝΤΑΣ ΚΙ ΑΝΑΘΕΩΡΩΝΤΑΣ ΚΙ ΑΝΑΘΕΩΡΩΝΤΑΣ....


Μέχρι το 1983 στο ΚΚΕ,μετά αναθεωρώντας προσχώρησε στον Συνασπισμό,αργότερα αναθεωρώντας ξανά πήγε στο Πασόκ και χτες σε μια νέα αναθεώρηση,προσχώρησε στο ΔΗΑΡΙ


Προχωρώντας και αναθεωρώντας»λοιπόν.Μόνον μην κουτιαθεί απ'την πολλή αναθεώρηση και προσοχή στην υπερκόπωση επίσης.Από Περισσό Κουμουνδούρου κι από κεί Ιπποκράτους και τώρα στο ΔΗΑΡΙ θέλει και κοπο.Προσοχή αγόρι μου.Πάντως με συγκινεί η ...αέναη προσπάθειά του να προσφέρει στη χώρα.
Πάμε να συγκινηθούμε τώρα ανατρέχοντας στην παρουσίαση του βιβλίου του που έκανε πριν λίγους μήνες,πρίν ....προβεί στην.....τελευταία αναθεώρηση
Στις 690 σελίδες του ο συγγραφέας αφηγείται την πορεία του από την κομμουνιστική αριστερά, ως φοιτητής στον αντιδικτατορικό αγώνα, μέχρι την σημερινή αποστασιοποίηση από το ΠΑΣΟΚ, το οποίο θεωρεί ότι ξέφυγε από τις θέσεις του Κώστα Σημίτη, τις οποίες ενθέρμως υπηρέτησε, εγκαταλείποντας τον Συνασπισμό. 

Είναι ένα βιωματικό και πολιτικό βιβλίο γραμμένο με λογοτεχνική αφήγηση, κάτι που συναρπάζει τον αναγνώστη, ακόμη και αυτόν που μπορεί να μην ασπάζεται την οπτική του συγγραφέα.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν οι ιστορίες του, στην περίοδο του φοιτητικού κινήματος-ιστορίες διανθισμένες με νεανική τρέλα και χιούμορ. Χαρακτηριστική είναι αυτή για το πώς κατάφερνε να ξεφεύγει από τους αστυνομικούς που τον περίμεναν έξω από τα σκαλιά της Νομικής, όπου φοιτούσε, πρωτοστατώντας στις αντιχουντικές κινητοποιήσεις:
«Μετά τα σκαλάκια, αντί να κατευθυνθώ σε μία από τις δύο εξόδους και να πέσω στο δόκανο των ασφαλιτών, κλεινόμουν σε μια τουαλέτα για μισή ώρα και διάβαζα εφημερίδα. Πίσω ακριβώς από το κτίριο της Νομικής, κολλητά, σε απόσταση μικρότερη του μισού μέτρου, με είσοδο από την Ακαδημίας, ήταν το νεκροτομείο στο οποίο για κάποιες ώρες έκαναν μάθημα ανατομίας οι φοιτητές της Ιατρικής. Είχα ανακαλύψει, στο δεύτερο όροφο τη Σχολής μας, ένα άνοιγμα που οδηγούσε στο διπλανό κτίριο. Όταν περνούσε το μισάωρο, πήγαινα στο άνοιγμα και, παρά την υψοφοβία μου, με ένα μικρό άλμα βρισκόμουν στο νεκροτομείο. Κοίταζα κάτω, γιατί τα πτώματα στους πάγκους δεν ήταν δα και το καλύτερο θέαμα, έκλεινα τη μύτη μου γιατί η φορμόλη μου έφερνε αναγούλα, σε μισό λεπτό έβγαινα τρέχοντας στην Ακαδημίας, και μην τον είδατε…».

Στο τέλους του βιβλίου ο Νίκος Μπίστης έχει ένα κεφάλαιο δύο σελίδων με τίτλο-ερώτημα: «Έγινες αριστερός, έμεινες αριστερός;». Ανάμεσα στα άλλα, απαντάει: «Αριστερός, όπως ξεκίνησα, προφανώς δεν είμαι πια. Η εποχή των βεβαιοτήτων ήταν όμορφη, αλλά πέρασε και έδωσε τη θέση της στη συνεχή αναζήτηση(…). (ψάξε ψάξε και θα το βρείς)
Ο σύγχρονος αριστερός πιστεύει στην αστική δημοκρατία, χωρίς ναι μεν , αλλά. Υπερασπίζεται, δηλαδή, με πάθος το δικαίωμα των πολλών να κυβερνούν. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι πολλοί έχουν πάντα δίκιο.(…) Είναι υπέρ της ισότητας των ευκαιριών για όλους, όχι υπέρ της ισοπέδωσης όλων προς τα κάτω. Αλλά μέχρι να αποκτήσουν όλοι ευκαιρίες, υποστηρίζει τις θετικές διακρίσεις, την κρατική παρέμβαση υπέρ των φτωχών».
(Να σαι καλά μεγαλόκαρδε αδερφέ ημών)

Ο Νίκος Μπίστης γεννήθηκε το 1951 στον Πειραιά και είναι δικηγόρος. Από μαθητής οργανώθηκε στην Αριστερά και πήρε μέρος στον αντιδικτατορικό αγώνα. Μέχρι το 1983 ήταν στέλεχος του ΚΚΕ, μετά ακολούθησε τα κόμματα της ανανεωτικής Αριστεράς. Σήμερα είναι μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ. Από τον Ιούλιο του 2003 έως τον Μάρτιο του 2004 ήταν υφυπουργός Εσωτερικών στην κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη. Aρθρα του δημοσιεύτηκαν στις εφημερίδες Ριζοσπάστης, Αυγή, Εποχή, Τα Νέα, Ελευθεροτυπία και Ημερησία. Αυτό είναι το δεύτερο βιβλίο του. Προηγήθηκε το 2003 η «Ανήσυχη Αριστερά» από τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου