Της Αλεξάνδρας Τσόλκα
... Η πιο δύσκολη χρονιά μακάρι να μπορούσα να πω πως έφυγε, αλλά πολύ φοβάμαι πως έρχεται.
Απεργίες, στάσεις εργασίας, απλωσιές, επισχέσεις, απολύσεις, μειώσεις, παύσεις, εξαφανίσεις.
Το τηλεοπτικό κοινό, μετράει κέρματα για να βγάλει πέρα το μήνα, που είναι μόλις στις αρχές.
Δεν ευκαιρεί να αποθεώσει ινδάλματα που δεν του μοιάζουν.
Δε περνάνε τα ίδια.
Δεν το αγαπάνε καν.
Και τα ινδάλματα ζορίζονται περισσότερο.
Δαμόκλειος σπάθη η παύση τους, μπροστά, η εξαφάνιση, η ανωνυμία, η εξαΰλωση στην έλλειψη αέρα.
Και οι εργαζόμενοι γύρω τους, οι κωπηλάτες στην γαλέρα της λάμψης ή της σπουδαιότητας, αναρωτιούνται αν τα χρόνια του αγώνα τους ανταποκρίνονται σε κάποιο επίδομα του ταμείων ανεργίας.
Το βάσανο με τα «μπλοκάκια».
Οι δημοσιογράφοι – είλωτες, που υπάρχουν μονό για το ΤΕΒΕ. Και είναι πολλοί, γιατί εδώ και χρόνια τα αφεντικά της τηλεόρασης δε βάζουν σε μισθολόγια τους εργαζόμενους.
Αρχισυντάκτες με αυχενικά σύνδρομα, τενοντίτιδες και μετακινημένους σπονδύλους, από τις πολλές ώρες που κάθονται μπροστά σε ένα κομπιούτερ, σε ένα κοντρόλ, σε ένα γραφείο γεμάτο υλικά, με ακουστικά τηλέφωνων ταυτόχρονα στο αφτί, τσιγάρα και νευρά σμπαράλια.
Από τη μια η ανουσιότητα της ψυχαγωγίας και από την άλλη η σοβαροφάνεια και ηδιαπλοκή της ενημέρωσης.
Από τη μια η ανουσιότητα της ψυχαγωγίας και από την άλλη η σοβαροφάνεια και ηδιαπλοκή της ενημέρωσης.
Όλα μαζί χτυπημένα σε ένα μπλέντερ όπου οι εργατοώρες επενδυθήκαν σε κάτι που θεωρήθηκε σημαντικότερο από ότι ήταν.
Σε μια τηλεόραση που αυτοεκτιμήθηκε ως τηλεόραση τουλάχιστον ολόκληρης ηπείρου, ενώ αδιαφορούσε ακόμη και η δικιά μας Ήπειρος για τις μισές εκπομπές της.
Η κρίση – τσουνάμι, ξεριζώνει παλιά είδωλα και συνήθειες.
Το gossip δεν αφορά κανέναν, το life style επίσης, οι ειδήσεις είναι συνένοχες με την πολιτική αν όχι για το ψέμα για την μη αλήθεια, τουλάχιστον.
Μόνο το γέλιο, ο σαρκασμός, το κράξιμο ίσως, το αστείο, το ηχηρό ξεμπρόστιασμα της γελοιότητας, επιβιώνει και αφορά. Ο Λαζόπουλος, ο Θέμος, οι Ράδιο Αρβύλα. Η φωνή λαού – οργή Θεού «σας πήραμε είδηση και ξέρουμε ποιοι και τι είστε». Όλα τα άλλα προϊόντα κινούνται μες στο φόβο της κατάργησης τους αν και έχουν λειτουργήσει για την αυτοκατάργηση τους από πριν.
Τίποτα δε θα μείνει όρθιο, όταν τα κύματα του τσουνάμι, τραβηχτούν.
Τίποτα δε θα μείνει όρθιο, όταν τα κύματα του τσουνάμι, τραβηχτούν.
Όλα θα ναι αλλιώς.
Και το κοινό, πιο υποψιασμένο από πότε, θα αδιαφορεί για ότι το παρέσυρε στο ψεύτικο, ότι δεν του είπε αλήθειες, ότι ζει σε έναν αυτοερωτισμό σημαντικότητας.
Προσωπικά με νοιάζουν μόνο οι συνάδελφοι μου. Οι άνθρωποι που ξενύχτισαν, μαράζωσαν, θυσίασαν νιάτα, τσακώθηκαν, έτρεξαν με μια κάμερα η ένα μαγνητοφωνάκι σε καύσωνες, κατακλυσμούς, χιόνια, έμειναν φτωχοί, σοβαροί, συνεπείς, έντιμοι, αξιοπρεπείς για να γεμίσουν τηλεοπτικές η ραδιοφωνικές ώρες, σελίδες περιοδικών, σεντόνια εφημερίδων.
Καλά Χριστούγεννα σε όλους, αλλά σε μας ακόμα περισσότερο αγαπημένοι...
Συμφωνώντας με το ύφος και κυρίως με τον λόγο του αρθρογράφου, υποκλέπτω και σας διαβάζω το τελευταίο κείμενο του Στάθη μας, ενός Δημοσιογράφου με το Δ κεφαλαίο :
ΑπάντησηΔιαγραφήΑποχαιρετισμός στα όπλα;
Μάλλον όχι! Αλλωστε ουδείς εξ όσων γνωρίζω απ' το είδος που εκτιμώ δεν αποχαιρετά, ούτε παρατά τα όπλα του, όχι
τουλάχιστον πριν ο ίδιος να αποφασίσει κι όχι κάποια ανωτέρα βία, συνήθως κατώτερη των περιστάσεων, να κρεμάσει την «ασπίδα του» πάνω απ' το τζάκι ή έστω τα «παπούτσια του» στον τοίχο.
Αποχαιρετισμός στους αναγνώστες;
Μάλλον όχι! Εχουμε συν-ταξιδέψει πολύ για να χαθούμε μεταξύ μας, όλο και κάπου θα ανταμώνουμε ξανά, σε ένα βιβλίο, σε ένα φιλμ, ένα ποίημα, έναν περίπατο, μια ανάμνηση.
Αποχαιρετισμός στην «Ελευθεροτυπία»;
Ναι!
Αυτό το υπέροχο σκαρί θα συνεχίσει χωρίς εμένα, ελπίζω όμως με όλους εσάς, πιστούς συνεπιβάτες.
Πέρασα μαζί σας πάνω σ' αυτό το σκάφος, πότε στην κουβέρτα, πότε στ' αμπάρια, άλλοτε στη γέφυρα ή στο μηχανοστάσιο και πάντα στον τηλέγραφο δέκα μεστά, γενναία και πολυκύμαντα χρόνια.
«Δέκα χρόνια στην πλώρη» ή μια ακόμα Ιλιάδα στα μέτρα της δικής μου μικρής ζωής - δέκα χρόνια στον «Ριζοσπάστη», δέκα χρόνια στα «ΝΕΑ» και δέκα χρόνια στην «Ελευθεροτυπία» - τριάντα χρόνια «υπό σκιάν» στο φως της δημοσιογραφίας.
Εν πρώτοις οφείλω τις ευχαριστίες μου σε παλιούς και νέους συναδέλφους που βρήκα όταν ήρθα εδώ στο σώμα της «Ελευθεροτυπίας», οι οποίοι πολλά μού έμαθαν και πολύ μου στάθηκαν. Ιδιαιτέρως όμως η καρδιά μου ευχαριστεί την ψυχή του Κίτσου Τεγόπουλου, όταν δίψασα με φώναξε στη βρύση του να πιω νερό -και τη δροσιά του θα 'χω πάντα φυλαχτό, δίπλα στις παιγνιώδεις προτροπές του Λέοντα Καραπαναγιώτη.
Επίσης ευχαριστώ εκ βαθέων όλους τους εργάτες του Τύπου που στολίζουν κάθε μέρα με τη δουλειά τους αυτό το καράβι, κλητήρες, διορθωτές, διοικητικούς, οδηγούς, τεχνικούς, τυπογράφους, όλους!
Απολογισμός.
Ενα κυρίως προσπάθησα: να μη σας γράφω ψέματα, να μη σας παραμυθιάζω. Οχι ότι υπήρξα αντικειμενικός, δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα για τους γελοιογράφους ή τους σχολιαστές, αλλά πάντα πρόσεχα να «διασταυρώνω» τις πληροφορίες και να μαθαίνω απ' τα γεγονότα. Λάθη έκαμα, όχι όμως επίτηδες, όχι για να ξεγελάσω κανέναν, αλλά επειδή είναι αναπόφευκτο.
Ούτε διεκδίκησα ποτέ τη «δική μου αλήθεια» -μακρυά απ' αυτές τις μεταμοντερνικές ευκολίες, αλλά πάντα έψαχνα την απόδειξη της αλήθειας -γνωρίζοντας
ή μάλλον προσπαθώντας πάντα να ενθυμούμαι ότι υπάρχουν κι εκείνες οι αλήθειες που δεν αποδεικνύονται (ακόμα).
Αφήνομαι στην κρίση σας.
Τέλος, θέλω να σας ευχαριστήσω μίαν-μίαν κι έναν-έναν προσωπικώς καθώς και όλους μαζί, για τον καλό ή τον κριτικό σας λόγο τόσα χρόνια. Για τις ελπίδες και τα όνειρά σας που έθρεψαν και τις δικές μου ελπίδες, και τα δικά μου όνειρα.
Σας ευχαριστώ για τους δρόμους που μου δείξατε, για τις στιγμές που με ανακαλέσατε στην τάξη, για το κοινό μας γέλιο, τους θυμούς, το ονειροπόλημα.
Στην πραγματικότητα -το πιο συχνό- οι αναγνώστες είναι που γράφουν αυτά που μεταδίδει ο γραφιάς και τέτοιες στιγμές, νομίζω, ζήσαμε πολλές μαζί...
Τώρα τα κυπαρισσάκια γέρνουν προς την έξοδο.
Το ταξίδι όμως, ναυτάκια μου
και καπετάνισσες της καρδιάς μου αρχόντισσες
συνεχίζεται.
Εύχομαι η «Ελευθεροτυπία» να συνεχίσει καλοτάξιδη, προσέχοντας τις ανάγκες των ανθρώπων!
Η πέννα μου στα πόδια σας.
Και το πεννάκι μου επίσης! -όσο θα φτιάχνονται χάρτινα ανθρωπάκια, με μύτες σαν πατάτες, δεν θα «παραδεχθούμε ποτέ καμμιά ήττα», -κι αυτή είναι και θα είναι πάντα η νίκη του καλού...
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 22.ΧΙΙ.2011 stathis@enet.gr
Με τις πιο θερμές μου ευχές προς όλους
vantonios